13 Φεβρ. 2010 Πτωχεύσασα Μεταπολίτευση
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 13/2/2010
Τα (άλλα και μεγαλύτερα) μέλη της Ευρωζώνης δεν θα άφηναν, και δεν θα αφήσουν, την Ελλάδα να φτάσει σε σημείο αθέτησης των δανειακών, λόγω δημόσιου χρέους, υποχρεώσεών της, ακόμη και αν το χρέος της αντιπροσωπεύει (μόνον) το 2% του ΑΕΠ της ευρωζώνης. Διότι τυχόν αθέτηση («χρεοκοπία») θα οδηγούσε σε ραγδαία κρίση τύπου Lheman Brothers, συμπαρασύροντας νοτιοευρωπαίους εν ευρώ εταίρους και χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς.
Η επί εβδομάδες πολυμερής συζήτηση / διαπραγμάτευση για την ανάγκη και τη μέθοδο παροχής «ευρωπαϊκής στήριξης» στο υπερχρεωμένο ελληνικό δημόσιο βασίζεται ακριβώς στα μαθήματα από την Lheman. Αφενός να αφεθεί ένα κράτος-μέλος «έρμαιον» των αγορών θα είχε διεθνείς αποσταθεροποιητικές επιπτώσεις, αφετέρου η «στήριξη» δεν (έπρεπε να) είναι χωρίς «προϋποθέσεις», όπως π.χ. ήταν σε όλες τις περιπτώσεις πριν και μετά την Lheman.
«Στήριξη» υποστήριξαν (και) οι Ευρωπαίοι δανειστές μας - κάτοχοι τίτλων ελληνικού δημόσιου χρέους, με προϋποθέσεις που «στήθηκαν» βάσει της ισχύουσας Συνθήκης της Λισαβόνας και των άρθρων 126 (παρ. 9) για τη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος και 121 (παρ. 4) «για τον τερματισμό της ασυνέπειας με τους γενικούς προσανατολισμούς των οικονομικών πολιτικών στην Ελλάδα και την εξάλειψη του κινδύνου υπονόμευσης της ορθής λειτουργίας της οικονομικής και νομισματικής ένωσης».
Η «πολιτική στήριξη» στην Ελλάδα από την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της Ένωσης της 11ης Φεβρουαρίου 2010 σημαδεύει τον σχεδόν 35ετή κύκλο της «πολιτικής στήριξης» που αναζητούσε η χώρα μετά τη Μεταπολίτευση, και αργότερα την επιτύγχανε, για την με «πολιτικά κριτήρια» είσοδό της στην τότε ΕΟΚ. Τώρα παρομοίως επιχειρείται η αποφυγή «πτώχευσης». Ενώ λόγω «μη προτέρου εντίμου βίου» (βλ. έναρξη κοινοτικής διαδικασίας για μη παροχή αξιόπιστων δημοσιονομικών στατιστικών στοιχείων) η χώρα αδυνατεί να αναφερθεί στα στοιχειώδη.
Στοιχειώδες είναι η «κοινοτική αλληλεγγύη», η ανάγκη «οικονομικής διακυβέρνησης» μιάς λειψής νομισματικής ένωσης και ο «ευρωπαϊσμός». Εν μέσω της πολυμερούς διαπραγμάτευσης για την ελληνική κρίση σχεδόν μόνον ο Κον Μπεντίτ βρέθηκε εύστοχος, ανοικτά «ευρωπαϊστής» και «αλληλλέγγυος» σε μια χώρα που ενώ «ήλπιζε» ότι μπαίνοντας στην ΕΟΚ θα «προστατευθεί» από τον «εξ ανατολών κίνδυνο», τρεις δεκαετίες μετά, όντας πλέον «εντός», είναι αναλογικά ο καλύτερος πελάτης εξοπλισμών παγκοσμίως λόγω ακριβώς του ιδίου κινδύνου.
Η απαξία που αντιμετωπίζει η χώρα σε διεθνή δημοσιευμάτα, σε αξιολογήσεις και κερδοσκοπικά παίγνια για την «ελληνική κρίση» δεν θα καταλήξει σε αθέτηση εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, λόγω της «πολιτικής στήριξης» από την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής. Αλλά αυτό δεν μπορεί να κρύψει την πολιτική πτώχευση της χώρας - αυτό που βαφτίσθηκε «χαμένη αξιοπιστία». Εν τέλει το προεκλογικό «Πάμε» του πρωθυπουργού δεν ήταν ακριβές. Το ορθότερο θα ήταν «Πάμε από την αρχή», «Da Capo» κατά τους διευθυντές ορχήστρας.
