5 Μαρτ. 2011 Πολιτική Αρχών: Res non verba
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 5/3/2011
Στην επιχειρούμενη πολιτική διαχείριση της οικονομικής (και όχι μόνο οικονομικής) χρεοκοπίας ενός μοντέλου χώρας που κατέληξε να στηρίζεται και να εξυπηρετεί τις υποδεέστερες εκφάνσεις της μεταπολιτευτικής κλεισούρας και τις πλέον ιδιοτελείς και ανεπαρκείς συνιστώσες της επιζητούμενης ευρωπαϊκής προσαρμογής, η απόσταση μεταξύ ευκαιρίας και τραγωδίας τείνει να ελαχιστοποιηθεί. Όλοι (ή σχεδόν όλοι) πλήττονται από τις συνέπειες της κατάρρευσης.
Το πρώτο εξάμηνο του 2011 είναι ο βαρύς χειμώνας της ελληνικής κρίσης. Το εάν θα είναι και ο τελευταίος βαρύς χειμώνας της κρίσης και της οιονεί χρεοκοπίας, με τους υψηλότερους δείκτες αρνητικής οικονομικής μεγέθυνσης, κλεισίματος επιχειρήσεων, απώλειας θέσεων εργασίας, αύξησης της ανεργίας κ.ο.κ., εξαρτάται προφανώς από οικονομικούς δείκτες και αρκετούς παράγοντες, μεταξύ των οποίων και εξωγενείς, αλλά συνδέεται κυρίως με το ζήτημα της εμπιστοσύνης.
Η κυβέρνηση (η κάθε κυβέρνηση) δεν πρέπει να ξεχνά ότι αν θες να κυβερνάς αποτελεσματικά δεν πρέπει να έχεις χάσει την εμπιστοσύνη (έως και την ανοχή) του κόσμου, των πολιτών. Κι η εμπιστοσύνη συνδέεται όχι μόνον με το τι λες, αλλά κυρίως με το τι κάνεις. Στις πρωτόγνωρες συνθήκες που ζει η ελληνική οικονομία και κοινωνία, σε συνθήκες οιονεί χρεοκοπίας και Μνημονίου (επιχειρούμενης) διάσωσης, η διατήρηση της εμπιστοσύνης (και της ανοχής) των πολιτών δεν είναι εύκολη.
Προϋποθέτει, πρώτον, πολιτική αρχών. Ιδιαίτερα σε συνθήκες της εμφανώς εκφυλισμένης Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας και λόγω αυτών, καθώς οι πολίτες δεν υπολήπτονται πλέον τα έργα και τις ημέρες των εξουσιών της (νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής), γιατί θέλουν ορθή δημοκρατία κι όχι δημαγωγία, η πολιτική αρχών σημαίνει ότι οι άρχοντες των τριών εξουσιών κι οι τρόφιμοί της δίνουν πρώτοι το παράδειγμα λιτότητας και όχι του ευδαιμονισμού.
Προϋποθέτει, δεύτερον, πολιτική λύσεων. Η κυβέρνηση (η κάθε κυβέρνηση) είναι για να δίνει λύσεις στα ζητήματα των πολιτών. Ακόμη κι εάν το να ζουν οι πολίτες «άνευ ασχολιών βίον άνετον και σώφρονα» δεν ίσχυε ούτε κατά την περίοδο ευδαιμονίας πριν από την οιονεί χρεοκοπία, ακόμη και στις νυν πρωτόγνωρες συνθήκες που ζει η ελληνική οικονομία και κοινωνία η κυβέρνηση χρωστά λύσεις στην παιδεία, στην υγεία, στην ασφάλεια, στην ποιότητα ζωής, όχι μόνον (αναγκαία) νομοσχέδια αλλά λύσεις.
Προϋποθέτει, τρίτον, να αποφασίσεις «με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις». Ο μακρύς κύκλος της Μεταπολίτευσης (κι όχι μόνον αυτός) τελειώνει άδοξα και πέρα από την πολιτ(ευ)ική επιφάνεια που, ανεξαρτήτως χρώματος, πνέει τα λοίσθια, και οι υποδομές των ομάδων συμφερόντων που πόνταραν στη μεταπολιτευτική κλεισούρα και την ευρωπαϊκή προσαρμογή του «μάνατζμεντ της απορρόφησης» έχουν θέματα. Ισχύει κι εδώ το «καμιά φορά νομίζουμε ακλόνητο αυτόν που απλά και μόνο απολιθώθηκε».
