"ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ", Μάϊος 2011
....
ΥΓ. Ο Αλέξανδρος Σπαρτίδης, μαθητής του Λεοντείου Λυκείου, δεν είχε κλείσει τα 16 χρόνια του το 1973, και δεν επρόκειτο να τα κλείσει ποτέ. Στις 17 Νοέμβρη η ζωή του τελείωσε απότομα, από τις σφαίρες των οργάνων της δικτατορίας, στην οδό Κότσικα.
Η οδός Κότσικα είναι ένας μικρός δρόμος ο οποίος ενώνει την Πατησίων με την Μαυρομματαίων, απέναντι από το κτίριο του ΟΤΕ, στην οροφή του οποίου ενδεχομένως βρίσκονταν και οι δολοφόνοι ελεύθεροι σκοπευτές, που έκοψαν το νήμα της ζωής του Αλέξανδρου. Του Αλέξανδρου ο οποίος δεν ήταν ένα «θύμα» της δικτατορίας. Ήταν, και είναι, ένας ήρωας της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Ο διαβάτης που περνάει στις μέρες μας από την διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, και βλέπει όσα συμβαίνουν γύρω του, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί: εάν ο Αλέξανδρος Σπαρτίδης δεν είχε πεθάνει ηρωικά εκείνο το πρωινό του 1973 αλλά είχε ζήσει, όπως ζήσαμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι, θα μπορούσε άραγε σήμερα να περπατήσει με ησυχία και ασφάλεια, όπως θα είχε κάθε δικαίωμα, οποιαδήποτε ώρα του 24ωρου, στην περιοχή; Θα μπορούσε να είναι ήρεμος και ήσυχος στην σκέψη ότι τα παιδιά του ή τα ανίψια του, ή ακόμη και τα εγγόνια του, μετακινούνται στο κέντρο της Αθήνας, μετά τις 6 το απόγευμα; Θα μπορούσε να προσπεράσει αδιάφορα -χωρίς να αισθάνεται την οργή και την κατάθλιψη εκείνη που αισθάνεται κάθε έντιμος άνθρωπος όταν αδυνατεί να σταματήσει μία τραγωδία- το θέαμα των 12χρονων Αφρικανίδων που απελπισμένα αναζητούν τον έναντι 20 ευρώ «αγοραστή» τους, προκειμένου να συγκεντρώσουν το ποσό που απαιτεί ο «λαθρέμπορας ανθρωπίνων ψυχών» και ιδιοκτήτης τους, ως αποζημίωση για την διαπεραίωσή τους στην «Ευρώπη»;
Φυσικά όχι. Δεν θα μπορούσε. Οι συνθήκες που επικρατούν σήμερα στο κέντρο της Αθήνας, προσβάλλουν την μνήμη του Αλέξανδρου Σπαρτίδη και όλων των Ελλήνων που πρόσφατα η παλαιότερα έδωσαν την ζωή τους για μία καλύτερη πατρίδα σε έναν καλύτερο κόσμο. Όποιος αισθάνεται την ανάγκη να τιμήσει την μνήμη τους και την προσφορά τους, αλλά επίσης να προφυλάξει από τον ευτελισμό και τα δικά του βιώματα και την δική του προσωπική ιστορία, οφείλει να αντιδράσει.
Το υπό έντυπη δημοσίευση "ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ" του Δημήτρη Α. Ιωάννου φιλοξενείται εδώ.
