17 Ιουλίου 2010 Φούφουτος κατά Καλλικράτη
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 17/7/2010
Η διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας με ισχυρή, διαφανή και λογοδοτούσα δημοτική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση είναι εκκρεμότητα δεκαετιών. Η καθυστέρησή της συνέτεινε στην περιφερειακή υπανάπτυξη και στην ενίσχυση ελλειμμάτων κοινωνικής-παραγωγικής συνοχής και ανταγωνιστικότητας, συμβάλλοντας, και αυτή, στην τρέχουσα χρεοκοπία. Ο «Καλλικράτης» είναι ευκαιρία δημιουργίας αυτοδιοίκησης, αποκεντρωμένης διοίκησης και διοίκησης που δεν αναπαράγουν την πελατειακή χρεοκοπία.
Στη νομοθέτηση της διοικητικής μεταρρύθμισης εμφανίσθηκε ως προεξάρχον το θέμα της χωροταξίας των δήμων και των εδρών τους, όπου ευλόγως θα μπορούσαν να υπάρξουν και εναλλακτικές λύσεις. Όμως αυτό δεν είναι το μείζον. Το μείζον ζήτημα του Καλλικράτη είναι η παραγωγική συνοχή των τόπων και η κοινωνική συνοχή των ανθρώπων τους, και η δικτύωσή τους σε ένα παραγωγικό-αναπτυξιακό σχέδιο για τη χώρα.
Στο κρίσιμο θέμα της εποχής «από πού (να) πάμε για την ανάπτυξη;» μέρος της απάντησης συνδέεται με τον Καλλικράτη. Δήμοι και περιφερειακή αυτοδιοίκηση συνδέονται με την ανάπτυξη (ή την υπανάπτυξη) και εδώ βρίσκεται το στοίχημα του Καλλικράτη παρά την τρέχουσα μετεξέλιξη των μονομερών προσεγγίσεων όπου από τα όρια και τις έδρες των δήμων, τώρα επικεντρώνονται στο «ποιος θα πάρει το (κάθε) «κομματικό χρίσμα» για την κάθε (δημαρχιακή) έδρα.
Οι πρώτες επιλογές και εκλογές του Καλλικράτη δεν γίνονται σε πολιτικό κενό. Υπάρχουν και κόμματα (όπως και όσο υπάρχουν) και χρώματα. Όμως το μείζον δεν είναι ο (τηλεοπτικός) εκλογικός χάρτης τη βραδιά των εκλογών. Αλλά πώς σε συνθήκες δημοσιονομικής (και όχι μόνο) χρεοκοπίας η νέα αυτοδιοίκηση θα καταφέρει να πάψει να είναι μέρος των πελατειακών συστημάτων της υπανάπτυξης και της παραγωγικής, περιβαλλοντικής και κοινωνικής αποδιάρθρωσης. Πώς με δήμους και περιφέρειες διαφάνειας και λογοδοσίας φωτεινές εξαιρέσεις θα γίνουν κανόνας.
Αν χρειάζονται «χρίσματα», χρειάζονται για πρόσωπα και για σχέδια, στην καλύτερη περίπτωση «χρίσματα» σε πρόσωπα με αρχές και σχέδιο. Ανεξαρτήτως κόμματος και χρώματος. Αυτό που λείπει, και αυτό είναι έργο της πολιτικής, είναι τα σχέδια δημοτικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης για τους τόπους και τους ανθρώπους τους, για την παραγωγική και την κοινωνική συνοχή τους. Που κατά κανόνα λείπουν και από τους αποστεωμένους και αλληλεπικαλυπτόμενους τοπικούς διοικητικούς μηχανισμούς που ανταγωνίζονται για τα «χρίσματα».
Ο Καλλικράτης είναι μία ευκαιρία να αρχίσει να μπαίνει «τελεία και παύλα» στην πρωτοκαθεδρία των συνιστωσών της υπανάπτυξης οι οποίες προκαλούν και τα αδιέξοδα πόλεων και τόπων όταν αναζητούνται «ισχυρά χρίσματα» και «ισχυρά ονόματα». Χρειάζονται πρόσωπα με σχέδιο, που μπορούν να γίνουν «ισχυρά» αν κινητοποιούν τις ενδογενείς δυνάμεις κάθε τόπου, ανεξαρτήτως του εάν είναι νέα ή παλαιά, με ή χωρίς «χρίσματα». Η ανάπτυξη (ή η υπανάπτυξη) είναι και στα χέρια των πολιτών.
