28 Αυγ. 2010 Ο καμβάς της βιώσιμης ανάπτυξης
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 28/8/2010
Εν μέσω ύφεσης και χρεοκοπίας πληθαίνουν οι οπαδοί της ανάπτυξης. Αυτό που είναι διάχυτο ως διαπίστωση -αίτημα στην κοινωνική-οικονομική ατμόσφαιρα πρέπει να μορφοποιηθεί σε οικονομικά αποδοτικό και κοινωνικά αποδεκτό σχέδιο που πείθει και κινητοποιεί τους πολίτες, των οποίων η (δικαιολογημένη) οργισμένη ανοχή διατηρείται. Ομως «δεν γίνεται δουλειά» χωρίς «καμβά», βασισμένο στο σαφές «τι πταίει» και «τις πταίει» για τον κύκλο υπανάπτυξης-παρακμής που έφερε την χρεοκοπία.
Γίνονται αυτά σε εποχή τρόικας Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ; Το ζήτημα είναι αν η Ελλάδα, τηρουμένων των αναλογιών, θα βαδίσει τον δρόμο της Αργεντινής ή της Βραζιλίας. Η πρώτη παλεύει ακόμη με την χρεοκοπία της, η δεύτερη έφθασε, αντί να δανείζεται και να εκταμιεύει από το ΔΝΤ με βάση τα δικά της «μνημόνια», να ? δανείζει το ΔΝΤ. Ο απερχόμενος, μετά από δύο θητείες, πρόεδρος Lula αν και «άκουσε πολλά» για την «συνεργασία» του με το ΔΝΤ, έκανε περισσότερα για την χώρα του και τους πολίτες της.
Το ΔΝΤ δεν δάνεισε -«έσωσε» την Βραζιλία του Lula γιατί τον λυπήθηκε για το κομμένο, σε εργατικό ατύχημα, δάκτυλό του. Τον δάνεισε για να προστατεύσει συμφέροντα- τα δάνεια της Citigroup, της FleetBoston, της J.P.Morgan Chase και την κοινωνικο-οικονομική σταθερότητα στην Λατινική Αμερική. Ο Lula και η (πολιτική) παρέα του δεν άφησε την χρεοκοπία-ευκαιρία να πάει χαμένη, αξιοποίησε τις δυνατότητες της χώρας του. Οι συμπολίτες του, που από την χρεοκοπία, το ΔΝΤ και τα «μνημόνια» βγήκαν, εντέλει, όχι χρεοκοπημένοι αλλά? κερδισμένοι, το ανταπέδωσαν.
Και η Ελλάδα μπορεί να μην χάσει την ευκαιρία ? της χρεοκοπίας. Γι' αυτό «η πολιτική αποφασίζει για όλα»: Το εάν οι «αρχές» και οι «αξίες» που διακηρύσσονται για διαφάνεια-διαύγεια και λογοδοσία, το «πρώτα ο πολίτης» και το ανάλογο νομοθετικό έργο, οδηγούν στην αναδυόμενη εικόνα της ανάπτυξης, στον καμβά της με κομβικά σημεία επιλογών και προόδου. Πρόκειται για «αλλαγή παραδείγματος» που ζητά πολιτιστική επανάσταση στην αντιμετώπιση της κρατι(κομματι)κής «φούσκας» και των δημόσιων και, κυρίως, των αλά ελληνικά ιδιωτικοδημόσιων «τροφίμων» της.
Στον καμβά της βιώσιμης ανάπτυξης το δημόσιο αυτοσκοπός -η κρατι(κομματι)κή «φούσκα»- δεν αφορά ούτε το δημόσιο συμφέρον ούτε τους πολίτες. Οι πολίτες δικαιούνται να αποδίδουν στο δημόσιο μόνον ότι αυτό τους ανταποδίδει σε αγαθά και υπηρεσίες. Η, ακόμη τεράστια, δημόσια περιουσία τους ανήκει, δεν είναι ούτε υπουργικό ?ή διυπουργικό- «φέουδο», ούτε όμηρος των «τροφίμων» της «φούσκας». Για το δημόσιο χρέος που συσσωρεύθηκε δεν χρωστάνε όλοι τα ίδια. Η ισομερής και αναλογική κατανομής των βαρών δεν είναι για «μετά την κρίση». Οι επιλογές κοινωνικής δικαιοσύνης έκαναν, μεταξύ άλλων, την διαφορά μεταξύ Αργεντινής και Βραζιλίας, μεταξύ παρατεταμένης χρεοκοπίας και στροφής στην ανάπτυξη.
