Κατ’ ουσίαν μέσω της αναπτυσσόμενης εγχώριας κρίσης διαρρηγνύονται ισορροπίες και άτυπες συμφωνίες μεταξύ συμφερόντων και ομάδων συμφερόντων σε ευρύτατους τομείς της οικονομίας και της κοινωνίας. Το παλαιό Deal δεν λειτουργεί πλέον, και το νέο Deal δεν έχει ακόμη στοιχειοθετηθεί. .....
Μόνον το κλίμα «τέλους εποχής, τέλους ανοχής», ενισχυόμενο και αξιοποιούμενο, αποτελεί / δημιουργεί ευκαιρίες ανόρθωσης με ένα νέο Deal.
..... το μενού των επιλογών για το ζήτημα των μισθών γίνεται περιοριστικό και «εκρηκτικό» καθώς σε συνθήκες ύφεσης και ΟΝΕ, με την παρούσα παραγωγική δομή, λειτουργία των αγορών και ανταγωνιστικότητα, ενισχύονται οι πιέσεις για καθήλωση μισθών αλλά και «εσωτερική υποτίμηση».
«Εσωτερική υποτίμηση» συνιστούν οι προτάσεις για μείωση μισθών στο Δημόσιο (τύπου Ιρλανδίας), στην ίδια λογική ενδέχεται να επανέλθουν τους επόμενους μήνες οι συστάσεις για μειώσεις στους (κατώτατους) μισθούς του ιδιωτικού τομέα, ....
...
Ενώπιον αυτής της διαδικασίας εσωτερικής υποτίμησης των μισθών οι παραδοσιακές προσεγγίσεις της προηγούμενης περιόδου δεν αρκούν. Το «κυνήγι» του πληθωρισμού είναι αυτοκαταστροφικό, η δε ρητορική αντιπαράθεση για το εάν ο δείκτης τιμών καταναλωτή δείχνει τον πραγματικό πληθωρισμό είναι μυωπική. Για όσους ζούν με τους μισθούς και τις συντάξεις τους, το ζήτημα είναι το κόστος των τροφίμων, των καυσίμων, των «δημόσιων (υποτίθεται) αγαθών» της παιδείας και της υγείας, το κόστος της κατοικίας και των συναφών υπηρεσιών και κυρίως το πάρτι ανατιμήσεων που πραγματοποιήθηκε κατ' αρχήν με τη μετάβαση από τη δραχμή στο ευρώ και έκτοτε συστηματικά κατά τη διάρκεια της πρώτης ελληνικής δεκαετίας στο ευρώ.
...
...
Η αιτία του ότι τα ουσιαστικά ζητήματα της διανομής του εισοδήματος-προϊόντος αλλά και, κυρίως, της παραγωγής του εισοδήματος-προϊόντος δεν ετέθησαν στο τραπέζι της εφαρμοσμένης πολιτικής και των συλλογικών διαπραγματεύσεων είναι η πρωτοκαθεδρία μίας νομικοδιοικητικής (και όχι σπάνια νομικίστικης) προσέγγισης των ζητημάτων. Αλλωστε, επί σειρά δεκαετιών το σύστημα διαμόρφωσης των μισθών στην Ελλάδα, με την πρωτοκαθεδρία κράτους και κυβερνητικών εισοδηματικών πολιτικών, ήταν και παραμένει νομικό-διοικητικό.
Ετσι, τα ζητήματα διανομής και παραγωγής, που κατά κύριο λόγο είναι οικονομικο-κοινωνικά, «ατρόφησαν» υπό το βάρος του νομικο-διοικητικού υπερκαθορισμού της διαμόρφωσης των αμοιβών και των ρηχών και κατακερματισμένων συλλογικών διαπραγματεύσεων. Στις οποίες το κέντρο βάρους ήταν στις πάλαι ποτέ ΔΕΚΟ και στις άτυπες συλλογικές διαπραγματεύσεις των υπουργείων, ήτοι, εν γένει, στον «προστατευμένο» από τον διεθνή ανταγωνισμό τομέα.
Με αυτό το κέντρο βάρους σε συνδικαλισμό και διαπραγματεύσεις, και, κυρίως, με τη συνολική εικόνα τής επί δύο τρεις δεκαετίες φθίνουσας παραγωγικής βάσης της χώρας απούσα, εντάθηκε η μισθολογική στρέβλωση σε βάρος του φθίνοντος (και υστερούντος μισθολογικά), εκτεθειμένου στον διεθνή ανταγωνισμό και στο «σκληρό ευρώ», ανοικτού-ιδιωτικού τομέα της οικονομίας. ...
...
Παρά αυτά τα μαθήματα, τώρα οι νέες γενικευμένες και πάλι νομικο-διοικητικές παρεμβάσεις για τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα παραμένουν μέρος της κρίσης και όχι μέρος της λύσης. Ενώ η «νέα μεταπολίτευση» θέλει άλλες προτεραιότητες για τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα. Ιδιαίτερα όταν οι κρατικές πολιτικές (και ανεπάρκειες) απογειώνουν, εν μέσω ύφεσης, τον πληθωρισμό συμβάλλοντας σε νέα «έκτρωση» σε ό,τι απέμεινε από τους παραγωγικούς τομείς της οικονομίας.
...
Δεν υπάρχει λόγος κανείς υπουργός, ούτε ο της Εργασίας, να εμφανίζεται «μνημονιότερος» του μνημονίου, όσον αφορά την πολιτική μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Οι περικοπές-απομειώσεις μισθών του ιδιωτικού τομέα δεν είναι μέρος των «προϋποθέσεων» (conditionalities) του μνημονίου. Οι ίδιοι οι επιτηρητές της τρόικας το αναγνωρίζουν ρητά, αποδεχόμενοι ότι η περικοπή-απομείωση των μισθών του ιδιωτικού τομέα δεν είναι το «ζητούμενο», για σαφείς και κρίσιμους λόγους.
Η ολιγοπωλιακή δομή πολλών τομέων της οικονομίας θα απέκλειε το πέρασμα των περικοπών στις τιμές και στη βελτίωση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας τιμών της οικονομίας. Απλώς θα βελτίωνε περαιτέρω τα περιθώρια κέρδους. Οι περικοπές μισθών θα οδηγούσαν σε βαθύτερη ύφεση και περιδίνηση της οικονομικής δραστηριότητας, με αρνητικές συνέπειες στη δημοσιονομική σταθεροποίηση.
....
