5 Ιουνίου 2010 Παραγωγική Μεταπολίτευση
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 5/6/2010
Η οικονομικά και κοινωνικά οδυνηρή κατάρρευση του 35ετούς μεταπολιτευτικού κύκλου της χώρας κάνει τους πολίτες να μην ενδιαφέρονται καθόλου για την υπεράσπιση του όποιου (μεταπολιτευτικού) παρελθόντος. Ζώντας το αβέβαιο παρόν, τους απασχολεί, κυρίως, η υπεράσπιση του δικού τους μέλλοντος και της χώρας, η προοπτική, το αύριο, το «πού πάμε», το «νόημα στο έργο». Αυτό θα υπερκαθορίσει την ανοχή ή την απόρριψη των οικονομικών μέτρων, του Μνημονίου κ.λπ.
Αν ο κύκλος της κατάρρευσης είναι 6ετής (της Ν.Δ.), 10ετής (εν ΟΝΕ), 20ετής (μετά Μάαστριχτ), 30ετής (από την Αλλαγή) ή 35ετής (από τη Μεταπολίτευση) δεν ενδιαφέρει ιδιαίτερα, είναι όλα και το καθένα. Άλλωστε, η κρίση διεθνώς είναι ιστορικότερη και βαθύτερη. Όμως, η οριοθέτηση έναντι της Μεταπολίτευσης παρέχει στοιχεία προσανατολισμού για την αναδυόμενη και ανορθωτική στρατηγική που χρειάζεται η χώρα, όχι μόνον ως λόγια αλλά ως σχέδιο επί του οποίου να «κουμπώνει» η εφαρμοζόμενη πολιτική.
Το τρίπτυχο χρέους, δημοσίου ελλείμματος και ελλείμματος στο ισοζύγιο πληρωμών, που υπερκαθορίζει το Μνημόνιο και την τρέχουσα πολιτική, είναι το οικονομικό σύμπτωμα του παραγωγικού ελλείμματος της Μεταπολίτευσης. Κύρια συστατικά της οποίας, οι πολιτικές-οικονομικές αυταπάτες, τα ιδεολογικο-πολιτικά κλισέ, οι τυποποιημένοι πολιτ(ευτ)ικοί ρόλοι, κυριολεκτικά «διαλύονται στον αέρα». Εκ νέου η πολιτική θα αποφασίσει για όλα, αλλά το «νόημα στο έργο» δεν (μπορεί να) είναι μόνον η (αναγκαία) αποφυγή της χρεοκοπίας, η δημοσιονομική προσαρμογή.
Το μεταπολιτευτικό «νόημα στο έργο» κτίσθηκε σταδιακά με την επιστροφή στη Δημοκρατία το 1974, που είχε προκληθεί εξωγενώς λόγω της τουρκικής εισβολής-κατοχής στην Κύπρο, στο πλαίσιο ευρύτερων εξελίξεων στο, πάλι επίκαιρο σήμερα, στρατηγικό τρίγωνο Ελλάδα - Τουρκία - Ισραήλ, όταν η Ελλάδα, άτακτος και ασταθής κρίκος της γεωπολιτικής ισορροπίας, έβλεπε την ευρωπαϊκή επιλογή επενδεδυμένη πολιτικά ως «λύση ανάγκης» για γεωπολιτικούς λόγους. Επενδύθηκε οικονομικά τις επόμενες δεκαετίες με Ε.Ε. και ΟΝΕ.
Κτίσθηκε με οικονομικές κρίσεις (1973 και 1979) και άγονη κοινωνική σύγκρουση, που έφερε την πρώτη «έκτρωση» στην παραγωγική βάση της χώρας, σύγκρουση που σταδιακά εντάχθηκε στο εδραιούμενο μεταπολιτευτικό πολιτικό πλαίσιο και εκτονώθηκε με επέκταση του κρατικού τομέα, των ΔΕΚΟ, των δανεικών παροχών, του «ιδιωτικο-δημόσιου» τομέα. Πλαίσιο που απονομιμοποιήθηκε και χρεοκόπησε, παράγοντας υλικό κοινωνικών εκρήξεων.
Κτίσθηκε από προδικτατορικούς ηγέτες-εφεδρείες που επέστρεψαν από το εξωτερικό. Τώρα εκτός από εκλεγμένο πρωθυπουργό έχουμε, με την παρακμή των καιρών, το φαινόμενο οι πρώην εν ζωή πρωθυπουργοί συχνότερα να αναφέρονται ως υποψήφιοι για κλήση σε Εξεταστικές Επιτροπές της Βουλής παρά ως εφεδρείες. Η λύση για το «νόημα του έργου» δεν μπορεί παρά να είναι ενδογενής, εμπροσθοβαρής και εξωστρεφής για να αξιοποιηθούν όλες οι αυτόνομες και δημιουργικές δυνάμεις του Ελληνισμού. Χωρίς «νόημα στο έργο» η κοινωνική πίεση δεν μπορεί να γίνει δύναμη λύσεων.
