3 Ιουλίου 2015 Ζητείται κυβέρνηση παντός καιρού
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 3/7/2015
«Σύντροφοι και συντρόφισσες», τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο φαίνονται, δυστυχώς είναι πολύ-πολύ χειρότερα. Το έχουμε ξαναγράψει αυτό, σε τούτη τη στήλη. Απευθυνόμενοι στους προηγούμενους υμών που βρισκόταν στην (κυβερνητική) θέση σας, και οι οποίοι ενώ ήταν εχθροί της λιτότητας και των μνημονίων, έφεραν διαδοχικά το Μνημόνιο 1 και το Μνημόνιο 2. Έχουμε αναφερθεί στη Σκυταλοδρομία Μνημονίων (βλ. την παρούσα στήλη ΗτΣ 13/3/2015). Αλλά εσείς τώρα «το τερματίσατε».
Το ζήτημα δεν είναι το αιτούμενο νέο δάνειο που, ως γνωστόν όπως και αν βαπτισθεί, από Μνημόνιο θα συνοδεύεται. Το ζήτημα είναι ότι ενώ υπήρχε η ελπίδα ότι θα περάσουμε «Σύριζα από την χρεοκοπία ...» (βλ. την παρούσα στήλη ΗτΣ 28/3/2015), εντέλει η χρεοκοπία απετέλεσε στρατηγική επιλογή της υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης. Κι αυτό συνδέεται με την, άρρητη μέχρι πρόσφατα, κυβερνητική απόφαση στάσης πληρωμών έναντι των δανειστών, κατ’ αρχήν του ΔΝΤ, που επιβεβαιώθηκε στις αρχές Ιουνίου, ενώ είχαν προηγηθεί σχετικές βολιδοσκοπήσεις το Πάσχα.
Η κυβερνητική επιλογή της χρεοκοπίας βασίσθηκε σε πολύ game σε πολύ υποτιθέμενη theory, αλλά ως game theory έκανε, και στη διάρκεια του πενταμήνου και, κυρίως, με τις αποφάσεις της προηγούμενης εβδομάδας, ό,τι ήταν δυνατόν να ανεβάσει το κόστος της οικονομικής συρρίκνωσης, και τώρα πλέον της νέας κατάρρευσης για την ελληνική οικονομία. Είναι μοναδικό παγκοσμίως παράδοξο μία κυβέρνηση που λέει ότι διαπραγματεύεται γιατί θέλει να καταπολεμήσει τη λιτότητα, να ρίχνει σε ακόμη μεγαλύτερη λιτότητα τους πολίτες της, ελπίζοντας ότι έτσι θα πιέσει τους (κακούς) δανειστές της.
Το μοιραίο πλήγμα στην πραγματική οικονομία δεν θα προκύψει από τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος και την έκβασή του, έχει ήδη συντελεσθεί και η εξέλιξή του επιταχύνεται μέρα με τη μέρα. Η έκβαση του δημοψηφίσματος αφορά τη δυνατότητα περιορισμού της συντελεσθείσας καταστροφής ή την ανεξέλεγκτη συνέχιση της χρεοκοπίας. Με την προκήρυξη του δημοψηφίσματος αυτού καθ’ εαυτού, και με το περιεχόμενό του, επιζητείται η νομιμοποίηση της χρεοκοπίας και των πιθανών συνεπειών της.
Ούτε το δίλημμα είναι «ευρώ ή δραχμή» - όσο και αν οι δηλωμένοι και οι κρυφοί οπαδοί της δραχμής δεν κρύβουν την προτίμησή τους. Διότι η δραχμή δεν υφίσταται ως νόμισμα, και αν υπήρχε η δυνατότητα να εισαχθεί, με ισχυρή διεθνή βοήθεια, ως νέο νόμισμα η ελληνική εμπειρία δεν θα έμοιαζε ούτε με την εισαγωγή του νέου δηναρίου στο Ιράκ προ δεκαετίας, όπου χρειάσθηκε, για την αντικατάσταση υφιστάμενου πληθωρικού νομίσματος, πάνω από έξι μήνες και πάνω από 25 Boeing 747 για να μεταφέρουν την αρχική παρτίδα των δύο δισεκατομμυρίων χαρτονομισμάτων.
Η επιλεγείσα χρεοκοπία, με τις τράπεζες κλειστές και σε δυναμική πτώχευσης, έβαλε την Ελλάδα σε νέα μεγάλη καταιγίδα της οποίας οι κοινωνικές και οικονομικές (και εθνικές) επιπτώσεις μπορεί να καταστούν ανυπολόγιστες. Την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός της, προφανώς μη συναισθανόμενος τη σημασία των λέξεων, δηλώνει ότι δεν είναι «πρωθυπουργός παντός καιρού». Ενώ έχει δικαιώσει τη στήλη με καθυστέρηση τριετίας, καθώς οδηγούμεθα «Ολοσούμπιτοι στα... μπακοτσέτουλα» (βλ. ΗτΣ, 12/5/2012).
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 3/7/2015
«Σύντροφοι και συντρόφισσες», τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο φαίνονται, δυστυχώς είναι πολύ-πολύ χειρότερα. Το έχουμε ξαναγράψει αυτό, σε τούτη τη στήλη. Απευθυνόμενοι στους προηγούμενους υμών που βρισκόταν στην (κυβερνητική) θέση σας, και οι οποίοι ενώ ήταν εχθροί της λιτότητας και των μνημονίων, έφεραν διαδοχικά το Μνημόνιο 1 και το Μνημόνιο 2. Έχουμε αναφερθεί στη Σκυταλοδρομία Μνημονίων (βλ. την παρούσα στήλη ΗτΣ 13/3/2015). Αλλά εσείς τώρα «το τερματίσατε».
Το ζήτημα δεν είναι το αιτούμενο νέο δάνειο που, ως γνωστόν όπως και αν βαπτισθεί, από Μνημόνιο θα συνοδεύεται. Το ζήτημα είναι ότι ενώ υπήρχε η ελπίδα ότι θα περάσουμε «Σύριζα από την χρεοκοπία ...» (βλ. την παρούσα στήλη ΗτΣ 28/3/2015), εντέλει η χρεοκοπία απετέλεσε στρατηγική επιλογή της υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης. Κι αυτό συνδέεται με την, άρρητη μέχρι πρόσφατα, κυβερνητική απόφαση στάσης πληρωμών έναντι των δανειστών, κατ’ αρχήν του ΔΝΤ, που επιβεβαιώθηκε στις αρχές Ιουνίου, ενώ είχαν προηγηθεί σχετικές βολιδοσκοπήσεις το Πάσχα.
Η κυβερνητική επιλογή της χρεοκοπίας βασίσθηκε σε πολύ game σε πολύ υποτιθέμενη theory, αλλά ως game theory έκανε, και στη διάρκεια του πενταμήνου και, κυρίως, με τις αποφάσεις της προηγούμενης εβδομάδας, ό,τι ήταν δυνατόν να ανεβάσει το κόστος της οικονομικής συρρίκνωσης, και τώρα πλέον της νέας κατάρρευσης για την ελληνική οικονομία. Είναι μοναδικό παγκοσμίως παράδοξο μία κυβέρνηση που λέει ότι διαπραγματεύεται γιατί θέλει να καταπολεμήσει τη λιτότητα, να ρίχνει σε ακόμη μεγαλύτερη λιτότητα τους πολίτες της, ελπίζοντας ότι έτσι θα πιέσει τους (κακούς) δανειστές της.
Το μοιραίο πλήγμα στην πραγματική οικονομία δεν θα προκύψει από τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος και την έκβασή του, έχει ήδη συντελεσθεί και η εξέλιξή του επιταχύνεται μέρα με τη μέρα. Η έκβαση του δημοψηφίσματος αφορά τη δυνατότητα περιορισμού της συντελεσθείσας καταστροφής ή την ανεξέλεγκτη συνέχιση της χρεοκοπίας. Με την προκήρυξη του δημοψηφίσματος αυτού καθ’ εαυτού, και με το περιεχόμενό του, επιζητείται η νομιμοποίηση της χρεοκοπίας και των πιθανών συνεπειών της.
Ούτε το δίλημμα είναι «ευρώ ή δραχμή» - όσο και αν οι δηλωμένοι και οι κρυφοί οπαδοί της δραχμής δεν κρύβουν την προτίμησή τους. Διότι η δραχμή δεν υφίσταται ως νόμισμα, και αν υπήρχε η δυνατότητα να εισαχθεί, με ισχυρή διεθνή βοήθεια, ως νέο νόμισμα η ελληνική εμπειρία δεν θα έμοιαζε ούτε με την εισαγωγή του νέου δηναρίου στο Ιράκ προ δεκαετίας, όπου χρειάσθηκε, για την αντικατάσταση υφιστάμενου πληθωρικού νομίσματος, πάνω από έξι μήνες και πάνω από 25 Boeing 747 για να μεταφέρουν την αρχική παρτίδα των δύο δισεκατομμυρίων χαρτονομισμάτων.
Η επιλεγείσα χρεοκοπία, με τις τράπεζες κλειστές και σε δυναμική πτώχευσης, έβαλε την Ελλάδα σε νέα μεγάλη καταιγίδα της οποίας οι κοινωνικές και οικονομικές (και εθνικές) επιπτώσεις μπορεί να καταστούν ανυπολόγιστες. Την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός της, προφανώς μη συναισθανόμενος τη σημασία των λέξεων, δηλώνει ότι δεν είναι «πρωθυπουργός παντός καιρού». Ενώ έχει δικαιώσει τη στήλη με καθυστέρηση τριετίας, καθώς οδηγούμεθα «Ολοσούμπιτοι στα... μπακοτσέτουλα» (βλ. ΗτΣ, 12/5/2012).
