19 Νοεμ. 2011 Η Ευρωζωνολατρεία ως «γενναίον ψεύδος»
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 19/11/2011
Στην τρέχουσα πολυσχιδή χρεοκοπία το ελληνικό πολιτ(ευτ)ικό κατεστημένο κάνει απέλπιδες (και συχνά ανερμάτιστες) προσπάθειες διάσωσής του (εγχωρίως και διεθνώς) διά του αέναου μεταμορφισμού. Αδυνατώντας να απογαλακτισθεί από ρηχά «γενναία ψεύδη» με τα οποία επιβίωσε, γαλουχώντας και την πελατεία του, στο μεταπολιτευτικό κύκλο, τείνει να μετατρέψει σε τέτοιο «ψεύδος» και την αναγκαία προσπάθεια αποφυγής της ανοικτής ελληνικής χρεοκοπίας και επίπονης πολυετούς ανόρθωσης.
Το εκάστοτε «γενναίον ψεύδος» (με την πλατωνική έννοια) αφορούσε (υποτίθεται) ευγενικό σκοπό,
τον πολιτικό και οικονομικό μύθο για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Το αξιοποιούσαν οι πολιτικοί άρχοντες, ως φύλακες (υποτίθεται) του δημόσιου συμφέροντος, για αναπαραγωγή της κοινωνικής ανοχής/συνοχής και για την ανάγκη μιας «εθνικής αφήγησης».
Στα μισά της έως σήμερα διαδρομής της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας (του 1974) κατέρρευσε (το 1989-90) το «γενναίο ψεύδος» της Μεταπολίτευσης και της Αλλαγής υπό το βάρος της (τότε μικροκλεπτοκρατικής, έναντι των όσων ακολούθησαν την τελευταία δεκαετία) «υπόθεσης Κοσκωτά». Σύντομα το κενό καλύφθηκε με το «γενναίο ψεύδος» της σύγκλισης στην ΟΝΕ και στο ευρώ. Έτσι τη δεκαετία του 1990 ό,τι γινόταν ήταν «για να επιτευχθεί η είσοδος της χώρας στην ΟΝΕ».
Μετά την πρώτη δεκαετία ελληνικής αφασίας-ασωτίας στην Ευρωζώνη, τώρα πλέον ό,τι γίνεται είναι «για να μείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη». Ο νέος μεταβατικός (100 ημερών;) πρωθυπουργός συνόψισε τη σύγχρονη ελληνική πρόκληση ως εξής: «να σώσουμε την Ελλάδα ώστε όταν η Ευρωζώνη βγει από την κρίση, η Ελλάδα να είναι μέσα στην Ευρωζώνη. Αυτός πρέπει να είναι ο πρωταρχικός μας σκοπός».
Πρωταρχικός σκοπός που, ωστόσο, βρίσκεται σε διάσταση με το εφήμερο της κυβέρνησης, και, κυρίως, με την επικρατούσα, διακομματικά, αντίληψη περί «αναγκαίου ελιγμού» ώστε να ληφθεί η 6η δόση του πρώτου Πακέτου Διάσωσης και να δεσμευθεί το δεύτερο Πακέτο Διάσωσης (της 26ης Οκτωβρίου του 2011). Ο ορίζοντας του αναζητούμενου πολιτ(ευτ)ικού «γενναίου ψεύδους» μειώθηκε ραγδαία: σε κλίμακα εβδομάδων, κατ' αναλογία των δόσεων της χρηματοπιστωτικής στήριξης.
Ενώ η Ευρωζώνη εισέρχεται σε σοβαρότερο στάδιο της κρίσης χρέους κεντρικών μελών της, και η έξοδός της από την οικονομική κρίση απαιτεί χρόνια, η Ελλάδα κινείται με ορίζοντα 100 ημερών. Διαχειριζόμενη τον πρωταρχικό σκοπό για «παραμονή στην Ευρωζώνη», με όρους «ευρωζωνολατρείας», ήτοι αναλόγως του τρόπου διαχείρισης της σύγκλισής της και της εισόδου της στην ΟΝΕ. Διότι τότε το κρίσιμο δεν ήταν τα στατιστικά αλλά η εγχωρίως κυριαρχούσα προσέγγισή της ως σύγχρονης «Γης της Επαγγελίας» όπου (θα) έρρεαν «κοινοτικοί πόροι» προς «απορρόφηση» και δυτικο-ευρωπαϊκοί «μισθοί σύγκλισης» για κατανάλωση. Ξεχνώντας ότι το νόμισμα δεν είναι σκοπός αλλά μέσο, και, ιδιαίτερα το δανεικό, δεν παράγει πλούτο αφεαυτού αν η ίδια η χώρα και οι πολίτες της δεν τον παράγουν-αναπαράγουν ενδογενώς.
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 19/11/2011
Στην τρέχουσα πολυσχιδή χρεοκοπία το ελληνικό πολιτ(ευτ)ικό κατεστημένο κάνει απέλπιδες (και συχνά ανερμάτιστες) προσπάθειες διάσωσής του (εγχωρίως και διεθνώς) διά του αέναου μεταμορφισμού. Αδυνατώντας να απογαλακτισθεί από ρηχά «γενναία ψεύδη» με τα οποία επιβίωσε, γαλουχώντας και την πελατεία του, στο μεταπολιτευτικό κύκλο, τείνει να μετατρέψει σε τέτοιο «ψεύδος» και την αναγκαία προσπάθεια αποφυγής της ανοικτής ελληνικής χρεοκοπίας και επίπονης πολυετούς ανόρθωσης.
Το εκάστοτε «γενναίον ψεύδος» (με την πλατωνική έννοια) αφορούσε (υποτίθεται) ευγενικό σκοπό,
τον πολιτικό και οικονομικό μύθο για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Το αξιοποιούσαν οι πολιτικοί άρχοντες, ως φύλακες (υποτίθεται) του δημόσιου συμφέροντος, για αναπαραγωγή της κοινωνικής ανοχής/συνοχής και για την ανάγκη μιας «εθνικής αφήγησης».
Στα μισά της έως σήμερα διαδρομής της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας (του 1974) κατέρρευσε (το 1989-90) το «γενναίο ψεύδος» της Μεταπολίτευσης και της Αλλαγής υπό το βάρος της (τότε μικροκλεπτοκρατικής, έναντι των όσων ακολούθησαν την τελευταία δεκαετία) «υπόθεσης Κοσκωτά». Σύντομα το κενό καλύφθηκε με το «γενναίο ψεύδος» της σύγκλισης στην ΟΝΕ και στο ευρώ. Έτσι τη δεκαετία του 1990 ό,τι γινόταν ήταν «για να επιτευχθεί η είσοδος της χώρας στην ΟΝΕ».
Μετά την πρώτη δεκαετία ελληνικής αφασίας-ασωτίας στην Ευρωζώνη, τώρα πλέον ό,τι γίνεται είναι «για να μείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη». Ο νέος μεταβατικός (100 ημερών;) πρωθυπουργός συνόψισε τη σύγχρονη ελληνική πρόκληση ως εξής: «να σώσουμε την Ελλάδα ώστε όταν η Ευρωζώνη βγει από την κρίση, η Ελλάδα να είναι μέσα στην Ευρωζώνη. Αυτός πρέπει να είναι ο πρωταρχικός μας σκοπός».
Πρωταρχικός σκοπός που, ωστόσο, βρίσκεται σε διάσταση με το εφήμερο της κυβέρνησης, και, κυρίως, με την επικρατούσα, διακομματικά, αντίληψη περί «αναγκαίου ελιγμού» ώστε να ληφθεί η 6η δόση του πρώτου Πακέτου Διάσωσης και να δεσμευθεί το δεύτερο Πακέτο Διάσωσης (της 26ης Οκτωβρίου του 2011). Ο ορίζοντας του αναζητούμενου πολιτ(ευτ)ικού «γενναίου ψεύδους» μειώθηκε ραγδαία: σε κλίμακα εβδομάδων, κατ' αναλογία των δόσεων της χρηματοπιστωτικής στήριξης.
Ενώ η Ευρωζώνη εισέρχεται σε σοβαρότερο στάδιο της κρίσης χρέους κεντρικών μελών της, και η έξοδός της από την οικονομική κρίση απαιτεί χρόνια, η Ελλάδα κινείται με ορίζοντα 100 ημερών. Διαχειριζόμενη τον πρωταρχικό σκοπό για «παραμονή στην Ευρωζώνη», με όρους «ευρωζωνολατρείας», ήτοι αναλόγως του τρόπου διαχείρισης της σύγκλισής της και της εισόδου της στην ΟΝΕ. Διότι τότε το κρίσιμο δεν ήταν τα στατιστικά αλλά η εγχωρίως κυριαρχούσα προσέγγισή της ως σύγχρονης «Γης της Επαγγελίας» όπου (θα) έρρεαν «κοινοτικοί πόροι» προς «απορρόφηση» και δυτικο-ευρωπαϊκοί «μισθοί σύγκλισης» για κατανάλωση. Ξεχνώντας ότι το νόμισμα δεν είναι σκοπός αλλά μέσο, και, ιδιαίτερα το δανεικό, δεν παράγει πλούτο αφεαυτού αν η ίδια η χώρα και οι πολίτες της δεν τον παράγουν-αναπαράγουν ενδογενώς.
