16 Απρ. 2011 «Χρονικόν Μεγάλης Πλαναισθησίας»
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 16/4/2011.
"Είναι νύχτα. Μία παγερή νύχτα του Ιανουαρίου, στο Βόρειο Ατλαντικό. Ενα υπερωκεάνιο σχίζει περήφανο τα κατάμαυρα νερά. Στο κατάστρωμά του μία παρέα ιδιωτών χαριεντίζεται επιδειξιομανώς, με αποτέλεσμα ένας από αυτούς να βρεθεί στη θάλασσα. Ο πλους ανακόπτεται και μετά από πολλή και έντονη προσπάθεια μία ομάδα εθελοντών διασωστών εντοπίζει τον ακούσιο κολυμβητή, παρά το σκοτάδι, στα παγωμένα νερά και τον ανασύρει στο πλοίο.
Ενώ, όμως, οι διασώστες περιμένουν να ακούσουν κάποιες λέξεις ευγνωμοσύνης για την πράξη τους, με τεράστια έκπληξη βρίσκονται μπροστά σε μία απρόσμενη κατάσταση. Οι φίλοι, οι οικείοι αλλά και η ίδια η μανούλα του παρ' ολίγον ναυαγού στρέφονται εναντίον τους με βαριές κατηγορίες: Η διάσωση απέτυχε! Γιατί; Μα διότι το παλικάρι ανασύρθηκε από τα παγωμένα νερά βρεγμένο και τώρα κινδυνεύει να πεθάνει, είτε από υποθερμία, είτε από πνευμονία ενώ, ακόμη κι αν ζήσει, είναι πολύ πιθανόν να μειωθούν η βιολογική του ρώμη και τα πανίσχυρα ορμέμφυτά του, χαρακτηριστικά της λεβεντιάς του.
Μερικοί μάλιστα από τους οικείους προχωρούν ακόμη μακρύτερα και μιλούν ευθέως για συνωμοσία των ναυαγοσωστών: Η ζήλια τους για την ομορφιά και την γοητεία του πανώριου λεβέντη, που μονοπωλούσε το ενδιαφέρον των ατθίδων, τους οδήγησε να προσμένουν με φθόνο πότε θα βρεθεί στα παγωμένα νερά για να τον ανασύρουν βρεγμένο και παγωμένο και έτσι να τον καταστρέψουν. Ισως ακόμη και το γεγονός ότι το παλικάρι πήγε και βούτηξε μόνο του στα νερά, να μην είναι και αυτό τόσο τυχαίο όσο φαίνεται, ή αποτέλεσμα της βλακείας του, όπως τεχνηέντως θέλουν να το παρουσιάσουν κάποιοι αυταπόδεικτα εξωνημένοι αναλυτές της κατάστασης.
Προφανώς υπήρξε βασκανία, η κάποια άλλη δόλια μεθόδευση των υποχθόνιων δυνάμεων. Οι αρές και οι βλαστήμιες των συγγενών και των οικείων του παλικαριού, πάντως, είναι τόσο δυνατές ώστε μερικοί από τους διασώστες αρχίζουν και αυτοί να σκέφτονται πως ίσως η πρόταση που ακούγεται από τους πιο ριζοσπαστικούς οικείους και φίλους του λεβέντη να είναι και η πιο σωστή: Ο έκπαγλου κάλλους και ηράκλειας ρώμης, νέος πρέπει να ξαναπέσει στα νερά και, χωρίς πλέον τη βοήθεια της σωστικής λέμβου των πανούργων καιροσκόπων, να ανέβει μόνος του στο κατάστρωμα του πλοίου. Στεγνός, ευσταλής και υγιέστατος, βεβαίως, την φορά αυτή!
Μήπως η πιο πάνω ιστοριούλα προέρχεται από κάποιο ανέκδοτο κωμειδύλλιο του Μποστ, ή από κάποια άγνωστη ταινία των Monty Python ή των Marx Brothers; Δυστυχώς όχι. Αντί να αποτελεί μία μυθοπλασία που προήλθε από έναν ευφάνταστο και φιλοπαίγμονα νου είναι, φευ, απλά και μόνο μία ακριβής μεταφορά σε όρους «παραβολικής αφήγησης» των όσων λαμβάνουν χώρα στη σημερινή Ελλάδα του «Μνημονίου»».
Πρόκειται για την εισαγωγή της ανάλυσης «Χρονικόν Μεγάλης Πλαναισθησίας» του Δημήτρη Α. Ιωάννου. Δείτε το πλήρες κείμενο.
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 16/4/2011.
"Είναι νύχτα. Μία παγερή νύχτα του Ιανουαρίου, στο Βόρειο Ατλαντικό. Ενα υπερωκεάνιο σχίζει περήφανο τα κατάμαυρα νερά. Στο κατάστρωμά του μία παρέα ιδιωτών χαριεντίζεται επιδειξιομανώς, με αποτέλεσμα ένας από αυτούς να βρεθεί στη θάλασσα. Ο πλους ανακόπτεται και μετά από πολλή και έντονη προσπάθεια μία ομάδα εθελοντών διασωστών εντοπίζει τον ακούσιο κολυμβητή, παρά το σκοτάδι, στα παγωμένα νερά και τον ανασύρει στο πλοίο.
Ενώ, όμως, οι διασώστες περιμένουν να ακούσουν κάποιες λέξεις ευγνωμοσύνης για την πράξη τους, με τεράστια έκπληξη βρίσκονται μπροστά σε μία απρόσμενη κατάσταση. Οι φίλοι, οι οικείοι αλλά και η ίδια η μανούλα του παρ' ολίγον ναυαγού στρέφονται εναντίον τους με βαριές κατηγορίες: Η διάσωση απέτυχε! Γιατί; Μα διότι το παλικάρι ανασύρθηκε από τα παγωμένα νερά βρεγμένο και τώρα κινδυνεύει να πεθάνει, είτε από υποθερμία, είτε από πνευμονία ενώ, ακόμη κι αν ζήσει, είναι πολύ πιθανόν να μειωθούν η βιολογική του ρώμη και τα πανίσχυρα ορμέμφυτά του, χαρακτηριστικά της λεβεντιάς του.
Μερικοί μάλιστα από τους οικείους προχωρούν ακόμη μακρύτερα και μιλούν ευθέως για συνωμοσία των ναυαγοσωστών: Η ζήλια τους για την ομορφιά και την γοητεία του πανώριου λεβέντη, που μονοπωλούσε το ενδιαφέρον των ατθίδων, τους οδήγησε να προσμένουν με φθόνο πότε θα βρεθεί στα παγωμένα νερά για να τον ανασύρουν βρεγμένο και παγωμένο και έτσι να τον καταστρέψουν. Ισως ακόμη και το γεγονός ότι το παλικάρι πήγε και βούτηξε μόνο του στα νερά, να μην είναι και αυτό τόσο τυχαίο όσο φαίνεται, ή αποτέλεσμα της βλακείας του, όπως τεχνηέντως θέλουν να το παρουσιάσουν κάποιοι αυταπόδεικτα εξωνημένοι αναλυτές της κατάστασης.
Προφανώς υπήρξε βασκανία, η κάποια άλλη δόλια μεθόδευση των υποχθόνιων δυνάμεων. Οι αρές και οι βλαστήμιες των συγγενών και των οικείων του παλικαριού, πάντως, είναι τόσο δυνατές ώστε μερικοί από τους διασώστες αρχίζουν και αυτοί να σκέφτονται πως ίσως η πρόταση που ακούγεται από τους πιο ριζοσπαστικούς οικείους και φίλους του λεβέντη να είναι και η πιο σωστή: Ο έκπαγλου κάλλους και ηράκλειας ρώμης, νέος πρέπει να ξαναπέσει στα νερά και, χωρίς πλέον τη βοήθεια της σωστικής λέμβου των πανούργων καιροσκόπων, να ανέβει μόνος του στο κατάστρωμα του πλοίου. Στεγνός, ευσταλής και υγιέστατος, βεβαίως, την φορά αυτή!
Μήπως η πιο πάνω ιστοριούλα προέρχεται από κάποιο ανέκδοτο κωμειδύλλιο του Μποστ, ή από κάποια άγνωστη ταινία των Monty Python ή των Marx Brothers; Δυστυχώς όχι. Αντί να αποτελεί μία μυθοπλασία που προήλθε από έναν ευφάνταστο και φιλοπαίγμονα νου είναι, φευ, απλά και μόνο μία ακριβής μεταφορά σε όρους «παραβολικής αφήγησης» των όσων λαμβάνουν χώρα στη σημερινή Ελλάδα του «Μνημονίου»».
Πρόκειται για την εισαγωγή της ανάλυσης «Χρονικόν Μεγάλης Πλαναισθησίας» του Δημήτρη Α. Ιωάννου. Δείτε το πλήρες κείμενο.
