21 Δεκ. 2012 Μαθήματα από τη Βραζιλία
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 21/12/2012
Η «καλή τύχη» που ευχήθηκε προ ημερών στον ελληνικό λαό, στην συνάντησή του στο Σάο Πάολο με τον Ελληνα αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο επί οκταετία (2003 - 2010) πρόεδρος της Βραζιλίας είναι καλοδεχούμενη. Όπως και η σύστασή του «να μη γίνονται πολλά σχόλια για την κρίση, αλλά να συζητούν ποιες είναι οι λύσεις», σύσταση που θα ήταν χρήσιμη για τη εγχώρια πολιτ(ευτ)ική «τάξη», η οποία αντί να το πράττει στοιχειωδώς εξαντλείται σε ρηχές «κοκορομαχίες».
Εν μέσω της οικονομικής και κοινωνικής περιδίνησης στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα, εξαιτίας (και) ανεπαρκείας, σε βαθμό ... κακουργήματος, την εγχώριας πολιτ(ευτ)ικής «τάξης», η Βραζιλία του Λούλα με την κρίση και το ΔΝΤ προσφέρει χρήσιμα μαθήματα για το «ποιες είναι οι λύσεις». Ο Λούλα ανέλαβε τον Ιανουάριο του 2003, ενώ τον Σεπτέμβριο του 2002 η Βραζιλία είχε ήδη προσφύγει στο ΔΝΤ, και ενώ η Αργεντινή είχε προ έτους (Δεκέμβριος 2001 - Ιανουάριος 2002), χρεοκοπήσει όντας ήδη στο ΔΝΤ.
Η Βραζιλία του Λούλα, με ΔΝΤ και Μνημόνια, ακολούθησε διαφορετικό δρόμο από την Αργεντινή, και ενώ το 2002 - 2003 είχε «τεχνικά» χρεοκοπήσει (με χρέος 65% του ΑΕΠ και τα γνωστά spread στα ουράνια) έφθασε σταδιακά σε απτά αποτελέσματα και για την κοινωνία και για τις αγορές, επιτυγχάνοντας στις αρχές της δεύτερης θητείας του (2007 - 2010) δείκτες και για την απασχόληση, και την καταπολέμηση της φτώχειας, αλλά και το AAA της S&P. Και από δανειζόμενος του ΔΝΤ έγινε δανειστής του ΔΝΤ.
Αντί να απορρίψει, «διεκδίκησε» και αξιοποίησε, το τότε δάνειο-παγκόσμιο ρεκόρ από το ΔΝΤ ύψους 30 δισ. δολ. (ήταν 7½ φορές η δικαιούμενη ποσόστωση της Βραζιλίας από το ΔΝΤ) και, ταυτόχρονα, στον πρώτο προϋπολογισμό του, του 2003, ενώ το Μνημόνιο του ΔΝΤ «ζητούσε» πρωτογενές πλεόνασμα 3,75% του ΑΕΠ εκείνος δεσμεύθηκε και επεδίωξε το 4,25%, το οποίο υπερκέρασε, όπως και στο πολυετές δημοσιονομικό πρόγραμμά του για το 2003 - 2006. Με σχέδιο παραγωγής, μεταρρυθμίσεων, αναδιανομής.
Πριν συμπληρώσει έτος στην προεδρία είχε ψηφίσει, τον Δεκέμβριο 2003, ασφαλιστική μεταρρύθμιση που εξίσωνε τα ασφαλιστικά του δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα. Κατηγορήθηκε ως «νεοφιλελευθέρος», «προδότης», κ.ο.κ αλλά το έπραξε. Άλλωστε το μεν κόμμα του λεγόταν Partido dos Trabalhadores, ένα δε από τα πρώτα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα που είχε λάβει για την εκλογή του έφερε υπογραφή IMF. Όχι του International Monetary Fund, αλλά της International Metalworkers Federation, καθώς ήταν επί δεκαετίες μαχητικός συνδικαλιστής στον κλάδο του μετάλλου.
Τα λόγια και τα έργα του Λούλα δείχνουν ότι θεωρούσε πηγή οικονομικής ευημερίας και «πραγματικών» θέσεων εργασίας στη χώρα του τις άμεσες εθνικές και ξένες επενδύσεις, ενώ ταυτόχρονα μεταρρύθμιζε τη φορολογία, αύξανε τις κοινωνικές δαπάνες, καταπολεμούσε τη φτώχεια. Η McKinsey ανακάλυπτε με έκπληξη ότι πριν καν ο Λούλα συμπληρώσει τετραετία ο αριθμός των Βραζιλιάνων που «ταξινομούνταν» ως μεσαία τάξη αυξήθηκε μεταξύ 2000 και 2005 κατά 8 εκατ. οικογένειες, ή 40 εκατ. άτομα, σε τότε πληθυσμό 185 εκατ.
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 21/12/2012
Η «καλή τύχη» που ευχήθηκε προ ημερών στον ελληνικό λαό, στην συνάντησή του στο Σάο Πάολο με τον Ελληνα αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο επί οκταετία (2003 - 2010) πρόεδρος της Βραζιλίας είναι καλοδεχούμενη. Όπως και η σύστασή του «να μη γίνονται πολλά σχόλια για την κρίση, αλλά να συζητούν ποιες είναι οι λύσεις», σύσταση που θα ήταν χρήσιμη για τη εγχώρια πολιτ(ευτ)ική «τάξη», η οποία αντί να το πράττει στοιχειωδώς εξαντλείται σε ρηχές «κοκορομαχίες».
Εν μέσω της οικονομικής και κοινωνικής περιδίνησης στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα, εξαιτίας (και) ανεπαρκείας, σε βαθμό ... κακουργήματος, την εγχώριας πολιτ(ευτ)ικής «τάξης», η Βραζιλία του Λούλα με την κρίση και το ΔΝΤ προσφέρει χρήσιμα μαθήματα για το «ποιες είναι οι λύσεις». Ο Λούλα ανέλαβε τον Ιανουάριο του 2003, ενώ τον Σεπτέμβριο του 2002 η Βραζιλία είχε ήδη προσφύγει στο ΔΝΤ, και ενώ η Αργεντινή είχε προ έτους (Δεκέμβριος 2001 - Ιανουάριος 2002), χρεοκοπήσει όντας ήδη στο ΔΝΤ.
Η Βραζιλία του Λούλα, με ΔΝΤ και Μνημόνια, ακολούθησε διαφορετικό δρόμο από την Αργεντινή, και ενώ το 2002 - 2003 είχε «τεχνικά» χρεοκοπήσει (με χρέος 65% του ΑΕΠ και τα γνωστά spread στα ουράνια) έφθασε σταδιακά σε απτά αποτελέσματα και για την κοινωνία και για τις αγορές, επιτυγχάνοντας στις αρχές της δεύτερης θητείας του (2007 - 2010) δείκτες και για την απασχόληση, και την καταπολέμηση της φτώχειας, αλλά και το AAA της S&P. Και από δανειζόμενος του ΔΝΤ έγινε δανειστής του ΔΝΤ.
Αντί να απορρίψει, «διεκδίκησε» και αξιοποίησε, το τότε δάνειο-παγκόσμιο ρεκόρ από το ΔΝΤ ύψους 30 δισ. δολ. (ήταν 7½ φορές η δικαιούμενη ποσόστωση της Βραζιλίας από το ΔΝΤ) και, ταυτόχρονα, στον πρώτο προϋπολογισμό του, του 2003, ενώ το Μνημόνιο του ΔΝΤ «ζητούσε» πρωτογενές πλεόνασμα 3,75% του ΑΕΠ εκείνος δεσμεύθηκε και επεδίωξε το 4,25%, το οποίο υπερκέρασε, όπως και στο πολυετές δημοσιονομικό πρόγραμμά του για το 2003 - 2006. Με σχέδιο παραγωγής, μεταρρυθμίσεων, αναδιανομής.
Πριν συμπληρώσει έτος στην προεδρία είχε ψηφίσει, τον Δεκέμβριο 2003, ασφαλιστική μεταρρύθμιση που εξίσωνε τα ασφαλιστικά του δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα. Κατηγορήθηκε ως «νεοφιλελευθέρος», «προδότης», κ.ο.κ αλλά το έπραξε. Άλλωστε το μεν κόμμα του λεγόταν Partido dos Trabalhadores, ένα δε από τα πρώτα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα που είχε λάβει για την εκλογή του έφερε υπογραφή IMF. Όχι του International Monetary Fund, αλλά της International Metalworkers Federation, καθώς ήταν επί δεκαετίες μαχητικός συνδικαλιστής στον κλάδο του μετάλλου.
Τα λόγια και τα έργα του Λούλα δείχνουν ότι θεωρούσε πηγή οικονομικής ευημερίας και «πραγματικών» θέσεων εργασίας στη χώρα του τις άμεσες εθνικές και ξένες επενδύσεις, ενώ ταυτόχρονα μεταρρύθμιζε τη φορολογία, αύξανε τις κοινωνικές δαπάνες, καταπολεμούσε τη φτώχεια. Η McKinsey ανακάλυπτε με έκπληξη ότι πριν καν ο Λούλα συμπληρώσει τετραετία ο αριθμός των Βραζιλιάνων που «ταξινομούνταν» ως μεσαία τάξη αυξήθηκε μεταξύ 2000 και 2005 κατά 8 εκατ. οικογένειες, ή 40 εκατ. άτομα, σε τότε πληθυσμό 185 εκατ.
