23 Δεκ. 2011 Πολυπληθής ακυβερνησία
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 23/12/2011
Η επί δεκαετίες διανυθείσα βασιλική οδός προς την τρέχουσα χρεοκοπία έχει και μία συνιστώσα ακυβερνησίας - ακυβερνησιμότητας μέσω (και) των πολυπληθών κυβερνητικών σχημάτων. Στην κεφαλή της εγχώριας κρατι(κομματι)κής «φούσκας» βρισκόταν πάντα ένα πολυπληθές «κυβερνητικό σχήμα». Ανάλογο αυτού που στην σημερινή εκδοχή περιλαμβάνει σχεδόν 50 υπουργο-υφυπουργούς. Η ανάγκη μικρού-ευέλικτου κυβερνητικού σχήματος (12 υπουργείων, αλλά αυτό είναι έτερο ζήτημα) ήταν, ή έγινε, «προγραμματική» ή προεκλογική εξαγγελία (και) πρωθυπουργών που άλλα εξήγγειλαν και άλλα έπρατταν (καθώς δεν ήθελαν, δεν καταλάβαιναν, ή δεν μπορούσαν).
Όμως το «μικρό και ευέλικτο» σχήμα ήταν, και είναι, κάτι περισσότερο από αυτό που επιχειρήθηκε
(και) την τελευταία διετία με τη συνεχή μετονομασία των υπουργείων (αλλαγή σε τίτλους, επιγραφές και επιστολόχαρτα κ.λπ.), τις θεσμικές μετακινήσεις Γενικών Γραμματειών, κ.λπ. Αφορούσε τη συγχώνευση και την απλοποίηση των δομών τους. Αυτών που περιγράφονται, ως «ανέκδοτο» (παρά την τεχνική και διπλωματική γλώσσα), στο OECD (2011), Greece: Review of the Central Administration, OECD Public Governance Reviews, OECD Publishing.
Πριν λοιπόν επινοηθούν νέες «πατέντες» τύπου «εφεδρείας» και ενώ συνεχίζουν να αποστέλλονται οι «οριζόντιοι» λογαριασμοί χρεοκοπίας στους πολίτες, ας επιχειρηθεί η συμπλήρωση των μέτρων άμεσης απόδοσης, με κάποια «μικρά ενάρετα βήματα», αρχίζοντας από τις κορυφές της πολυπληθούς και σπάταλης ακυβερνησίας:
- Ένας υπουργός (πλήρους απασχόλησης) ανά υπουργείο, και πέραν τούτου ουδέν, είναι στοιχειώδης προϋπόθεση της στροφής στη χρήσιμη κυβερνησιμότητα.
- Κι εάν δεν υιοθετηθεί de facto το ασυμβίβαστο βουλευτή - υπουργού, τότε ο κανόνας ας είναι «ένας υπουργός ανά Περιφέρεια της χώρας» (ήτοι ένας από Αττική, ένας από Ήπειρο, ένας από Πελοπόννησο, κ.ο.κ.). Σύνολο 13 κοινοβουλευτικοί υπουργοί όλοι κι όλοι.
- Κι ο κάθε υπουργός, αντί της σημερινής πολυπληθούς κουστωδίας παρατρεχάμενων ας έχει δικαίωμα μόνον σε μία-δύο μετακλητούς συμβούλους και ένα-δύο γραμματείς.
- Καθήκον του υπουργού είναι να (συν)εργάζεται με τη Δημόσια Διοίκηση και τα στελέχη της. Είναι ο καλύτερος τρόπος ώστε να είναι ενήμερος για τη δομή, την κατάσταση του υπουργείου του.
Ένα από τα πρώτα μέτρα μίας κυβέρνησης που θέλει να κυβερνήσει σε συνθήκες οιονεί χρεοκοπίας, κι όχι να διαιωνίσει την κρατι(κομματι)κή «φούσκα», θα ήταν το πλήρες πάγωμα των «αποσπάσεων», «μετατάξεων», «διαθέσεων» προσωπικού του Δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα:
- «Καθείς εφ ώ προσελήφθη».
- Και η επιστροφή όσων «χάθηκαν» στους δαιδάλους της κρατι(κομματι)κής «φούσκας» στις θέσεις εργασίας για τις οποίες προσελήφθησαν (όπως προσελήφθησαν - κι αυτό είναι έτερο ζήτημα).
Με τη χώρα στα όρια της άτακτης χρεοκοπίας και σε συνθήκες σταδιακής εσωτερικής στάσης πληρωμών, και μέτρα χρειάζονται (ή μάλλον χιλιό...μετρα, ή απειρό...μετρα, καθώς σε κατάσταση περιδίνησης δεν αρκεί η «μία προσπάθεια») τα οποία εκτός από πραγματικής και συμβολικής απόδοσης πρέπει να συνδέονται με πολιτική αρχών. Κάτι που έλειψε και λείπει, κατά κανόνα, από τον άτακτο ορυμαγδό των «οριζόντιων» μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής.
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 23/12/2011
Η επί δεκαετίες διανυθείσα βασιλική οδός προς την τρέχουσα χρεοκοπία έχει και μία συνιστώσα ακυβερνησίας - ακυβερνησιμότητας μέσω (και) των πολυπληθών κυβερνητικών σχημάτων. Στην κεφαλή της εγχώριας κρατι(κομματι)κής «φούσκας» βρισκόταν πάντα ένα πολυπληθές «κυβερνητικό σχήμα». Ανάλογο αυτού που στην σημερινή εκδοχή περιλαμβάνει σχεδόν 50 υπουργο-υφυπουργούς. Η ανάγκη μικρού-ευέλικτου κυβερνητικού σχήματος (12 υπουργείων, αλλά αυτό είναι έτερο ζήτημα) ήταν, ή έγινε, «προγραμματική» ή προεκλογική εξαγγελία (και) πρωθυπουργών που άλλα εξήγγειλαν και άλλα έπρατταν (καθώς δεν ήθελαν, δεν καταλάβαιναν, ή δεν μπορούσαν).
Όμως το «μικρό και ευέλικτο» σχήμα ήταν, και είναι, κάτι περισσότερο από αυτό που επιχειρήθηκε
(και) την τελευταία διετία με τη συνεχή μετονομασία των υπουργείων (αλλαγή σε τίτλους, επιγραφές και επιστολόχαρτα κ.λπ.), τις θεσμικές μετακινήσεις Γενικών Γραμματειών, κ.λπ. Αφορούσε τη συγχώνευση και την απλοποίηση των δομών τους. Αυτών που περιγράφονται, ως «ανέκδοτο» (παρά την τεχνική και διπλωματική γλώσσα), στο OECD (2011), Greece: Review of the Central Administration, OECD Public Governance Reviews, OECD Publishing.
Πριν λοιπόν επινοηθούν νέες «πατέντες» τύπου «εφεδρείας» και ενώ συνεχίζουν να αποστέλλονται οι «οριζόντιοι» λογαριασμοί χρεοκοπίας στους πολίτες, ας επιχειρηθεί η συμπλήρωση των μέτρων άμεσης απόδοσης, με κάποια «μικρά ενάρετα βήματα», αρχίζοντας από τις κορυφές της πολυπληθούς και σπάταλης ακυβερνησίας:
- Ένας υπουργός (πλήρους απασχόλησης) ανά υπουργείο, και πέραν τούτου ουδέν, είναι στοιχειώδης προϋπόθεση της στροφής στη χρήσιμη κυβερνησιμότητα.
- Κι εάν δεν υιοθετηθεί de facto το ασυμβίβαστο βουλευτή - υπουργού, τότε ο κανόνας ας είναι «ένας υπουργός ανά Περιφέρεια της χώρας» (ήτοι ένας από Αττική, ένας από Ήπειρο, ένας από Πελοπόννησο, κ.ο.κ.). Σύνολο 13 κοινοβουλευτικοί υπουργοί όλοι κι όλοι.
- Κι ο κάθε υπουργός, αντί της σημερινής πολυπληθούς κουστωδίας παρατρεχάμενων ας έχει δικαίωμα μόνον σε μία-δύο μετακλητούς συμβούλους και ένα-δύο γραμματείς.
- Καθήκον του υπουργού είναι να (συν)εργάζεται με τη Δημόσια Διοίκηση και τα στελέχη της. Είναι ο καλύτερος τρόπος ώστε να είναι ενήμερος για τη δομή, την κατάσταση του υπουργείου του.
Ένα από τα πρώτα μέτρα μίας κυβέρνησης που θέλει να κυβερνήσει σε συνθήκες οιονεί χρεοκοπίας, κι όχι να διαιωνίσει την κρατι(κομματι)κή «φούσκα», θα ήταν το πλήρες πάγωμα των «αποσπάσεων», «μετατάξεων», «διαθέσεων» προσωπικού του Δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα:
- «Καθείς εφ ώ προσελήφθη».
- Και η επιστροφή όσων «χάθηκαν» στους δαιδάλους της κρατι(κομματι)κής «φούσκας» στις θέσεις εργασίας για τις οποίες προσελήφθησαν (όπως προσελήφθησαν - κι αυτό είναι έτερο ζήτημα).
Με τη χώρα στα όρια της άτακτης χρεοκοπίας και σε συνθήκες σταδιακής εσωτερικής στάσης πληρωμών, και μέτρα χρειάζονται (ή μάλλον χιλιό...μετρα, ή απειρό...μετρα, καθώς σε κατάσταση περιδίνησης δεν αρκεί η «μία προσπάθεια») τα οποία εκτός από πραγματικής και συμβολικής απόδοσης πρέπει να συνδέονται με πολιτική αρχών. Κάτι που έλειψε και λείπει, κατά κανόνα, από τον άτακτο ορυμαγδό των «οριζόντιων» μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής.
