Ασφαλιστική κάλυψη ευπαθών ομάδων εργαζομένων, Μηνιαίο Δελτίο για το Ρυθμιστικό Περιβάλλον ΣΕΒ, 25 Ιουνίου 2020.
Η Ελλάδα μετά από πολύ καιρό απολαμβάνει, δικαίως, εκτίμησης διεθνώς για το επιτυχημένο τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε, μέχρι τώρα, την πανδημία. Κινήθηκε εγκαίρως, έμαθε από άλλα κράτη, π.χ. για τα σχήματα βραχυχρόνιας εργασίας ως εναλλακτικής των απολύσεων, αλλά άφησε και σημαντικές εκκρεμότητες.
Μια από αυτές είναι η απαιτούμενη ρύθμιση για την ασφαλιστική κάλυψη των εργαζομένων που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες και απέχουν από την εργασία τους για μακρό – και απρόβλεπτο- χρονικό διάστημα.
Η αναγκαία ρύθμιση αφορά όχι μόνο εργαζόμενους που άρχισαν να απέχουν από την εργασία τους ήδη από τα μέσα Μαρτίου 2020. Αλλά και την κάλυψη του κενού ρύθμισης, προληπτικά, εν όψει πιθανού νέου κύματος της πανδημίας.
Σε αυτό η Ελλάδα δεν καλείται να κάνει κάτι εξαιρετικά πρωτότυπο. Ας πάρει το παράδειγμα από τις 27 χώρες του ΟΟΣΑ που έχουν ενισχύσει ή επεκτείνει την ασφάλιση και το επίδομα ασθενείας και στους εργαζόμενους που τίθενται σε καραντίνα ή απέχουν από την εργασία τους επειδή ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες.
Στις περισσότερες χώρες, όπως και στην Ελλάδα, οι εργοδότες είναι υπεύθυνοι για την καταβολή της αμοιβής της περιόδου της αποχής από την εργασία λόγω ασθενείας κατά τη διάρκεια μιας αρχικής περιόδου αρκετών ημερών. Στην συνέχεια την δαπάνη αναλαμβάνει το ασφαλιστικό σύστημα υγείας.
Η Ελλάδα δεν ακολούθησε, ακόμη, τις περισσότερες χώρες (Αυστρία, Γερμανία, Φινλανδία, Σουηδία, Δανία, Νορβηγία, Ιρλανδία Ηνωμένο Βασίλειο Καναδά, Νέα Ζηλανδία, Ελβετία, Βέλγιο, Γαλλία κα) που εισήγαγαν ή επέκτειναν ρυθμίσεις εφαρμογής της αδείας ασθενείας και της αναρρωτικής αδείας, ή εκτάκτων επιδομάτων, στους εργαζόμενους ευπαθών ομάδων που απαιτείται να απέχουν από την εργασία τους.
Κοινός τόπος των ρυθμίσεων είναι η κάλυψη του κόστους από το ασφαλιστικό σύστημα υγείας, και όχι από τις επιχειρήσεις. Δεν συναντώνται λογικά επιχειρήματα για τη χρηματοδότηση από τον εργοδότη της δαπάνης κατά την μακρά αποχή από την εργασία των εργαζομένων ευπαθών ομάδων λόγω του Covid-19.
Κοινός τόπος των ρυθμίσεων είναι η κάλυψη του κόστους από το ασφαλιστικό σύστημα υγείας, και όχι από τις επιχειρήσεις. Δεν συναντώνται λογικά επιχειρήματα για τη χρηματοδότηση από τον εργοδότη της δαπάνης κατά την μακρά αποχή από την εργασία των εργαζομένων ευπαθών ομάδων λόγω του Covid-19.
Ούτε αυτό βρίσκει εφαρμογή σε άλλες χώρες, όπως συνέβη και συμβαίνει στην Ελλάδα λόγω απουσίας ρητής ρύθμισης. Όπου οι επιχειρήσεις καλούνται να καταβάλουν το κόστος για την υποκατάσταση ενός κενού της νομοθεσίας. Όταν η απουσία του εργαζόμενου πλέον του ενός μηνός, για εργαζόμενους που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, είναι ουσιαστικά άδεια ασθενείας ή αναρρωτική άδεια.
Αντιθέτως, σε ορισμένες χώρες, οι επιχειρήσεις μπορούν να ζητήσουν αποζημίωση για το κόστος, ενώ σε άλλες οι εργαζόμενοι που απέχουν από την εργασία τους λόγω Covid-19 μπορούν να λάβουν επίδομα ασθένειας από το κράτος, από την πρώτη ημέρα.
Η δημόσια χρηματοδότηση του κόστους του επιδόματος ασθενείας για τους εργαζόμενους που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες και απέχουν από την εργασία τους είναι ο κανόνας, και για σοβαρό λόγο, από την πρώτη ημέρα του δικαιώματος.
Οι επιχειρήσεις ήδη αντιμετωπίζουν σοβαρές οικονομικές πιέσεις και το αυξανόμενο κόστος της συνέχισης καταβολής μισθού αντί του επιδόματος ασθενείας, δικαιολογεί την προσωρινή άρση ή μείωση του κόστους για τις επιχειρήσεις.
Οι προσωρινές επεκτάσεις του συστήματος ασφάλισης ασθενείας με την ανάληψη της ευθύνης και του κόστους από το ασφαλιστικό σύστημα υγείας, αντί μετακύλισης του κόστους στις επιχειρήσεις, είναι ένα βήμα που συνάδει με όλα τα άλλα μέτρα που έλαβαν οι κυβερνήσεις για να διασφαλίσουν την επιβίωση όσο το δυνατόν περισσότερων επιχειρήσεων, την διατήρηση όσο περισσότερων θέσεων εργασίας.
Οι επιχειρήσεις ήδη αντιμετωπίζουν σοβαρές οικονομικές πιέσεις και το αυξανόμενο κόστος της συνέχισης καταβολής μισθού αντί του επιδόματος ασθενείας, δικαιολογεί την προσωρινή άρση ή μείωση του κόστους για τις επιχειρήσεις.
Οι προσωρινές επεκτάσεις του συστήματος ασφάλισης ασθενείας με την ανάληψη της ευθύνης και του κόστους από το ασφαλιστικό σύστημα υγείας, αντί μετακύλισης του κόστους στις επιχειρήσεις, είναι ένα βήμα που συνάδει με όλα τα άλλα μέτρα που έλαβαν οι κυβερνήσεις για να διασφαλίσουν την επιβίωση όσο το δυνατόν περισσότερων επιχειρήσεων, την διατήρηση όσο περισσότερων θέσεων εργασίας.
