8 Οκτ. 2011 Μετά την 21η Ιουλίου, τι;
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 8/10/2011
Δύο χρόνια τώρα η Ευρωζώνη αναζητεί, αργά και βασανιστικά, μία «αναδυόμενη» (με την έννοια της καθοδόν σύλληψης/εφαρμογής) στρατηγική αντιμετώπισης της χρηματοπιστωτικής κρίσης που εκδηλώθηκε το 2008 και της, συνδεόμενης, κρίσης δημόσιου χρέους που εντάθηκε μετά το 2010. Αναχαιτίσθηκαν προσωρινά με πολλαπλές διασώσεις, αρχικά (εθνικές) τραπεζών και εν συνεχεία (διεθνικές) κρατών-μελών. Η απόφαση της 21ης Ιουλίου 2011 ήταν μέρος αυτής της «αναδυόμενης» στρατηγικής. Αλλά προ εβδομάδος, η κρίση αναζωπυρώθηκε εντονότερη, εκεί απ΄ όπου ξεκίνησε: τις ευρωπαϊκές τράπεζες.
Πριν τρία χρόνια, τέλη Σεπτεμβρίου, ενώ μεσοβδόμαδα οι ηγέτες της Ευρωζώνης δήλωναν ότι σχεδόν αφήνουν τις τράπεζες - μεταξύ αυτών και η γαλλοβελγολουξεμβουργιανή Dexia- στην τύχη της αγοράς, «υποχρεώθηκαν» στη διάρκεια Σαββατοκύριακου (27-28 Σεπτεμβρίου 2008) να ανακρούσουν πρύμνα: τρία κράτη-μέλη (Γαλλία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο) διέσωζαν την Dexia. Ηταν η αρχή των διασώσεων του Σαββατοκύριακου. Τώρα η Dexia, με ομόλογα Ιταλίας, Πορτογαλίας και Ελλάδας αξίας 20 δισ. ευρώ στο χαρτοφυλάκιό της, έγινε εκ νέου η κορυφή του παγόβουνου.
Ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών προ ημερών αποχώρησε επειγόντως από συνεδρίαση του Ecofin επιστρέφοντας στο Παρίσι προς διαχείριση της κρίσης Dexia. Την οποία στα μέσα Ιουλίου 2011 η European Banking Authority ανακοίνωνε, σύμφωνα με τα stress tests, ως μία από τις ισχυρότερες/ασφαλέστερες/κεφαλαιακά επαρκέστερες τράπεζες στην Ευρώπη. Πίσω από την Dexia τα πράγματα είναι πολύ σοβαρότερα. Πλέον του 50% από τα αξίας 6.500 δισ. ευρώ (άλλως 6,5 τρισ. ευρώ) ομόλογα έκδοσης κυβερνήσεων της Ευρωζώνης θεωρούνται από τις αγορές (με κριτήριο spread μεγαλύτερο των 200 μονάδων βάσης έναντι των γερμανικών) ως υψηλού κινδύνου.
Το μερίδιο της Ελλάδας σε αυτά είναι 4% (Πορτογαλία 2%, Ιρλανδία 1%, Βέλγιο 5%, Ισπανία 9%, Ιταλία 26%). Από την άλλη πλευρά της «ισορροπίας», χαμηλού κινδύνου είναι (ακόμη) τα ομόλογα Γερμανίας (24%), Γαλλίας (20%) και των μικρότερων βορειοκεντρικοευρωπαϊκών μελών (9%). Η νέα διάσωση της Dexia μπορεί να μετατρέψει και τα γαλλικά ομόλογα (20% του ευρωπαϊκού δημόσιου χρέους) σε «υψηλού κινδύνου». Επαναφέροντας το κόστος διασώσεων, αναδιαρθρώσεων, χρεοκοπιών και την κατανομή του στο ευρωπαϊκό και σε κάθε εθνικό τραπέζι.
Εξ ου και η πρωτοβουλία για αναθεώρηση του ελληνικού σκέλους στη συμφωνία της 21ης Ιουλίου 2011 για τη συμμετοχή του ιδιωτικού χρηματοπιστωτικού τομέα στην εθελοντική αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, ενώ ολοκληρώνεται η επικύρωσή της στα 17 συναρμόδια κοινοβούλια, καθώς Γερμανία, Ολλανδία κ.ο.κ. τη θεωρούν δυσανάλογα επωφελή για τους πιστωτές, που πρέπει να αναλάβουν μεγαλύτερο κόστος.
Με νέες αναδιαρθρώσεις-διασώσεις αυξανόμενου κόστους στον ευρωπαϊκό ορίζοντα, η ελληνική ελεγχόμενη αναδιάρθρωση γίνεται δυσκολότερη καθώς το μέρος της απόφασης της 21ης Ιουλίου 2011 για το ευέλικτο EFSF προς ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών και διάσωση κρατών ήδη φαντάζει αναποτελεσματικό λόγω στενότητας των πόρων του και το μέρος της απόφασης ότι «όσον αφορά τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα ... επιθυμούμε να καταστήσουμε σαφές ότι η περίπτωση της Ελλάδας απαιτεί μια λύση έκτακτου και μοναδικού χαρακτήρα» δύσκολα πείθει τις αγορές.
Πριν τρία χρόνια, τέλη Σεπτεμβρίου, ενώ μεσοβδόμαδα οι ηγέτες της Ευρωζώνης δήλωναν ότι σχεδόν αφήνουν τις τράπεζες - μεταξύ αυτών και η γαλλοβελγολουξεμβουργιανή Dexia- στην τύχη της αγοράς, «υποχρεώθηκαν» στη διάρκεια Σαββατοκύριακου (27-28 Σεπτεμβρίου 2008) να ανακρούσουν πρύμνα: τρία κράτη-μέλη (Γαλλία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο) διέσωζαν την Dexia. Ηταν η αρχή των διασώσεων του Σαββατοκύριακου. Τώρα η Dexia, με ομόλογα Ιταλίας, Πορτογαλίας και Ελλάδας αξίας 20 δισ. ευρώ στο χαρτοφυλάκιό της, έγινε εκ νέου η κορυφή του παγόβουνου.
Ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών προ ημερών αποχώρησε επειγόντως από συνεδρίαση του Ecofin επιστρέφοντας στο Παρίσι προς διαχείριση της κρίσης Dexia. Την οποία στα μέσα Ιουλίου 2011 η European Banking Authority ανακοίνωνε, σύμφωνα με τα stress tests, ως μία από τις ισχυρότερες/ασφαλέστερες/κεφαλαιακά επαρκέστερες τράπεζες στην Ευρώπη. Πίσω από την Dexia τα πράγματα είναι πολύ σοβαρότερα. Πλέον του 50% από τα αξίας 6.500 δισ. ευρώ (άλλως 6,5 τρισ. ευρώ) ομόλογα έκδοσης κυβερνήσεων της Ευρωζώνης θεωρούνται από τις αγορές (με κριτήριο spread μεγαλύτερο των 200 μονάδων βάσης έναντι των γερμανικών) ως υψηλού κινδύνου.
Το μερίδιο της Ελλάδας σε αυτά είναι 4% (Πορτογαλία 2%, Ιρλανδία 1%, Βέλγιο 5%, Ισπανία 9%, Ιταλία 26%). Από την άλλη πλευρά της «ισορροπίας», χαμηλού κινδύνου είναι (ακόμη) τα ομόλογα Γερμανίας (24%), Γαλλίας (20%) και των μικρότερων βορειοκεντρικοευρωπαϊκών μελών (9%). Η νέα διάσωση της Dexia μπορεί να μετατρέψει και τα γαλλικά ομόλογα (20% του ευρωπαϊκού δημόσιου χρέους) σε «υψηλού κινδύνου». Επαναφέροντας το κόστος διασώσεων, αναδιαρθρώσεων, χρεοκοπιών και την κατανομή του στο ευρωπαϊκό και σε κάθε εθνικό τραπέζι.
Εξ ου και η πρωτοβουλία για αναθεώρηση του ελληνικού σκέλους στη συμφωνία της 21ης Ιουλίου 2011 για τη συμμετοχή του ιδιωτικού χρηματοπιστωτικού τομέα στην εθελοντική αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, ενώ ολοκληρώνεται η επικύρωσή της στα 17 συναρμόδια κοινοβούλια, καθώς Γερμανία, Ολλανδία κ.ο.κ. τη θεωρούν δυσανάλογα επωφελή για τους πιστωτές, που πρέπει να αναλάβουν μεγαλύτερο κόστος.
Με νέες αναδιαρθρώσεις-διασώσεις αυξανόμενου κόστους στον ευρωπαϊκό ορίζοντα, η ελληνική ελεγχόμενη αναδιάρθρωση γίνεται δυσκολότερη καθώς το μέρος της απόφασης της 21ης Ιουλίου 2011 για το ευέλικτο EFSF προς ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών και διάσωση κρατών ήδη φαντάζει αναποτελεσματικό λόγω στενότητας των πόρων του και το μέρος της απόφασης ότι «όσον αφορά τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα ... επιθυμούμε να καταστήσουμε σαφές ότι η περίπτωση της Ελλάδας απαιτεί μια λύση έκτακτου και μοναδικού χαρακτήρα» δύσκολα πείθει τις αγορές.
