Δεν είναι εύκολο να προβλέψει κανείς το μέλλον. Για αυτό η καλύτερη εναλλακτική είναι να φροντίσει να το διαμορφώσει. Αρχίζοντας από τη συζήτηση και την κατανόηση των πραγμάτων. Και το τι θέλουν και πιστεύουν όσοι μπορεί να είναι δημιουργοί ή/και υποζύγια αυτού του μέλλοντος.
Ευρισκόμενη μπροστά σε τεράστιες προκλήσεις η
γραφειοκρατία των Βρυξελλών, και
όσοι ενδιαφέρονται για την πορεία του
εγχειρήματος που λέγεται ευρωπαϊκή ενοποίηση
και έχει ιστορία μόνον 65 ετών, άνοιξαν μια
ευρωπαϊκή συζήτηση που βαφτίσθηκε «διάσκεψη
για το μέλλον της Ευρώπης».
Το να συζητά κανείς για το μέλλον είναι πολύ καλό στον
βαθμό που αφορά προτάγματα. Το τι να κάνουμε. Έτσι η συζήτηση για το μέλλον της
Ευρώπης που έφτασε και σε μας, κατ’ ουσίαν αφορά τέσσερις συνδεόμενες συζητήσεις
για το μέλλον: της Ευρώπης, της Εργασίας, του Πλανήτη, της Ελλάδας. Άλλες έχουν
εξελιχθεί περισσότερο, άλλες λιγότερο.
Για την Ελλάδα είναι μια συζήτηση κυρίως
στους κόλπους του ελληνισμού και των συγχρόνων φιλελλήνων, λόγω των 200 ετών
από την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Για την Εργασία και το Μέλλον της
Εργασίας, είναι μια συζήτηση παγκόσμιας κλίμακας ήδη πριν από την πανδημία, που
έγινε περισσότερο επίκαιρη, μέσα σε αυτήν και στον δρόμο για την έξοδο από την
πανδημία. Στον ΣΕΒ έχουμε
ήδη κυκλοφορήσει τα τελευταία 4 χρόνια 35 μελέτες – ειδικές εκθέσεις για όψεις
του θέματος του Μέλλοντος της Εργασίας στην Ελλάδα.
Για τον Πλανήτη είναι μία επίκαιρη συζήτηση αυτές τις
ημέρες λόγω και της διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών Conference of the Parties
– 26 στη Γλασκώβη για την κλιματική αλλαγή.
Τις επόμενες ημέρες κυκλοφορεί σχετική η ειδική έκθεση του ΣΕΒ.
Για το Μέλλον της Ευρώπης, η συζήτηση ήρθε με αφορμή την
πρωτοβουλία της Συμβουλίου, Ευρωκοινοβουλίου και Επιτροπής και εν συνεχεία της
ΕΟΚΕ και της Ελληνικής ΟΚΕ για μια συζήτηση στην Αθήνα.
Μια ομιλία και ένα άρθρο δεν μπορούν να απαντήσουν για
όλα τα μελλούμενα, αλλά βοηθούν συμβάλλοντας στην κατανόηση των πράγματων, αν
το κάνουν. Και στην επιλογή ορθών προσανατολισμών και προτεραιοτήτων.
Η κατανόηση των πραγμάτων είναι σημαντική προϋπόθεση.
Ιδιαίτερα για την κατάσταση της Ε.Ε.. Αν δούμε σε κλίμακα των δύο περασμένων
δεκαετιών, πρέπει να σημειώσουμε ότι η Ε.Ε. βρίσκεται σε κατάσταση κρίσεων για
περισσότερα από 15-16 χρόνια, με:
- την αποτυχία της Συνταγματικής Συνθήκης,
- την διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση του 2008-2009,
- την κρίση του ευρώ και του δημοσίου χρέους το
2010-2012,
- την
κρίση της Ουκρανίας,
- την
προσφυγική κρίση το 2015,
- το
Brexit,
- την
πανδημία COVID-19,
- την κλιματική κρίση, συνέπειες της οποίας έζησε τους
τελευταίους μήνες η Ευρώπη, σε Βορρά και Νότο,
- και τώρα την επαπειλουμένη ενεργειακή κρίση – είναι
ακόμη στην αρχή της…
Το γεγονός ότι η Ε.Ε. έχει αντιμετωπίσει σε ένα βαθμό
αυτές τις κρίσεις δείχνει αφενός το βαθμό ανθεκτικότητάς της. Αφετέρου μια
προσεκτική ματιά θα δει και υστερήσεις και καθυστερήσεις, συγχύσεις, όχι πάντα
σταθερά αποτελεσματική διαχείριση των κρίσεων.
Ας γίνει κατανοητό σε εμάς, και ευρύτερα, ότι η συχνότητα
και η πυκνότητα των κρίσεων θα παραμείνει, μια κατάσταση αλλεπάλληλων κρίσεων.
Ενδεχομένως οι επόμενες – όπως π.χ. η κλιματική- μπορεί να είναι ιστορική για
την ανθρωπότητα. Συνεπώς, η Ε.Ε. και τα κράτη-μέλη της πρέπει να βρούμε και
νέους τρόπους για να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις για όλα τα μέλη της και
τους Ευρωπαίους πολίτες τους.
Την επόμενη εβδομάδα ακολουθεί το 2ο μέρος του άρθρου.
