Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 5/11/2011
Η εγχώρια αντιμετώπιση για το ελληνικό σκέλος της απόφασης του Συμβουλίου Κορυφής της Ευρωζώνης την 26η Οκτωβρίου 2011 επιβεβαίωσε πανηγυρικά την αποστροφή της (σημείο 15 περί συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στη διαγραφή-«κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους) για «εξαιρετική και μοναδική» περίπτωση του να διαγραφούν 100 και πλέον δισεκατομμυριάκια ευρώ από τα 350 του ελληνικού δημόσιου χρέους και 4,5 και πλέον δισεκατομμυριάκια ευρώ από τους ετησίως καταβαλλόμενους τόκους.
Ομως, εξαιρετικότερη και μοναδικότερη, παγκοσμίως, είναι η [εμφανιζόμενη ως πλειοψηφική στο πολιτ(ευτ)ικό σύστημα και τα συμπαρομαρτούντα του] αντίθεση στη δεύτερη (και τελευταία;) ευκαιρία προς αποφυγή της ανοικτής και άτακτης χρεοκοπίας, με την οποία ελληνική οικονομία και κοινωνία φλερτάρουν από το 2009. Η «αποφράς» 26η Οκτωβρίου 2011 συνδέεται με το «κούρεμα» του «απεχθούς» δημόσιου χρέους που η χώρα συσσώρευσε, κυρίως, στην ένδοξη μεταπολιτευτική πορεία της και στην ενδοξότερη ευρωπαϊκή προοπτική της.
Η εγχώρια πολιτ(ευτ)ική αντίδραση παραπέμπει στη γνωστή σκηνή του θεάτρου σκιών, όπου όταν ο πασάς σεργιανώντας συναντάει τον Καραγκιόζη, και χωρίς κανένα συγκεκριμένο λόγο, βγάζει και του δίνει μία ολόκληρη χρυσή λίρα, ο Καραγκιόζης αφού την τσεπώνει στα γρήγορα μετά ξεσπάει σε γοερά κλάματα, λέγοντας, με λυγμούς, στον απορημένο πασά ότι μία χρυσή λίρα είναι πολύ λίγη και δεν του φτάνει. Τον διαβεβαιώνει, όμως, ότι θα κάνει τη θυσία να κρατήσει τη λίρα.
Δυστυχώς, ότι ακούγεται για την «καταστροφική» 26η Οκτωβρίου 2011 είναι συνέχεια, και αποτέλεσμα, όσων διακομματικά - πλειοψηφικά ακούγονται επί σειρά μηνών για το πρώτο πακέτο διάσωσης, αγνοώντας τις ενδογενείς πηγές της τρέχουσας χρεοκοπίας. Η θέση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη θεωρείται ιδεοληπτικά κεκτημένη λόγω κάποιας εθνικής επιθυμίας, ανεξαρτήτως θεμελιακών υποχρεώσεων και δεσμεύσεων της χώρας, που κατ' ουσίαν είναι σε συνεχή και αυξανόμενη «επιτήρηση» από το 2004.
Το κεκτημένο του ευρώ για την Ελλάδα δεν είναι βιώσιμο εάν τα θεμελιώδη οικονομικά της δεν το δικαιολογούν, και εάν δεν τηρούνται οι κοινοί κανόνες που συνδιαμορφώνουν τα νυν 17 μέλη της Ευρωζώνης, μέσα από κοινοτικές και διακρατικές διαδικασίες, και μέσα από τις τρέχουσες έκτακτες όπως αυτή της 26ης Οκτωβρίου 2011. Η μέχρι τούδε εγχώρια αντίληψη και εφαρμογή της ελληνικής «ευρωπαϊκής προοπτικής» δεν δικαιολογεί ως κεκτημένο ούτε το ευρώ, ούτε τη δραχμή που γνωρίζαμε.
Η ιδεοληπτική αντίληψη ότι «ευρωπαϊκή προοπτική» για την Ελλάδα σημαίνει χρόνια δημοσιονομικά ελλείμματα και χρόνια ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της τάξης του 10% του ΑΕΠ ετησίως, που μπορούν να χρηματοδοτούνται με συνεχή εξωτερικό δανεισμό, Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης που «απορροφώνται» με μηδαμινό αναπτυξιακό αποτέλεσμα, και απισχνούμενο παραγωγικό δυναμικό στον πρωτογενή και δευτερογενή, το μόνο νόμισμα που καθ' οδόν προς τη χρεοκοπία δικαιολογεί ως κεκτημένο είναι εκείνο για το οποίο μιλά ο Καραγκιόζης Καραγκιοζόπουλος στην άλλη γνωστή φιγούρα του θεάτρου σκιών, τον Σιόρ Διονύσιο (Νιόνιο): τα μπακοτσέτουλα.
