Η δημόσια συζήτηση για την οικονομική κατάσταση της χώρας σε όλο το εύρος των παρεμβάσεων που την συνθέτουν, ξεκινώντας από αυτές των απλοϊκών ανωνύμων σχολιαστών του διαδικτύου και φθάνοντας μέχρι εκείνες των επωνύμων πανεπιστημιακών οικονομολόγων οι οποίοι, (κατά τεκμήριο τουλάχιστον οφείλουν να), κινούνται στις παρυφές, κατ’ ελάχιστον, της οικονομικής θεωρητικής σκέψης, χαρακτηρίζεται από μία σειρά πολύ μεγάλων παρανοήσεων που αφορούν όλες τις πτυχές της κρίσης: την αιτία της, τον χαρακτήρα της και τις επιβαλλόμενες για την αντιμετώπισή της πολιτικές.
Σε όλες τις κυριαρχούσες απόψεις, ξεκινώντας από εκείνην που εκφράζει ο πλέον αδαής και φθάνοντας σε εκείνην που διατυπώνει ο πλέον προβεβλημένος των πανεπιστημιακών οικονομολόγων, υπάρχει ως κοινό χαρακτηριστικό η βαθιά πίστη στην δυνατότητα του Δημοσίου να δημιουργεί εισοδήματα, απασχόληση και ανάπτυξη σε οιαδήποτε στιγμή και συγκυρία και ανεξαρτήτως περιστάσεων. Και συνεπώς, η πεποίθηση ότι η κρίση δεν μπορεί παρά να είναι προϊόν της ολιγωρίας του Δημοσίου να επιτελέσει το καθήκον της δημιουργίας εισοδήματος για τον λαό.