6 Ιουν 2009 Δεν Νιώθουν Τίποτε;
Ημερησία του Σαββάτου, Οικονομία, 6/6/2009
Προ ημερών το «κλιμάκιο» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου μας είπε ότι η ελληνική οικονομία επιβραδύνει μετά από χρόνια υψηλής ανάπτυξης και πραγματικής σύγκλισης, χρηματοδοτημένης σε μεγάλο βαθμό με χρέος. Οτι είμαστε μόνον στην αρχή, καθώς η επιβράδυνση ήρθε με καθυστέρηση λόγω αύξησης των πραγματικών μισθών και εξάρτησης της ελληνικής οικονομίας από τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που, αρχικά, επηρεάστηκαν λιγότερο από τη διεθνή κρίση.
Ομως η ύφεση έρχεται, με πρόβλεψη για αρνητική ανάπτυξη (-1% έως -2 %) και με πιθανή ανάκαμψη στα τέλη του 2010. Τι ανάκαμψη όμως; Με είσοδο σε παρατεταμένη περίοδο χαμηλής ανάπτυξης, η πιθανότητα της οποίας αυξάνεται λόγω των μεγάλων ανισορροπιών της περιόδου της ανάπτυξης: το υψηλό δημόσιο χρέος και το μεγάλο έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Προβλέπει δε διεύρυνση του ελλείμματος (τουλάχιστον 6% το 2009, και άνω του 7% το 2010).
Προβλέπει επίσης απότομη αύξηση του δημόσιου χρέους και λόγο χρέους/ΑΕΠ που θα αυξάνεται για χρόνια. Αυτό προκαλεί διαφορές επιτοκίων των ελληνικών χρεογράφων έναντι άλλων χωρών αυξάνοντας το ήδη υψηλό κόστος δανεισμού της χώρας. Θεωρεί ότι, παρά τη μείωση στις διαφορές επιτοκίων, αυτές δεν θα επιστρέψουν στα πριν από την κρίση χαμηλά επίπεδα, ενώ ο κίνδυνος για νέες αυξήσεις παραμένει, αν δεν ασκηθούν οι κατάλληλες πολιτικές.
Το «κλιμάκιο» διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει περιθώριο για δημοσιονομική επέκταση. Υποστηρίζει μέτρα προστασίας των πιο ευάλωτων ομάδων (άνεργοι, οικονομικά ασθενέστεροι) και όχι μέτρα εισοδηματικών μεταβιβάσεων σε ομάδες με υψηλά εισοδήματα (π.χ. επιδοτήσεις πολυτελών αυτοκινήτων). Αναγνωρίζει ότι το να τεθεί το χρέος σε καθοδική πορεία ούτε μπορεί να επιτευχθεί σε ένα χρόνο, ούτε το θεωρεί σκόπιμο, γιατί θα οδηγούσε την οικονομία σε ύφεση μεγαλύτερη από την επερχόμενη.
Στα ενδιαφέροντα ευρήματα των «πρακτόρων» του ΔΝΤ, η διακριτική εμμονή στο «τραπεζικό ζήτημα», η διαπίστωση ότι η μείωση στο έλλειμμα και το χρέος θέλει μέτρα συνεπή, διαρκή, υψηλής ποιότητας και με προοπτική. Και η ανάγκη δημιουργίας περιβάλλοντος εμπιστοσύνης - που, προφανώς, το κλιμάκιο διαπίστωσε ότι δεν υπάρχει. Αξιοσημείωτη δε η συναφής πολλαπλή αναφορά στον αναγκαίο κοινωνικό διάλογο και στην τριμερή κοινωνική συμφωνία για τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και για τις μεταρρυθμίσεις στις αγορές εργασίας.
Τα προκαταταρκτικά ευρήματα του κλιμακίου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που «ήλθε, είδε και απήλθε» αποτέλεσαν, κατά τα ειωθότα, αντικείμενο στερεότυπων αντιδράσεων, ακόμη και για τη συμπολίτευση. Οπότε, εκτός από τους «πράκτορες» του ΔΝΤ, έχουμε και αυτούς που Δεν Νιώθουν (νιώθω = αντιλαμβάνομαι με τον νου, καταλαβαίνω, εννοώ) Τίποτε, και απλά επιλέγουν να αποδώσουν στα ευρήματα των «πρακτόρων» τον ρόλο του «κακού».
