Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία - Οικονομία, Κυριακή 3 Ιουλίου 2011
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ είναι μία πολλαπλή χρεοκοπία. Δεν χρεοκόπησε μόνον η οικονομία της κρατικής, κομματικής και ιδιωτικοδημόσιας «φούσκας» που παρήκμασε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, είναι και η ίδια η Γ' Ελληνική Δημοκρατία -της μεταπολίτευσης του 1974- , οι θεσμοί της και τα κατά συνθήκη ψεύδη της.
Η μεταπολιτευτική ευφορία που κατέληξε στην τρέχουσα εθνική μελαγχολία βασίστηκε σε σειρά κατά συνθήκη ψευδών, επιμελώς διαρθρωμένα, εξελιγμένα και μεταλλαγμένα.
* Πρώτον, η χώρα πανηγύριζε για τη δημοκρατία, η οποία όμως ήλθε μετά την κατάρρευση του στρατιωτικού καθεστώτος ενώπιον της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Το «η Κύπρος είναι μακριά» αποτέλεσε ένα άλλοθι της εσωστρεφούς ευφορίας. Η χώρα εν συνεχεία ήλπισε ότι θα γλίτωνε από τον «εξ Ανατολών κίνδυνο» και τις συνέπειές του, «τρυπώνοντας» στην τότε ΕΟΚ.
* Δεύτερον, εν μέσω των δύο πετρελαϊκών κρίσεων του 1973 και 1978-79, που προκαλούσαν «έκτρωση» στην τότε δασμοβίωτη παραγωγική βάση της, ερχόταν το κράτος να υποκαταστήσει το παραγωγικό κενό, επεκτεινόμενο προς διατήρηση της οικονομικής ισορροπίας, δίνοντας προτεραιότητα στον κρατικό τομέα: από τις κρατικοποιήσεις (Ολυμπιακής, Εμπορικής κ.λπ., που συνεπώνυμοι συγγενείς κρατικοποίησαν και αποκρατικοποίησαν), το μειωμένο έναντι του ιδιωτικού τομέα ωράριο των δημοσίων υπαλλήλων κ.ο.κ.
* Τρίτον, η δημοσιονομική κρίση του κράτους που άρχιζε και διεθνώς εύρισκε στην Ελλάδα, αφ' ενός λύσεις-πατέντες σε έκτακτα μέτρα που παγιώθηκαν (π.χ. η «περαίωση»), ενώ στο αρχέτυπο της ευρωπαϊκής αυταπάτης, ότι «θα πέσουμε στην θάλασσα και θα μάθουμε να κολυμπάμε», προσετέθη και το διαχρονικό χρηματικό συμπλήρωμα των κοινοτικών πόρων (ΚΠΣ), που υποκατέστησαν το κενό των εθνικών πόρων για δημόσιες επενδύσεις. Με προτεραιότητα στην «απορρόφηση» και όχι στην επένδυση.
* Τέταρτον, η μεταπολιτευτική ευφορία συνυπήρξε με τη ρετρό ιδεολογική κλεισούρα και παλινδρόμηση της πολυπληθούς «διανόησης» στο να ξαναλύσει αδιέξοδα ιδεολογικά ζητήματα της ελληνικής αριστεράς «για τον χαρακτήρα της επανάστασης», ενώ ταυτόχρονα εδραίωνε τον ιδεολογικό αμοραλισμό, βάσει του οποίου στη συνέχεια θα επάνδρωνε, σηκώνοντας κατά καιρούς «σημαίες ευκαιρίας», την κρατική φούσκα, τη φούσκα του χρηματιστηρίου, τη φούσκα των ΜΜΕ, τη φούσκα της «απορρόφησης των κοινοτικών πόρων», τη φούσκα των Ολυμπιακών Αγώνων κ.ο.κ.
* Πέμπτον, η Γ' Ελληνική Δημοκρατία είχε (και) παραγωγή-αναπαραγωγή του ελληνικού δημόσιου χρέους μέσω κοινοβουλευτικών διαδικασιών συζήτησης-έγκρισης κρατικών προϋπολογισμών και απολογισμών, όπου ετησίως άλλοι εγκρίνονταν, άλλοι εκτελούνταν και άλλοι οριστικοποιούνταν. Στις πολλαπλές συνιστώσες του (απεχθούς) χρέους είναι (και) οι πελατειακές, οι εξοπλιστικές, οι εκ των ΔΕΚΟ εκπορευόμενες, οι ολυμπιακές (Ολυμπιακής και Ολυμπιακών), οι κερδοσκοπικές, οι κλεπτοκρατικές κ.ο.κ., στις οποίες συνέβαλαν συμπολιτεύσεις και αντιπολιτεύσεις.
* Εκτον, η αρχή και το τέλος της μεταπολίτευσης έχουν ομοιότητες. Το 1974 η στρατιωτική κάστα -η ηγεσία και η ελίτ αυτής- χρεοκόπησε, όταν απέτυχε στον κατ' εξοχήν τομέα της «ειδικότητάς» της -στην άμυνα της χώρας. Τα τελευταία χρόνια, η καθηγητική-οικονομολογική κάστα -η ιθύνουσα ελίτ αυτής- χρεοκόπησε, όταν αποκαλύφθηκε ότι επί δεκαετία και πλέον απέτυχε στον κατ' εξοχήν τομέα της ειδικότητάς της -στην οικονομική πολιτική της χώρας. Τότε, φερέλπιδες στρατιωτικοί, τώρα φερέλπιδες πολιτευτές οικονομολόγοι.
Πολιτευτές που αξιοποίησαν τη μεταπολιτευτική άρση του ασυμβιβάστου καθηγητή-βουλευτή, λειτούργησαν ως η κορυφή του παγόβουνου συμφερόντων (ελέω μιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που εξελίχθηκε σε επιτομή του ελληνικού «ιδιωτικοδημόσιου», του «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις»). Κι αυτό δεν αφορά μόνον οικονομολόγους, αλλά πλείστες συνιστώσες τής σε κρίση πολιτ(ευτ)ικής τάξης.
Αν και μετά την 35ετία έρχεται η σύνταξη, η Γ' Ελληνική Δημοκρατία -της μεταπολίτευσης του 1974- δεν συνταξιοδοτήθηκε το 2009, γιατί το μέγεθος της χρεοκοπίας δεν ήταν πασιφανές. Ηθελε επιμήκυνση και την πήρε. Τώρα, καθώς πλησιάζει η 37ετία της και η χρεοκοπία είναι πασιφανής, γίνεται αντιληπτό ότι από τις χρεοκοπίες δεν μπορούν να μας βγάλουν αυτοί που μας οδήγησαν εκεί. Ούτε το άλλοθι ότι για την τρέχουσα χρεοκοπία μας «φταίνε οι ξένοι». Η Δ' Ελληνική Δημοκρατία χρειάζεται άλλες ποιότητες...
