12 Φεβρ. 2011 Πέρα από τα Σύνδρομα Ευρωμαχίας
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 12/2/2011
Tο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 4ης Φεβρουαρίου 2011 από μηνών είχε προγραμματισθεί να αφιερωθεί στα ενεργειακά της Ε.Ε. Ομως εν μέσω της τρέχουσας χρηματοπιστωτικής κρίσης, που μεταλλάσσεται και σε κρίση δημόσιου χρέους προκαλώντας κρίση διακυβέρνησης της Ευρωζώνης και της Ε.Ε., τα ενεργειακά (και η καινοτομία, που προσετέθη καθ’ οδόν) πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Η Σύνοδος χαρακτηρίστηκε από τη γερμανογαλλική «πρωτοβουλία» περί «Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας».
Η εγχώρια δημόσια αντιμετώπιση της «πρωτοβουλίας» για «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας» κινήθηκε βάσει παραδοσιακών συνδρόμων: Ευρωμαχία/ευρωλατρεία. Με πρωτοκαθεδρία, λόγω κρίσης, της ευρωμαχικής πλευράς του εγχώριου ιδεοληπτικού «ευρωνομίσματος» (από το νομίζω - όχι από το νόμισμα), δηλαδή αυτό που ευρωλατρικά ή ευρωμαχικά νομίζεται ότι (προσ)φέρει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Αν και εν προκειμένω δεν ήταν επίσημο θέμα, δεν υπήρχε κείμενο, ούτε καν κοινή γερμανογαλλική θέση.
Διά της «πρωτοβουλίας» υπήρξε γερμανική αποδοχή του δομικού ζητήματος της (ελλειπτικής ως προς την οικονομική διακυβέρνηση) Ευρωζώνης. Με ιδέες της καγκελαρίου, από τον κύκλο με τα γερμανικά «μυαλά κρυσταλλωμένα» (βλ. την παρούσα στήλη σε «ΗτΣ» 11/12/2010) που έθεσαν θέμα κοινών ευρωπαϊκών/ευρωζωνικών πολιτικών σε πεδία όπου από την εποχή του Μάαστριχ τα περισσότερα κράτη-μέλη, με πρώτη την Γερμανία, είχαν ρητά εξαιρέσει (ή απέκλειαν) ως αντικείμενα κοινών ευρωπαϊκών πολιτικών (φορολογία, συνταξιοδοτικά, πολιτική μισθών κ.λπ.).
Η «πρωτοβουλία» για το «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας» δείχνει ότι, παρά τις προς λάθος κατεύθυνση ιδέες, η Ευρώπη και η Ευρωζώνη «ψάχνονται». Η σχεδόν μαζική αντίδραση των κρατών-μελών δημιουργεί «στάδιον δόξης λαμπρόν» να (ανα)ζητηθούν ορθές λύσεις. Προφανώς το «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας», εάν και όταν υπάρξει, δεν είναι αδιάφορο για την Ελλάδα. Θα συμπληρώνει το ισχύον τη δεκαετία 2001-2010 Σύμφωνο Σταθερότητας (που δεν λειτούργησε αποτελεσματικά) και Ανάπτυξης (που υπήρξε μόνον κατ’ όνομα);
Είναι θετικό ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο είχε στο επίκεντρό του το «ευρωπαϊκό ζήτημα», και όχι το «ελληνικό ζήτημα», όπως πέρυσι τέτοιον καιρό και έκτοτε για αρκετούς μήνες. Προς το παρόν έως τα Ευρωπαϊκά Συμβούλια του Μαρτίου 2011 κρίσιμη για την Ελλάδα είναι «η ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) με σκοπό να εξασφαλισθεί η απαραίτητη αποτελεσματικότητα για την παροχή κατάλληλης στήριξης» και «η οριστικοποίηση των επιχειρησιακών χαρακτηριστικών του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας».
Ωστε η Ελλάδα, πέρα από σύνδρομα ευρωλατρείας/ευρωμαχίας, να τα αξιοποιήσει στην διαχείριση του δημόσιου χρέους της και να βγει από το μάτι του κυκλώνα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, όπου βρέθηκε λόγω της κρίσης δημόσιου χρέους. Και απαλλασσόμενη από το αντιαναπτυξιακό βάρος της υφιστάμενης διάρθρωσής του και του υψηλού κόστους εξυπηρέτησής του, να επιτρέψει στις δυνάμεις της ενδογενούς, εξωστρεφούς, βιώσιμης ανάπτυξης να λειτουργήσουν, να συστρατευθούν και να βγάλουν τη χώρα από το τέλμα.
