22 Οκτ. 2011 Το νόημα της Οδύσσειας
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 22/10/2011
Στις 17/4/2010, μία εβδομάδα πριν από την επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Καστελόριζο για την εκεί ανακοίνωση προσφυγής της χώρας στον τριμερή Μηχανισμό Στήριξης, υποστηρίζαμε σε τούτη τη στήλη υπό τον τίτλο «Η ελληνική Οδύσσεια αρχίζει»: «Γίνεται σαφές ότι βρισκόμαστε στην αρχή μιας οδύσσειας ετών που απαιτεί μία 'αναδυόμενη' στρατηγική ως προς το 'από πού (και πώς) πάμε για τη μείωση του δημόσιου χρέους και τη (νέα) ανάπτυξη». Ισχύει κι εδώ το «μία τόσο μεγάλη κρίση δεν πρέπει να πάει χαμένη».
Έκτοτε επί δεκαοκτώ μήνες η κυρίαρχη και πλειοψηφική πολιτ(ευτ)ική προσέγγιση στην κατάσταση της ελληνικής χρεοκοπίας επιμένει να αγνοεί τις πρωταρχικές ενδογενείς αιτίες της και τις πολυετείς συνέπειές της. Ότι η Οδύσσεια που είχε αρχίσει δεν ήταν ένα απλό ρητορικό σχήμα για μία ομιλία και μία ανακοίνωση. Στην ελληνική χρεοκοπία των αρχών του 21ου αιώνα ίσχυε και ισχύει, το «από δική τους χάθηκαν οι κούφιοι αμυαλωσύνη» («αυτών γάρ σφετέρησιν ατασθαλίησιν όλοντο»).
Όσο η διαχείριση και η έξοδος από τη σύγχρονη ελληνική χρεοκοπία αντιμετωπίζεται ως ζήτημα του (συντομότερου ή συνηθισμένου) ελληνικού εκλογικού κύκλου, όσο τα αναγκαία μέτρα σταθεροποίησης για να υπάρξουν προϋποθέσεις ανόρθωσης αντιμετωπίζονται ως έξωθεν επιβαλλόμενα, με ρητορικές περί επιλογών που «δεν είναι στο DNA» ενός κομματικού σχηματισμού, «κόκκινες γραμμές» που αναζητούνται, «εθνικές γραμμές» που δεν διατυπώνονται, απλά επιβεβαιώνεται το αρχέτυπο: η Οδύσσεια παρατείνεται.
Στις φάσεις της ελληνικής χρεοκοπίας (χωρίς τα κλισέ και τις περιοριστικές προσλαμβάνουσες της εγχώριας κρατι(κομματι)κής «φούσκας», που βλέπει «συνωμοσίες» και «θυσίες») ύστερα από 18 μήνες έχουν διατεθεί στην Ελλάδα για τη «διάσωσή» της: 65 δισεκατομμύρια από την «τρόικα» (πριν εισπραχθεί η 6η δόση), 76 δισεκατομμύρια από την ΕΚΤ για να «στηριχθούν» οι ελληνικές τράπεζες, μεταξύ 70 με 80 δισεκατομμύρια, πάλι από την ΕΚΤ για αγορά ελληνικών ομολόγων. Ήτοι σύνολο μεταξύ 211 με 221 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή σχεδόν ένα ετήσιο ελληνικό ΑΕΠ.
Αν αυτά τα δισεκατομμύρια και σχεδόν άλλα τόσα, που συναποτελούν το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν μοιάζουν για τη διεθνή οικονομία και κοινωνία ανακτήσιμα και «βιώσιμα», ακριβώς και λόγω εγχώριας «αμυαλωσύνης», καθώς ακόμη και τις περιόδους της υποτιθέμενης ελληνικής «ανάπτυξης» από το 1999 έως το 2007 το ελληνικό δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ αντί να μειώνεται αυξήθηκε από 100,3% σε 105,4%, ενώ σε καμία άλλη χώρα της Ευρωζώνης δεν αυξήθηκε από τόσο υψηλή βάση ακόμη περισσότερο, τότε η Ελλάδα πρέπει να ετοιμάζεται για τις επόμενες φάσεις της σύγχρονης Οδύσσειάς της.
Σ' αυτές τις φάσεις χρειάζεται ακόμη περισσότερο την πολιτική που αναγνωρίζει την κατάσταση των πραγμάτων. Στο τέλος της, ιδιοτελούς ή όχι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, «αμυαλωσύνης» του «ένδοξου» μεταπολιτευτικού κύκλου και εν ΟΝΕ κύκλου ας χαθούν, ήδη χάνονται, οι φορείς των πολιτ(ευτ)ικών «μύθων» και «ρόλων» που (συν)έβαλαν τη χώρα σε αυτήν την Οδύσσεια.
Στις 17/4/2010, μία εβδομάδα πριν από την επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Καστελόριζο για την εκεί ανακοίνωση προσφυγής της χώρας στον τριμερή Μηχανισμό Στήριξης, υποστηρίζαμε σε τούτη τη στήλη υπό τον τίτλο «Η ελληνική Οδύσσεια αρχίζει»: «Γίνεται σαφές ότι βρισκόμαστε στην αρχή μιας οδύσσειας ετών που απαιτεί μία 'αναδυόμενη' στρατηγική ως προς το 'από πού (και πώς) πάμε για τη μείωση του δημόσιου χρέους και τη (νέα) ανάπτυξη». Ισχύει κι εδώ το «μία τόσο μεγάλη κρίση δεν πρέπει να πάει χαμένη».
Έκτοτε επί δεκαοκτώ μήνες η κυρίαρχη και πλειοψηφική πολιτ(ευτ)ική προσέγγιση στην κατάσταση της ελληνικής χρεοκοπίας επιμένει να αγνοεί τις πρωταρχικές ενδογενείς αιτίες της και τις πολυετείς συνέπειές της. Ότι η Οδύσσεια που είχε αρχίσει δεν ήταν ένα απλό ρητορικό σχήμα για μία ομιλία και μία ανακοίνωση. Στην ελληνική χρεοκοπία των αρχών του 21ου αιώνα ίσχυε και ισχύει, το «από δική τους χάθηκαν οι κούφιοι αμυαλωσύνη» («αυτών γάρ σφετέρησιν ατασθαλίησιν όλοντο»).
Όσο η διαχείριση και η έξοδος από τη σύγχρονη ελληνική χρεοκοπία αντιμετωπίζεται ως ζήτημα του (συντομότερου ή συνηθισμένου) ελληνικού εκλογικού κύκλου, όσο τα αναγκαία μέτρα σταθεροποίησης για να υπάρξουν προϋποθέσεις ανόρθωσης αντιμετωπίζονται ως έξωθεν επιβαλλόμενα, με ρητορικές περί επιλογών που «δεν είναι στο DNA» ενός κομματικού σχηματισμού, «κόκκινες γραμμές» που αναζητούνται, «εθνικές γραμμές» που δεν διατυπώνονται, απλά επιβεβαιώνεται το αρχέτυπο: η Οδύσσεια παρατείνεται.
Στις φάσεις της ελληνικής χρεοκοπίας (χωρίς τα κλισέ και τις περιοριστικές προσλαμβάνουσες της εγχώριας κρατι(κομματι)κής «φούσκας», που βλέπει «συνωμοσίες» και «θυσίες») ύστερα από 18 μήνες έχουν διατεθεί στην Ελλάδα για τη «διάσωσή» της: 65 δισεκατομμύρια από την «τρόικα» (πριν εισπραχθεί η 6η δόση), 76 δισεκατομμύρια από την ΕΚΤ για να «στηριχθούν» οι ελληνικές τράπεζες, μεταξύ 70 με 80 δισεκατομμύρια, πάλι από την ΕΚΤ για αγορά ελληνικών ομολόγων. Ήτοι σύνολο μεταξύ 211 με 221 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή σχεδόν ένα ετήσιο ελληνικό ΑΕΠ.
Αν αυτά τα δισεκατομμύρια και σχεδόν άλλα τόσα, που συναποτελούν το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν μοιάζουν για τη διεθνή οικονομία και κοινωνία ανακτήσιμα και «βιώσιμα», ακριβώς και λόγω εγχώριας «αμυαλωσύνης», καθώς ακόμη και τις περιόδους της υποτιθέμενης ελληνικής «ανάπτυξης» από το 1999 έως το 2007 το ελληνικό δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ αντί να μειώνεται αυξήθηκε από 100,3% σε 105,4%, ενώ σε καμία άλλη χώρα της Ευρωζώνης δεν αυξήθηκε από τόσο υψηλή βάση ακόμη περισσότερο, τότε η Ελλάδα πρέπει να ετοιμάζεται για τις επόμενες φάσεις της σύγχρονης Οδύσσειάς της.
Σ' αυτές τις φάσεις χρειάζεται ακόμη περισσότερο την πολιτική που αναγνωρίζει την κατάσταση των πραγμάτων. Στο τέλος της, ιδιοτελούς ή όχι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, «αμυαλωσύνης» του «ένδοξου» μεταπολιτευτικού κύκλου και εν ΟΝΕ κύκλου ας χαθούν, ήδη χάνονται, οι φορείς των πολιτ(ευτ)ικών «μύθων» και «ρόλων» που (συν)έβαλαν τη χώρα σε αυτήν την Οδύσσεια.
