13 Δεκ. 2008 Αποκλίνουσες συμπεριφορές
Ημερησία του Σαββάτου- Οικονομία, 13/12/2008
Tα μέχρι τώρα «Δεκεμβριανά του 2008», που έλαβαν χώρα πριν ακόμη έρθει στην Ελλάδα η διεθνής οικονομική κρίση, ήταν πρώτης τάξεως «αντιδιαφήμιση», διεθνώς, του μοναδικού εγχώριου προϊόντος του οποίου τον τρέχοντα και τον επόμενο χρόνο, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει σε όλους τους οικονομικούς τομείς, θα αυξηθεί η παραγωγή. Στο ρεαλιστικό σενάριο του Προϋπολογισμού 2009 η παραγωγή εξωτερικού χρέους μέσω ομολόγων του ελληνικού δημοσίου φτάνει στα 53 δισ. ευρώ, σχεδόν στο 20% του ΑΕΠ.
Τα spread των ελληνικών ομολόγων που απογειώνονται, με «κατώφλι», και όχι ως «οροφή», 200 μονάδες βάσης άνω των γερμανικών ομολόγων, δείχνουν «πελατεία» που απομακρύνεται, γίνεται δυσεύρετη, υψηλότερου κόστους. Αναπτύσσει δε διεθνή «τζόγο» μέσω των «συμβολαίων αντιστάθμισης κινδύνου» (CDSs), που κατ’ ουσίαν αξιολογεί την «αποκλίνουσα συμπεριφορά» της εγχώριας πολιτ(ευτ)ικής ελίτ. Που κατέστησε το εξωτερικό δημόσιο χρέος, και τη χώρα, αντικείμενο «τζόγου».
Μετά την πρωτοφανή κοινωνική έκρηξη των μαθητών, οι διεθνείς αναλυτές υποψιάζονται ότι για τις ελληνικές δημοσιονομικές επιδόσεις δεν αρκεί οι «ελεγκτές» της Ε.Ε. να πείθονται για «άσπρες τρύπες» (π.χ. τα αποθεματικά του ασφαλιστικού, που εδώ έγιναν αντικείμενο κλεπτοκρατικών επιδρομών) και λογιστικά κόλπα. Ότι στην οικονομική καθημερινότητά τους, οι ιθαγενείς, πλέον, όχι μόνο «δεν τσιμπάνε» στα παλαιά κόλπα έκτακτης εξισορρόπησης των δημοσίων οικονομικών, αλλά (θα) ζητούν και λογαριασμό.
Στην «περαίωση» π.χ. καμία μπλόφα «δεν πιάνει», παρά τις απειλές ελέγχου (ελέγχονται εκατοντάδες χιλιάδες υποθέσεις;) και τις παροτρύνσεις λογιστών «να ξεμπερδεύουμε». Η οικονομική κρίση «που έρχεται» και η (μέχρι τώρα αργόσυρτη) πολιτ(ευτ)ική παρακμή, που επιταχύνεται, απομακρύνουν τους ιθαγενείς τροφοδότες από τα δημόσια ταμεία. Ο δε μύθος της «συγκράτησης των δαπανών» φέρνει το δημόσιο σε εκτενή βραχυ - μεσο - και μακροπρόθεσμο δανεισμό υψηλού κόστους.
Οι πολίτες - τροφοδότες των δημοσίων εσόδων γνώριζαν ότι, στο σύγχρονο παρα-κράτος, πληρώνουν δύο φορές για το ίδιο «δημόσιο αγαθό», την δήθεν δημόσια παιδεία, την δήθεν δημόσια υγεία, κ.ο.κ. Βλέπουν, πλέον, και ότι ο αυξανόμενος δημόσιος δανεισμός δεν γίνεται επενδύσεις. Ταυτόχρονα, όχι μόνον πωλείται ό,τι υφίσταται ως δημόσια περιουσία, καθώς η πολιτ(ευτ)ική τάξη αδυνατεί να το διαχειρισθεί αποδοτικά για το κοινωνικό συμφέρον. Αλλά και, με κλεπτοκρατικές πρακτικές, ρευστοποιούνται ασφαλιστικά αποθεματικά (βλ. δομημένα) και δημόσιες γαίες (Βατοπέδιο, κ.λπ.).
Τώρα συνειδητοποιούν ότι και για τη δημόσια ασφάλεια, την ανθρώπινη ζωή και την περιουσία, οι «ειδικοί φρουροί - κρανοφόροι -κουκουλοφόροι» είναι για να σβήνουν τις φωτιές που οι ίδιοι ανάβουν (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Οι δε διεθνείς αναλυτές βλέπουν αυτό που δείχνει, διεθνώς, η «αντιδιαφήμιση» των εξεγερμένων μαθητών. Που βγαίνουν στον δρόμο (δι)αισθανόμενοι την απαξίωση, το αδιέξοδο και το χρέος που τους κληροδοτεί ο 35ετής κύκλος της μεταπολίτευσης, φτάνοντας στο τέλος με την πλέον αμοραλιστική, και άπληστη, έκφανσή του.
Τα spread των ελληνικών ομολόγων που απογειώνονται, με «κατώφλι», και όχι ως «οροφή», 200 μονάδες βάσης άνω των γερμανικών ομολόγων, δείχνουν «πελατεία» που απομακρύνεται, γίνεται δυσεύρετη, υψηλότερου κόστους. Αναπτύσσει δε διεθνή «τζόγο» μέσω των «συμβολαίων αντιστάθμισης κινδύνου» (CDSs), που κατ’ ουσίαν αξιολογεί την «αποκλίνουσα συμπεριφορά» της εγχώριας πολιτ(ευτ)ικής ελίτ. Που κατέστησε το εξωτερικό δημόσιο χρέος, και τη χώρα, αντικείμενο «τζόγου».
Μετά την πρωτοφανή κοινωνική έκρηξη των μαθητών, οι διεθνείς αναλυτές υποψιάζονται ότι για τις ελληνικές δημοσιονομικές επιδόσεις δεν αρκεί οι «ελεγκτές» της Ε.Ε. να πείθονται για «άσπρες τρύπες» (π.χ. τα αποθεματικά του ασφαλιστικού, που εδώ έγιναν αντικείμενο κλεπτοκρατικών επιδρομών) και λογιστικά κόλπα. Ότι στην οικονομική καθημερινότητά τους, οι ιθαγενείς, πλέον, όχι μόνο «δεν τσιμπάνε» στα παλαιά κόλπα έκτακτης εξισορρόπησης των δημοσίων οικονομικών, αλλά (θα) ζητούν και λογαριασμό.
Στην «περαίωση» π.χ. καμία μπλόφα «δεν πιάνει», παρά τις απειλές ελέγχου (ελέγχονται εκατοντάδες χιλιάδες υποθέσεις;) και τις παροτρύνσεις λογιστών «να ξεμπερδεύουμε». Η οικονομική κρίση «που έρχεται» και η (μέχρι τώρα αργόσυρτη) πολιτ(ευτ)ική παρακμή, που επιταχύνεται, απομακρύνουν τους ιθαγενείς τροφοδότες από τα δημόσια ταμεία. Ο δε μύθος της «συγκράτησης των δαπανών» φέρνει το δημόσιο σε εκτενή βραχυ - μεσο - και μακροπρόθεσμο δανεισμό υψηλού κόστους.
Οι πολίτες - τροφοδότες των δημοσίων εσόδων γνώριζαν ότι, στο σύγχρονο παρα-κράτος, πληρώνουν δύο φορές για το ίδιο «δημόσιο αγαθό», την δήθεν δημόσια παιδεία, την δήθεν δημόσια υγεία, κ.ο.κ. Βλέπουν, πλέον, και ότι ο αυξανόμενος δημόσιος δανεισμός δεν γίνεται επενδύσεις. Ταυτόχρονα, όχι μόνον πωλείται ό,τι υφίσταται ως δημόσια περιουσία, καθώς η πολιτ(ευτ)ική τάξη αδυνατεί να το διαχειρισθεί αποδοτικά για το κοινωνικό συμφέρον. Αλλά και, με κλεπτοκρατικές πρακτικές, ρευστοποιούνται ασφαλιστικά αποθεματικά (βλ. δομημένα) και δημόσιες γαίες (Βατοπέδιο, κ.λπ.).
Τώρα συνειδητοποιούν ότι και για τη δημόσια ασφάλεια, την ανθρώπινη ζωή και την περιουσία, οι «ειδικοί φρουροί - κρανοφόροι -κουκουλοφόροι» είναι για να σβήνουν τις φωτιές που οι ίδιοι ανάβουν (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Οι δε διεθνείς αναλυτές βλέπουν αυτό που δείχνει, διεθνώς, η «αντιδιαφήμιση» των εξεγερμένων μαθητών. Που βγαίνουν στον δρόμο (δι)αισθανόμενοι την απαξίωση, το αδιέξοδο και το χρέος που τους κληροδοτεί ο 35ετής κύκλος της μεταπολίτευσης, φτάνοντας στο τέλος με την πλέον αμοραλιστική, και άπληστη, έκφανσή του.
