Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 6/8/2011
Η Ελλάδα θα μπορούσε να αποφύγει την πρωτοκαθεδρία στην ευρωπαϊκή κρίση χρέους, να μην γίνει ο αδύνατος κρίκος σε αυτήν, εάν δεν βαρυνόταν, χρόνια τώρα, από την εγχώρια κρατι(κομματι)κή «φούσκα». Σε καλύτερους καιρούς η μεταρρύθμισή της, στους νυν δύσκολους καιρούς η ριζοσπαστική απόρριψή της, θα έσωζαν τη χώρα από τη χρεοκοπία, αν, και όταν, η χώρα μπορούσε να σωθεί, ή έστω θα επέτρεπαν την πολυτέλεια μιας «βελούδινης» χρεοκοπίας.
Αυτή η «φούσκα» είναι από τα μεγαλύτερα εμπόδια κάθε αποτελεσματικής πολιτικής, κάθε προϋπόθεσης ταχείας ανόρθωσης. Υποκαθιστά και καταστρέφει θεσμούς και ανθρώπους με αξία που θα απέδιδαν, προκρίνει ιδιαίτερα συμφέροντα, και τα δικά της ίδια, ως ισχυρότερα από την ανάγκη για διαύγεια, λογοδοσία, τερματισμό της ανομίας-αθεσμίας. Συντηρούμενη καθιστά, τόσο στο εξωτερικό αλλά κυρίως στο εσωτερικό, τα αίτια της χρεοκοπίας και της παρακμής αντιληπτά ως ανεπανόρθωτα.
Συνδέεται με την ολόπλευρη χρεοκοπία, και η ανατομία της είναι χρήσιμη στην αντιμετώπιση αυτών που μας έφεραν εδώ. Δεν είναι συλλήβδην όσοι εργάζονται στο Δημόσιο ή/και απέμειναν στα υπολείμματα των κομμάτων της μεταπολίτευσης. Δεν «μπήκαν» όλοι στο Δημόσιο «από το παράθυρο» (η απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων θα έπρεπε να ταξινομεί και τους τρόπους «εισόδου» στο Δημόσιο). Δεν είναι ίδιοι αυτοί που δουλεύουν και αυτοί που... «μας δουλεύουν», αυτοί που παίρνουν τη δουλειά τους σοβαρά με αυτούς που... «τα παίρνουν».
Αυτή η «φούσκα» είναι πολλά περισσότερα από τη δημόσια μισθοδοσία που φθάνει στο 13% του ΑΕΠ και η τριμερής Ε.Ε. - ΕΚΤ - ΔΝΤ ζητεί να μειωθεί κάτω από τους μέσους όρους του ΟΟΣΑ: κάτω από το 11% του ΑΕΠ στους μισθούς, κάτω από το 14,4% του εργατικού δυναμικού η δημόσια απασχόληση. Η τριμερής βλέπει μέσους όρους και συμπτώματα, αγνοεί τα εγχώρια «συστήματα». Αυτή η «φούσκα» έχει δομή. οργάνωση, δίκτυα, κώδικες, ισχυρές (παρά τα επιφαινόμενα διακομματικές-ακομματικές) συσσωματώσεις, συχνότατα αυτονομείται.
Λειτουργεί στους αντίποδες του δημοσίου-εθνικού συμφέροντος, κάθετα και οριζόντια από τα υψηλότερα έως τα χαμηλότερα κλιμάκια κρατικών θεσμών και δομών. Βεβαίως, δεν αφορά μόνον το κράτος. Υφίσταται, αυτό είναι το ουσιώδες raison d' etre, για τις εκτενέστατες ιδιωτικο-δημόσιες παραφυάδες της. Οι πρωταγωνιστές και οι λειτουργοί της έχουν καταμερισμό-ρόλους. Πρωταρχικώς οι «πιασμένοι»: όχι απλά ευεπίφοροι στην προσφορά εξυπηρετήσεων, είναι ειδικοί σε αυτό. Είναι οι λειτουργοί συμφερόντων στη δημόσια σφαίρα. Μόνον τύποις ανήκουν στο Δημόσιο.
Περιστοιχίζονται από ευρύτατο κύκλο «παρέργων»: συχνά κατόχων πολλαπλών θέσεων (υποτίθεται «ευθύνης») και τίτλων αναγκαίων να προσδίδουν «κύρος» σε «πιασμένους» θεσμούς και στις αποφάσεις τους, είναι εκεί για να συμφωνούν, να εγκρίνουν, να επικυρώνουν. Συμπληρώνονται από «βολταίρους», που βολτάρουν μεταφορικά και κυριολεκτικά στο Δημόσιο, τα «καρακόλια» που στρατεύονται στην υπεράσπιση της «φούσκας» και των επιλογών της, τους «οφσοριανούς» ειδικούς στη διαχείριση της δημόσιας σπατάλης και των κλεπτοκρατικών προσόδων που παράγει η «φούσκα».
