Οργάνωση του Χρόνου Εργασίας με 24ωρη Συνεχή Απασχόληση; Επιθεώρησις Εργατικού Δικαίου, Τόμος 69ος, Αριθ. Τευχ.8 (1656), Αθήνα 15 Απριλίου 2010, σελ. 465-467.
Εισαγωγή.
Το ερώτημα του τίτλου δεν είναι ρητορικό. Αφορά ζήτημα που ετέθη από συνδικαλιστική οργάνωση της εργατικής πλευράς στην διάρκεια της συλλογικής διαπραγμάτευσης για τους όρους αμοιβής και εργασίας των εργαζομένων με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου στο Πολεμικό Ναυτικό, ενόψει της έκδοσης της Διαιτητικής Απόφασης 3/2010 και ανεδείχθη ιδιαιτέρως από έτερη συνδικαλιστική οργάνωση της εργατικής πλευράς η οποία διεκδικούσε την «νομιμοποίηση» του δικαιώματος 24ώρου συνεχούς. απασχόλησης για τα μέλη της.
Το ζήτημα αποτελεί ένα παράδειγμα πιθανής εγχώριας (παρ)ερμηνείας των όρων που προβλέπονται από την Οδηγία 2003/88/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 4ης Νοεμβρίου 2003, σχετικά με ορισμένα στοιχεία της οργάνωσης του χρόνου εργασίας. Παρερμηνείας αφενός όσον αφορά τα χρονικά όρια της ημερήσιας εργασίας και την ελάχιστη περίοδο ημερήσιας ανάπαυσης ανά εικοσιτετράωρο, αφετέρου όσον αφορά τις δυνατότητες των πιθανών εξαιρέσεων από αυτά τα όρια μέσω συλλογικών συμβάσεων εργασίας ή συμφωνιών που συνάπτονται μεταξύ των κοινωνικών εταίρων.
Το Ευρωπαϊκό πλαίσιο σχετικά με την ημερήσια οργάνωση του χρόνου εργασίας και η Ελληνική εναρμόνιση.
....
Κοινωνική Ευρώπη ή « Όλα έχουν την τιμή τους» ;
....
