Ημερησία του Σαββάτου- Οικονομία, 2/7/2011
Η τεχνική χρεοκοπία και η προσπάθεια αποφυγής της ανοικτής χρεοκοπίας (με στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου) έφεραν και τώρα τη χώρα, όπως το πρώτο εξάμηνο του 2009, στα διεθνή πρωτοσέλιδα. Είτε το (εν ανθρώπινη ζωή) σύμπαν συνωμοτεί εναντίον της Ελλάδας που είναι (σ)το κέντρο του κόσμου, είτε η εγχώρια πλαναισθησία μένει ανεξάντλητη ως «περίπτωση φθίνοντος έθνους, το οποίο εκλαμβάνει τις έμμονες μυθολογικές του ιδέες για τον εαυτό του ως ρεαλιστική αυτεπίγνωση» (βλ. Π. Κανδύλης).
Γιατί το σύμπαν δεν «αφήνει ήσυχη» τη συγκριτικά ασήμαντη ελληνική κρατι(κομματι)κή «φούσκα» στα δημοσιονομικά ελλείμματά της και χρέη της; Τι άλλο έπεται περί την ελληνική οικονομία που της αναλογεί (στοιχεία του 2010) λιγότερο του 0,5% του παγκόσμιου ΑΕΠ, ενώ το μερίδιό της σε Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρωζώνη είναι σχεδόν 1,9% και 2,5% αντιστοίχως, και το δημόσιο χρέος της αντιστοιχεί στο 3,35% αυτού της Ε.Ε. και στο 4,18% της Ευρωζώνης;
Πάνω στην ελληνική μεταπολιτευτική, και εν συνεχεία μεταλλαγμένη σε ευρω-ειδωλολατρική, κρατι(κομματι)κή «φούσκα», που αρνείται επίμονα να «ξεφουσκώσει» (εξ ου και η «αποτυχία» του Μνημονίου) οικοδομήθηκε διεθνώς μέσω Συμβολαίων Αντιστάθμισης Κινδύνου (CDS) μία, πολλαπλασίως μεγαλύτερη, διεθνής χρηματοπιστωτική πυραμίδα. Καίτοι η χώρα είναι εκτός αγορών, ακριβώς γι' αυτό τα CDS «ποντάρουν» στο βραχυπρόθεσμο του ελληνικού χρέους, που το μεγαλύτερο μέρος του λήγει τα επόμενα χρόνια και την τρέχουσα δεκαετία.
Με την Ελλάδα αδύνατο κρίκο στην ευρωπαϊκή και διεθνή κρίση δημόσιου χρέους (που «προηγείται» της παράλληλης κρίσης ιδιωτικού χρέους) η εγχώρια κρατι(κομματι)κή «φούσκα», με τις εκτενείς ιδιωτικο-δημόσιες παραφυάδες της, διεκδικεί το business as usual, ελπίζει και «ποντάρει» στο ότι δεν θα αφεθεί «να σκάσει». Τα έργα του επίσημου πολιτ(ευτ)ικού συστήματος κι όλοι οι θεσμοί του κινούνται, ρητά ή άρρητα, με αυτή τη λογική, ακόμη και για την «5η δόση» και το νέο (αναγκαίο) δάνειο, παραβλέποντας την ουσία του προβλήματος.
Είναι δυνατόν μία χώρα να δέχεται συνεχείς εξωτερικές δανειακές μεταβιβάσεις κεφαλαίου και να μην χρεοκοπήσει; Θεωρία και εμπειρία χρεοκοπιών των τελευταίων δεκαετιών (βλ. Carmen Reinhart & Kenneth Rogoff 2009, This Time is Different, Princeton University Press) επιβεβαιώνουν το θεμελιακό κανόνα ότι οποτεδήποτε χώρες που διατηρούσαν μεγάλα και διαρκή ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών (πλέον του 5% του ΑΕΠ) οδηγήθηκαν σε κρίση και χρεοκοπία (Λατ. Αμερική το 1982, Ασία το 1997). Ήρθε η σειρά της Ν. Ευρώπης;
Η Ελλάδα προσπαθεί να γίνει εξαίρεση με πρωτογενές δημοσιονομικό έλλειμμα 8%-10% του ΑΕΠ, με δημόσιο χρέος 140% του ΑΕΠ, με χρόνιο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών 5%-10% του ΑΕΠ, με (εξω)πραγματικά επιτόκια δανεισμού είτε έβγαινε στις αγορές, είτε με διακρατικό δανεισμό, αντιστοίχως, πολλαπλάσια ή μεγαλύτερα του μεσοπρόθεσμου ενδογενούς δυνητικού ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης. Χωρίς έξωθεν «διασώσεις» το ηχηρό «μπαμ» δεν θα άφηνε πλέον χρόνο στην (φθίνουσα) πολιτική να ασχοληθεί με τα πρωτεύοντα. Θα ασχοληθεί τώρα;
