19 Μαρτ. 2011 Η αντιπαραγωγική κρατική φούσκα
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 19/3/2011
Η επιμήκυνση του δανείου 80 δισ. ευρώ που έλαβε η Ελλάδα από τα 14 μέλη (εκ των 17) της Ευρωζώνης (η Σλοβακία αρνείται να συμμετάσχει, η Εσθονία ήλθε στην ΟΝΕ μετά τη σύναψη του ελληνικού δανείου), η μείωση κατά 100 μονάδες βάσης του επιτοκίου/περιθωρίου, και, κυρίως, η δυνατότητα των μηχανισμών στήριξης EFSF και ESM για αγορά ομολόγων από την πρωτογενή αγορά, μειώνουν τον κίνδυνο της χρεοκοπίας.
Η χρεοκοπία, που κτιζόταν χρόνια με σκανδαλώδη δημοσιονομική διαχείριση, πλησίασε όταν το δημοσιονομικό έλλειμμα αυξήθηκε από 6,4% του ΑΕΠ το 2007 (έτος πρόωρων εκλογών ? υποτίθεται για δημοσιονομικό συμμάζεμα) στο 9,4% το 2008 και στο 15,4% το 2009. Ηδη από το καλοκαίρι του 2009 φαινόταν ο ελληνικός δρόμος προς το ΔΝΤ (βλ. την παρούσα στήλη «Δεν Νιώθουν Τίποτε;» «ΗτΣ 6/6/2009»). Με την ευρωπαϊκή κρίση χρέους του 2009-2010 γίναμε ο αδύναμος κρίκος.
Τότε όλοι έστελναν την Ελλάδα στο ΔΝΤ: οι «αγορές», οι Ευρωπαίοι εταίροι (που έστειλαν Ουγγαρία, Λετονία, Ρουμανία), έστελναν με την γερμανική -και όχι μόνο- επίκληση της «ρήτρας μη-διάσωσης» και μέλος της ΟΝΕ, ο Ρώσος πρόεδρος... Πηγαίνοντας στο ΔΝΤ η Ελλάδα θα ελάμβανε δάνειο, πολλαπλάσιο του quota της, που έφθανε μέχρι τα 20 δισ. της 1ης δόσης (Μαΐου 2010) και τα 9 δισ. της 2ης δόσης (Σεπτεμβρίου 2010) της τρέχουσας δανειακής σύμβασης. Μετά θα γινόταν η νέα Αργεντινή.
Για να αρθούν οι αρνήσεις περί την ανάγκη «διάσωσης» της Ελλάδας, με τη δημιουργία του Μηχανισμού Στήριξης των 110 δισ., εκτός από την ελληνική προσπάθεια, χρειάσθηκε, την περασμένη άνοιξη, και η κοινή επίσκεψη των (Γάλλων) προέδρων του ΔΝΤ και της ΕΚΤστην Γερμανίδα καγκελάριο. Τα κράτη της Ευρωζώνης «διέσωσαν» την Ελλάδα για να σώσουν το ευρώ, τις ευρωπαϊκές τράπεζες που κρατούν ελληνικά ομόλογα και το, σε βαθειά κρίση, ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Πριν το Μηχανισμό επιλογή ήταν ή προσφυγή στο ΔΝΤ αυτοτελώς, για ετήσια μετάθεση της στάσης πληρωμών, ή η άμεση στάση πληρωμών -αναδιάρθρωση του χρέους μέσω (δεκαετών) διαπραγματεύσεων με τους πιστωτές. Αυτό το 2009 εγχωρίως σήμαινε, αντί «περικοπών» 14,3 δισ. στο δημοσιονομικό έλλειμμα, αυτόματο (αναγκαστικό) μηδενισμό του ελλείμματος των 36,2 δισ. του 2009. Με πλέον «περικοπές» 9,5 δισ. (υποθέτωντας ότι τα λοιπά 12,4 δισ. για τόκους χρέους θα ήταν «υπό διαπραγμάτευση»). Η άλλη όψη αυτής της «λογιστικής» πλευράς είναι η πλήρης κοινωνική, οικονομική, παραγωγική κατάρρευση.
Τα πράγματα είναι απλά -και (παραμένουν) δύσκολα. Η αντιπαραγωγική κρατι(κομματι)κή «φούσκα» του παρακμιακού μεταπολιτευτικού ιδιωτικοδημόσιου, που μεγαλούργησε σωρεύοντας το άγος του δημόσιου χρέους, δεν είναι βιώσιμη ούτε εντός ΟΝΕ, ούτε εκτός: ή «θα σκάσει» ή «θα ξεφουσκώσει». Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής την απομακρύνουν από το μάτι του κυκλώνα, δίνουν χρόνο για το «ξεφούσκωμα».
