6 Απρ. 2013 Θεσμοποίηση διαφθοράς και αυθαιρεσίας;
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 6/4/2013
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 6/4/2013
Για τους αναγνώστες οι οποίοι ρωτούν πού κατέληξε η «Μικρή ιστορία ηθικής και οικονομικής χρεοκοπίας» (βλ. την στήλη ΗτΣ, 17/11/2012) της πρεσβευτικής σπατάλης 13.000 ευρώ μηνιαίως για κατοικία 548 τ.μ. στη Βιέννη, όπου διώχθηκε πειθαρχικά ο σύμβουλος πρεσβείας που υπέδειξε τη σπατάλη, τα νέα είναι ότι το Πειθαρχικό Συμβούλιο τον απάλλαξε από τις κατηγορίες που τον βάραιναν.
Ήταν τυχερός διότι η «περιπέτειά» του διήρκεσε «μόνο» τρεις μήνες. Χρονικό διάστημα το οποίο για την πραγματικότητα του ελληνικού δημοσίου θεωρείται αστραπιαίο. Η μεν παραπομπή του ήταν εξοργιστικό δείγμα διαφθοράς και φαυλοκρατίας, η δε συνέχεια της διαδικασίας, τηρουμένων των αναλογιών, ήταν εξαιρετική. Δεν μειώνει την «τύχη» του το ότι, λόγω των προβλέψεων του ν. 4093/2012, δεν θα αμειφθεί για τη διάρκεια των μηνών που διαρκεί η «περιπέτειά» του.
Το ερώτημα είναι: Θα συνέβαινε το ίδιο σε μία παρόμοια περίπτωση σε κάποιο άλλο υπουργείο, ειδικά σε κάποιο από τα υπουργεία όπου επί του παρόντος ούτε καν υπάρχουν Πειθαρχικά Συμβούλια; Πιθανότατα εκεί η τύχη του υπαλλήλου θα είναι οικτρή. Όταν ύστερα από κάποια χρόνια δικαιωθεί, θα είναι ήδη πολύ αργά. Η προσωπική, ψυχολογική και οικογενειακή βλάβη που θα έχει υποστεί θα είναι ανεπανόρθωτη.
Η περίπτωση του συμβούλου πρεσβείας είναι αντιπροσωπευτική όσων επιφέρουν στην ελληνική Δημόσια Διοίκηση ορισμένες διατάξεις (περί αργίας στο πλαίσιο της πειθαρχικής διαδικασίας) του ν. 4093/2012. Με τις οποίες ο προϊστάμενος παραπέμποντας τον υφιστάμενό του στο Πειθαρχικό Συμβούλιο τον θέτει και σε «αυτοδίκαιη αργία». Χωρίς καν να προβλέπονται κυρώσεις ή συνέπειες για τον παραπέμποντα, εάν γίνει στη συνέχεια εμφανές ότι η πράξη του συνιστούσε κατάχρηση εξουσίας. Όπως στην περίπτωσή μας.
Ο καλοζωιστής πρέσβης, εξοργισμένος με τον υφιστάμενο που του ζήτησε να εγκαταλείψει την πριγκιπική κατοικία, και αφού αγωνίσθηκε με όλα τα μέσα που διέθετε για να την διατηρήσει, στη συνέχεια στράφηκε εναντίον του «αναιδούς» εξαπολύοντας, όπως προκύπτει από την ετυμηγορία, όποια κατηγορία ήταν σε θέση να φανταστεί. Τι είχε να χάσει; Μήπως επρόκειτο να υποστεί κάποιες συνέπειες; (Σύμφωνα με έγκυρη και ενημερωμένη για τα θέματα του υπουργείου Εξωτερικών ιστοσελίδα, δεν είχε όταν χορηγούσε διαβατήριο στον πρωταγωνιστή τραπεζίτη του '89 ή όταν υποστήριζε αντίθετες με τα εθνικά συμφέροντα θέσεις στη «μάχη των αγωγών»).
Όποιος έχει γνώση του Δημοσίου γνωρίζει μία απλή αλήθεια: οι πραγματικοί επίορκοι δεν είναι ποτέ μόνοι. Πάντοτε, με κάποιο περίεργο τρόπο, κινούνται άνετα «στους διαδρόμους» και συχνά απολαμβάνουν την υποστήριξη της «διοικητικής» και της «πολιτ(ευτ)ικής» ηγεσίας των υπουργείων. Ορισμένες ρυθμίσεις στον ν. 4093 καταργώντας οριστικά και το τελευταίο εχέγγυο ασφαλείας για τους έντιμους υπαλλήλους, δηλαδή το «τεκμήριο αθωότητας», θεσμοποιούν τη διαφθορά στη Δημόσια Διοίκηση.
Εάν πραγματικά στόχος είναι οι «επίορκοι» υπάλληλοι, οι νομοθέτες θα έπρεπε να είχαν πάρει τον ακριβώς αντίθετο δρόμο. Αντί να καταργούν στοιχειώδη δικαιώματα, να θεσπίσουν την υποχρέωση του Δημοσίου να εκδίδει οριστικές πειθαρχικές αποφάσεις με διαφανείς διαδικασίες σε προδιαγεγραμμένο χρονικό διάστημα και να ενισχύσουν τη λογοδοσία.
