Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 18/6/2011
Η Ελλάδα ήδη από το 2009 είχε συσσωρεύσει σχεδόν όλες τις προϋποθέσεις της χρεοκοπίας και της πτώχευσης, αλλά τότε δεν ήταν ακόμη εμφανές με τι παραστάσεις, μυαλά, συνήθειες και συμπεριφορές πορευόταν το εγχώριο πολιτ(ευτ)ικό «σύστημα». Ούτε τι εφόδια διέθετε για να αχθεί, ενδογενώς, σε λύσεις αυτογνωσίας και εθνικής ανόρθωσης. Δύο χρόνια μετά έγινε πλέον προφανές, και διεθνώς, ότι η χώρα είχε και έχει σχεδόν όλες τις προϋποθέσεις της ανοικτής χρεοκοπίας.
Στις ευρωεκλογές του 2009 το μήνυμα των πολιτών «ουκ αν λάβοις...» (βλ. την στήλη ΗτΣ 20/6/2009) προμήνυε τη ραγδαία κατάρρευση του τότε πολιτ(ευτ)ικού σκηνικού. Ότι «η έλλειψη/κρίση εμπιστοσύνης δεν επηρεάζει μόνον τη ψηφοδοτική διάθεση των πολιτών αλλά και τη φοροδοτική». Οι εθνικές εκλογές του 2009 ήταν αναλαμπή ανάκαμψης της εμπιστοσύνης των πολιτών στο πολιτ(ευτ)ικό σύστημα, το οποίο, όμως, δεν κατανόησε τις βαθύτερες αιτίες του «ουκ αν λάβοις ...».
Την υπαρκτή κοινωνική αντίθεση και απόρριψης και συναίνεσης της «συστηματικής» απόκλισης του προϋπολογισμού από την εφαρμογή του, όχι για επενδύσεις αλλά για, ελέω δανεισμού και συσσώρευσης του («απεχθούς») δημόσιου χρέους, συνεχή αναπαραγωγή της κρατι(κομματι)κής φούσκας, που «ζούσε στον κόσμο της». Τα δημοσιονομικά «ξέφυγαν» παντελώς το 2005-2009, με απόκλιση 70,8 δισ. ευρώ(!) ελλειμμάτων έναντι στόχων, πλέον των ήδη προϋπολογισθέντων ελλειμμάτων 25 δισ. ευρώ.
Η συνεχιζόμενη πλαναισθησία τώρα συνοψίζεται στην αντιμετώπιση του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2011-2015. Ως εάν η Ελλάδα να μπορεί να πορεύεται με διευρυνόμενα δημοσιονομικά ελλείμματα, αγνοούνται και αμφισβητούνται ακόμη και τα θεμελιώδη για το ύψος των ελλειμμάτων. «Αγνοούνται» τα 23,5 δισ. ευρώ του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2011, που κι αν μας «χάριζαν» τα 16 δισ. ευρώ των τόκων του δημόσιου χρέους του 2011 αφήνουν προς κάλυψη ένα «δημοσιονομικό κενό» 9 δισ. ευρώ.
Αντί για αξιόπιστες εναλλακτικές δημοσιονομικής στρατηγικής, επικρατεί η «φασαρία» εκ μέρους των «τροφίμων» του δημοσιονομικού ελλείμματος και η «λευκή απεργία» των αρμοδίως μισθοδοτουμένων που «αδυνατούν» στον έλεγχο-περικοπή δημοσίων δαπανών και στη συλλογή των αναλόγων φορολογικών εσόδων. Ο κίνδυνος για το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο είναι το Βραχυπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής που διαμορφώνουν η κοινωνία και η οικονομία, βασιζόμενοι στη συνιστώσα του «ουκ αν λάβοις...».
Στην Ελλάδα προϋπήρξε ισχυρή, και βουβή, «ισλανδικού τύπου» συνιστώσα, μόνον που εδώ δεν αφορά τα χρέη προς ξένες ιδιωτικές τράπεζες, όπως στην Ισλανδία, αλλά το «δεν πληρώνω» (και) την κρατι(κομματι)κή «φούσκα» και το εγχώριο (αντι)πολιτ(ευτ)ικό σύστημα που εξακολουθεί να πλέει στον δημοσιονομικά σπάταλο κόσμο του, σπαταλώντας ταυτόχρονα και χρόνο και ευκαιρίες. Η διάψευση των εγχώριων συστατικών της χρεοκοπίας απαιτεί αποτελεσματικότατη διαχείριση της κοινωνικά υπαρκτής αντίθεσης μεταξύ όσων απορρίπτουν και όσων συναινούν στις «συστηματικές»-«ριζωμένες» αποκλίσεις του κρατικού προϋπολογισμού.
