14 Νοεμβρίου 2015 Παραγωγική ανόρθωση με σαφή όρια δημόσιου και ιδιωτικού
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 14/11/2015
Το πολυετές ελληνικό μνημονιακό-αντιμνημονιακό αδιέξοδο, όπως και η προηγηθείσα πολυετής πορεία προς τη χρεοκοπία, οφείλονται στο ότι το εγχώριο πελατειακό κράτος θεωρούσε τις συνεχώς αυξανόμενες δημόσιες δαπάνες του ως ανελαστικές. Και τις κάλυπτε αφενός υπερχρεώνοντας τη χώρα, αφετέρου τροποποιώντας συνεχώς το φορολογικό καθεστώς, για όλους και για όλα, ακόμη και στη διάρκεια του ίδιου έτους.
Αποτέλεσμα ήταν να ενισχύεται, πριν από τη χρεοκοπία αλλά και μετά, η βασική ασυμμετρία της ελληνικής κοινωνίας, όπου το παραγωγικό δυναμικό της δεν βρισκόταν και δεν βρίσκεται στο επίπεδο που απαιτούσαν και απαιτούν οι καταναλωτικές ροπές της. Η αναίρεση αυτής της ασυμμετρίας είναι πρωταρχική προϋπόθεση για τη σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας και για την έναρξη παραγωγικής ανόρθωσής της. Στόχος που για να επιτευχθεί απαιτεί πολύπτυχη προσπάθεια, η οποία δεν έχει έως τώρα επιχειρηθεί.
Η σταθεροποίηση και η παραγωγική ανόρθωση προϋποθέτουν ότι σε μικροοικονομικό επίπεδο θα αρθούν όλα τα εμπόδια και οι εγγενείς δυσκολίες που η παραγωγική και επιχειρηματική προσπάθεια συναντά σε κάθε της βήμα στην Ελλάδα: περιορισμό της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, και βεβαίως, σταθερό, διαφανές και λογικό φορολογικό σύστημα. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει πιθανότητα σταθεροποίησης και παραγωγικής ανόρθωσης.
Έχει εξ ίσου μεγάλη σημασία να επιχειρηθεί η παραγωγική προσπάθεια ανόρθωσης της χώρας με ευνοϊκό μακροοικονομικό πλαίσιο, κάτι το οποίο, δεν είχε συμβεί ποτέ έως τώρα τις τελευταίες δεκαετίες, διότι η μακροοικονομική πολιτική, υπαγορευμένη από λαϊκιστικές και μικροπολιτικές στοχεύσεις ευνοούσε (και ευνοεί), υποστήριζε (και υποστηρίζει), την καταναλωτική και όχι την παραγωγική πλευρά της ελληνικής οικονομίας. Προκειμένου να επιτελέσει το επιτελικό κράτος τη στρατηγική του αποστολή, πρέπει η λειτουργία του και η πρακτική του να εστιασθούν στους βασικούς του στόχους.
Αυτό σημαίνει αυστηρούς κανόνες, ακόμη και συνταγματικού χαρακτήρα, που να ορίζουν την έκτασή του, το ποσοστό του ΑΕΠ που θα καλύπτουν οι δαπάνες του, καθώς και τον τρόπο καθορισμού του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων. Π.χ. με εισαγωγή συνταγματικού κανόνα ότι οι κρατικές δαπάνες δεν θα ανέρχονται πάνω από το 40% του ΑΕΠ και ότι δεν επιτρέπονται δημοσιονομικά ελλείμματα σε μέσο όρο πενταετίας (δημοσιονομική χρήση των πέντε τελευταίων ετών πάντοτε αθροιστικά ισοσκελισμένη).
Η χώρα έχει επείγουσα ανάγκη και νέου συστήματος κοινωνικής προστασίας των πολιτών της. Το κράτος να είναι θεσμός παραγωγής κοινωνικής δικαιοσύνης. Όχι με τον τρόπο με τον οποίο επεχείρησε να υλοποιήσει τον στόχο αυτό το παλαιοκομματικό-πελατειακό σύστημα, μέσω αθρόων διορισμών δημοσίων υπαλλήλων και αθρόων προώρων συνταξιοδοτήσεών τους, αλλά με τις κατάλληλες πολιτικές οι οποίες αφ’ ενός να μεριμνούν για την ύπαρξη θεσμών κοινωνικής πρόνοιας, ιδιαίτερα προς όφελος των αναξιοπαθούντων, αφ’ ετέρου να προάγουν το καθεστώς των ίσων ευκαιριών για όλους τους πολίτες στα πλαίσια μίας περιεκτικής οικονομικής ανόρθωσης, τα οφέλη της οποίας να διαχέονται σε ευρέα στρώματα του πληθυσμού.
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 14/11/2015
Το πολυετές ελληνικό μνημονιακό-αντιμνημονιακό αδιέξοδο, όπως και η προηγηθείσα πολυετής πορεία προς τη χρεοκοπία, οφείλονται στο ότι το εγχώριο πελατειακό κράτος θεωρούσε τις συνεχώς αυξανόμενες δημόσιες δαπάνες του ως ανελαστικές. Και τις κάλυπτε αφενός υπερχρεώνοντας τη χώρα, αφετέρου τροποποιώντας συνεχώς το φορολογικό καθεστώς, για όλους και για όλα, ακόμη και στη διάρκεια του ίδιου έτους.
Αποτέλεσμα ήταν να ενισχύεται, πριν από τη χρεοκοπία αλλά και μετά, η βασική ασυμμετρία της ελληνικής κοινωνίας, όπου το παραγωγικό δυναμικό της δεν βρισκόταν και δεν βρίσκεται στο επίπεδο που απαιτούσαν και απαιτούν οι καταναλωτικές ροπές της. Η αναίρεση αυτής της ασυμμετρίας είναι πρωταρχική προϋπόθεση για τη σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας και για την έναρξη παραγωγικής ανόρθωσής της. Στόχος που για να επιτευχθεί απαιτεί πολύπτυχη προσπάθεια, η οποία δεν έχει έως τώρα επιχειρηθεί.
Η σταθεροποίηση και η παραγωγική ανόρθωση προϋποθέτουν ότι σε μικροοικονομικό επίπεδο θα αρθούν όλα τα εμπόδια και οι εγγενείς δυσκολίες που η παραγωγική και επιχειρηματική προσπάθεια συναντά σε κάθε της βήμα στην Ελλάδα: περιορισμό της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, και βεβαίως, σταθερό, διαφανές και λογικό φορολογικό σύστημα. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει πιθανότητα σταθεροποίησης και παραγωγικής ανόρθωσης.
Έχει εξ ίσου μεγάλη σημασία να επιχειρηθεί η παραγωγική προσπάθεια ανόρθωσης της χώρας με ευνοϊκό μακροοικονομικό πλαίσιο, κάτι το οποίο, δεν είχε συμβεί ποτέ έως τώρα τις τελευταίες δεκαετίες, διότι η μακροοικονομική πολιτική, υπαγορευμένη από λαϊκιστικές και μικροπολιτικές στοχεύσεις ευνοούσε (και ευνοεί), υποστήριζε (και υποστηρίζει), την καταναλωτική και όχι την παραγωγική πλευρά της ελληνικής οικονομίας. Προκειμένου να επιτελέσει το επιτελικό κράτος τη στρατηγική του αποστολή, πρέπει η λειτουργία του και η πρακτική του να εστιασθούν στους βασικούς του στόχους.
Αυτό σημαίνει αυστηρούς κανόνες, ακόμη και συνταγματικού χαρακτήρα, που να ορίζουν την έκτασή του, το ποσοστό του ΑΕΠ που θα καλύπτουν οι δαπάνες του, καθώς και τον τρόπο καθορισμού του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων. Π.χ. με εισαγωγή συνταγματικού κανόνα ότι οι κρατικές δαπάνες δεν θα ανέρχονται πάνω από το 40% του ΑΕΠ και ότι δεν επιτρέπονται δημοσιονομικά ελλείμματα σε μέσο όρο πενταετίας (δημοσιονομική χρήση των πέντε τελευταίων ετών πάντοτε αθροιστικά ισοσκελισμένη).
Η χώρα έχει επείγουσα ανάγκη και νέου συστήματος κοινωνικής προστασίας των πολιτών της. Το κράτος να είναι θεσμός παραγωγής κοινωνικής δικαιοσύνης. Όχι με τον τρόπο με τον οποίο επεχείρησε να υλοποιήσει τον στόχο αυτό το παλαιοκομματικό-πελατειακό σύστημα, μέσω αθρόων διορισμών δημοσίων υπαλλήλων και αθρόων προώρων συνταξιοδοτήσεών τους, αλλά με τις κατάλληλες πολιτικές οι οποίες αφ’ ενός να μεριμνούν για την ύπαρξη θεσμών κοινωνικής πρόνοιας, ιδιαίτερα προς όφελος των αναξιοπαθούντων, αφ’ ετέρου να προάγουν το καθεστώς των ίσων ευκαιριών για όλους τους πολίτες στα πλαίσια μίας περιεκτικής οικονομικής ανόρθωσης, τα οφέλη της οποίας να διαχέονται σε ευρέα στρώματα του πληθυσμού.
