21 Μαίου 2011 Η Συναίνεση των Πολιτών
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 21/5/2011
Οι ευρωπαϊκές «συστάσεις» περί εγχώριων (δια)κομματικών συναινέσεων στην μεσοπρόθεσμη δημοσιονομική προσαρμογή και στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις ακόμη κι αν ευοδωθούν δύσκολα θα αποδώσουν επειδή το εγχώριο πολιτ(ευτ)ικό σύστημα έχει εθισθεί να «κοκορομαχεί» και να χειρίζεται τα κρίσιμα ζητήματα ως προ-πολιτικά. Επιπλέον, γιατί το ίδιο στερείται της συναίνεσης των πολιτών, όντας μέρος του προβλήματος που οδήγησε στην «τεχνική» χρεοκοπία της χώρας. Εν ολίγοις είναι άστοχες. Αυτό που «μετράει» είναι η συναίνεση των πολιτών.
Από τα πρώτα στάδια της Οδύσσειας που άρχισε για την αποφυγή μετατροπής της «τεχνικής» χρεοκοπίας του 2009 σε ανοικτή χρεοκοπία, η συναίνεση των πολιτών υπήρξε εκτενής έως την άνοιξη-το καλοκαίρι του 2010. Οχι λόγω κοινοβουλευτικών συγκλίσεων αλλά λόγω της κοινωνικής ενσυναίσθησης για το μέγεθος του αδιεξόδου και των πιθανών συνεπειών της ανοικτής χρεοκοπίας. Παρά το γεγονός ότι δεν εξηγήθηκε επαρκώς το πώς και ποιοι έφεραν τη χώρα στη χρεοκοπία.
Ομως με ένα πολιτ(ευτ)ικό σύστημα που, σε μεγάλο βαθμό, συνέχιζε σε ρυθμούς του business as usual η συναίνεση των πολιτών δεν αξιοποιήθηκε επαρκώς. Η συναίνεση των πολιτών σε πρωτόγνωρα, σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, «μέτρα» δεν συνοδεύθηκε από πειστικά δείγματα δικαιοσύνης στην κατανομή βαρών και ευθυνών. Οι αναγκαίες τομές για διαφάνεια, διαύγεια, λογοδοσία, περιορισμό της σπατάλης αμφισβητήθηκαν και αμφισβητούνται.Οι ευρωπαϊκές «συστάσεις» περί εγχώριων (δια)κομματικών συναινέσεων στην μεσοπρόθεσμη δημοσιονομική προσαρμογή και στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις ακόμη κι αν ευοδωθούν δύσκολα θα αποδώσουν επειδή το εγχώριο πολιτ(ευτ)ικό σύστημα έχει εθισθεί να «κοκορομαχεί» και να χειρίζεται τα κρίσιμα ζητήματα ως προ-πολιτικά. Επιπλέον, γιατί το ίδιο στερείται της συναίνεσης των πολιτών, όντας μέρος του προβλήματος που οδήγησε στην «τεχνική» χρεοκοπία της χώρας. Εν ολίγοις είναι άστοχες. Αυτό που «μετράει» είναι η συναίνεση των πολιτών.
«Οι έχοντες σχέση με την στήλη των εξόδων (δηλ. οι τρόφιμοι) του προϋπολογισμού» ήταν/είναι αυτοί που προκάλεσαν τον περισσότερο «αντιμνημονιακό» θόρυβο, και για θέματα που δεν συνδέονταν ευθέως με το Μνημόνιο. Εκείνοι «οίτινες τροφοδοτούν την στήλη των εσόδων του προϋπολογισμού» αφέθηκαν περισσότερο να φέρουν το βάρος της προσαρμογής. Τις προτεραιότητες στην (αν)αποτελεσματικότητα των δημοσίων δαπανών επικαθόριζαν «οι τρόφιμοι του προϋπολογισμού» που είχαν/έχουν τις κατάλληλες «άκρες» για τον προσανατολισμό του πολιτ(ευτ)ικού συστήματος.
Ο εκτροχιασμός δαπανών που δεν αντικρίζονται με αναγκαία έσοδα, ο περιορισμός δαπανών και η αύξηση εσόδων προσανατολίστηκαν, λόγω εκτάκτου ανάγκης, σε οριζόντια μέτρα που δεν εμπέδωναν «πολιτική αρχών», τα αυτονόητα. Οι πολίτες συναινούν σε αποτελεσματικότερες στοχεύσεις δημοσιονομικής προσαρμογής. Π.χ. οι απολαμβάνοντες την ασφάλεια του δημοσίου δικαιούνται μία και μοναδική αμοιβή, είναι πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, χωρίς δικαίωμα άλλων ιδιωτικοδημόσιων ή ιδιωτικών δραστηριοτήτων.
Τα μισά από τα ύψους 6 δισ. ευρώ που εκκρεμούν για «επιπλέον μέτρα» το 2011, βρίσκονται στην κλεπτοκρατική συνιστώσα του ιδιωτικοδημόσιου νοσοκομειακού-νοσηλευτικού-φαρμακευτικού ελλείμματος. Αλλα τόσα είναι οι διά γυμνού οφθαλμού ορατές κλεπτοκρατικές πρόσοδοι της φοροδιαφυγής. Κλάσματα αυτών βρίσκονται στα υπουργεία υπό την αναποτελεσματικότητα των οποίων «στενάζει» ο οικογενειακός προϋπολογισμός, η καθημερινότητα, η ποιότητα ζωής των ελλήνων πολιτών: στην άμυνα-ασφάλεια που αρχίζει από τα εθνικά σύνορα και φτάνει στο κέντρο της Αθήνας, στην εκπαίδευση (που μένει να γίνει παιδεία), κ.ο.κ. Ομως αυτά είναι οι εκκρεμότητες του 2010-2011. Οι προκλήσεις του 2011-2012 είναι μεγαλύτερες.
