25 Μαρτ. 2011 Το χρέος ανήκει στους Ελληνες;
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 25/3/2011
Η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους συζητείται ανελλιπώς στα μήκη και τα πλάτη του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Έχοντας αρχίσει πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009, συμπληρώνει υπερδωδεκάμηνο κύκλο. Κάθε strategist διεθνών επενδυτικών τραπεζών και οίκων κάθε λογής διέθετε (και διαθέτει) «στο συρτάρι του» σενάρια-εκτιμήσεις περί αυτού. Κι έπραττε (και πράττει) δεόντως για τη μεγιστοποίηση κέρδους και την ελαχιστοποίηση ρίσκου.
Τώρα συζητείται στο πλέον επίσημο πλαίσιο. Προ ημερών ήταν θέμα (κλειστής συνεδρίασης) της οικονομικής επιτροπής της Bundestag, του γερμανικού Κοινοβουλίου, όπου ο πρόεδρος του EFSF «σχολίασε» την ανάγκη, το χρόνο και τον τρόπο της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Ετέθη και στη συνεδρίαση της Οικονομικής Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κατά την ακρόαση του Peter Praet, Βέλγου υποψήφιου για θέση μέλους της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΚΤ.
Αυτό το χρέος, που ανήλθε στο τέλος του 2010 σε 340 δισ. ευρώ, χρήζει και ελληνικής δημόσιας συζήτησης. Πρώτα και κύρια για τη διάρθρωσή του: για την παραγωγή, την αναπαραγωγή και τη διαχείρισή του. Ώστε να το προσεγγίσουμε όχι με λατινοαμερικάνικους δρόμους, π.χ. τα παραδείγματα της Αργεντινής ή του Ισημερινού (ή της Βραζιλίας, που θεωρούμε, κατ΄ αναλογίαν, παράδειγμα προς μίμηση), αλλά ως παθογένεια της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας.
Τα λατινοαμερικάνικα χρέη είχαν και συμβολές στρατιωτικών δικτατοριών. Η παραγωγή - αναπαραγωγή και η διαχείριση του ελληνικού δημόσιου χρέους διήλθε κοινοβουλευτικών διαδικασιών συζήτησης - έγκρισης κρατικών προϋπολογισμών και απολογισμών. Έχουμε, επί σειρά ετών, αναφερθεί στην πολιτική ποιότητα αυτής της διαδικασίας κρατικών προϋπολογισμών, όπου, ετησίως, άλλοι εγκρίνονται, άλλοι εκτελούνται και άλλοι οριστικοποιούνται. Ενώ η διαχείριση του παραγόμενου δημόσιου χρέους έμενε αδιαφανής.
Προφανώς η Γ' Ελληνική Δημοκρατία (από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν) δεν είναι η μόνη παραγωγός του ελληνικού δημόσιου χρέους. Υπάρχει χρέος που έρχεται από μακριά. Όμως, στη διάρκειά της η παραγωγή, αναπαραγωγή και η διαχείριση του δημόσιου χρέους μας έφεραν στη χρεοκοπία. Ήταν «κάτω από το χαλί», με εξαίρεση π.χ. την Επιτροπή Αγγελοπούλου (1989-1990) και την τότε «Έκθεση για τη Σταθεροποίηση και Ανάπτυξη της Ελληνικής Οικονομίας». Τώρα η διάρθρωση προέχει της αναδιάρθρωσης (εάν και όταν μας συμφέρει).
Για το χρέος που βαρύνει τους Έλληνες είναι αναγκαία η δημόσια έρευνα-συζήτηση προς ανάδειξη των πολλαπλών συνιστωσών του. Να μάθουν και «οι ιθαγενείς» όσα είναι σε γνώση των διαχειριστών και των κάθε λογής strategist των διεθνών επενδυτών. Και, επιπλέον, να γίνουν αντιληπτές οι πολλαπλές συνιστώσες του: οι πελατειακές, οι εξοπλιστικές, οι εκ των ΔΕΚΟ εκπορευόμενες, οι ολυμπιακές (Ολυμπιακής και Ολυμπιακών), οι κερδοσκοπικές, οι κλεπτοκρατικές κ.ο.κ., στις οποίες συνέβαλαν συμπολιτεύσεις και αντιπολιτεύσεις.
