Άρθρα: Ποιος νοιάζεται για την 4η βιομηχανική επανάσταση;

Ποιος νοιάζεται για την 4η βιομηχανική επανάσταση;

Ναυτεμπορική, Άρθρα, Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2019, σελ. 12 & naftemporiki.gr, Απόψεις, Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2019.

Υπάρχει λόγος η ελληνική κοινωνία να ασχοληθεί με τη συμμετοχή της, τη συμμετοχή της Ελλάδας, στην 4η βιομηχανική επανάσταση; Υπάρχει ένας θεμελιώδης, που μένει να γίνει κατανοητός. 

Η οικονομική ανόρθωση και η ευημερία της δεν είναι διασφαλισμένες χωρίς τον παραγωγικό μετασχηματισμό της. Χωρίς πολλαπλασιασμό και αναβάθμιση των προϊόντων και των υπηρεσιών που παράγει (και εξάγει). Χωρίς ταυτόχρονη, ταχεία, αύξηση απασχολούμενων, παραγωγής και παραγωγικότητάς τους αξιοποιώντας σύγχρονες τεχνολογίες αιχμής. Τεχνολογίες αιχμής είναι η 4η βιομηχανική επανάσταση. Ο ψηφιακός μετασχηματισμός της βιομηχανικής παραγωγής και ολόκληρης της οικονομικής παραγωγικής δραστηριότητας. Από αυτό εξαρτάται σε ποιο μέρος του κόσμου, ο οποίος αλλάζει πολύ γρήγορα, θα ανήκει στον 21ο αιώνα η ελληνική κοινωνία. 

Άρθρα: Το αδιέξοδο της "ποσοτικής χαλάρωσης"

Το αδιέξοδο της "ποσοτικής χαλάρωσης", (με τον Δημήτρη Α. Ιωάννου), Capital.gr, Άρθρα, Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2019. 

Η εκδήλωση της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης, το 2007-2009, αλλά και η ιδιόμορφη ανάκαμψη που ακολούθησε έκτοτε, έχουν δημιουργήσει ένα νέο διεθνές οικονομικό τοπίο, αχαρτογράφητο και εν πολλοίς ακατανόητο τόσο για τους παραδοσιακούς σχεδιαστές της οικονομικής πολιτικής όσο και για τους θεράποντες της ακαδημαϊκής οικονομικής θεωρητικής ορθοδοξίας. Και οι μεν και οι δε βρίσκονται σε δυσκολία διότι τα θεωρητικά σχήματα και τα υποδείγματα που χρησιμοποιούσαν για να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα, αλλά και για να διαμορφώσουν τις οικονομικές πολιτικές, έχουν εμφανώς απωλέσει τη δυνατότητα να παρακολουθούν τα εξελισσόμενα σύγχρονα φαινόμενα. Εάν πριν από 12 χρόνια κάποιος με διορατικές ικανότητες περιέγραφε σε έναν mainstream ακαδημαϊκό οικονομολόγο -του αγγλοσαξωνικού ή του βορειοευρωπαϊκού χώρου- τη σημερινή κατάσταση της οικονομίας των ανεπτυγμένων χωρών θα αντιμετωπιζόταν, χωρίς αμφιβολία, με ειρωνεία και χλευασμό για την άγνοιά του σχετικά με τους στοιχειώδεις μηχανισμούς των οικονομικών λειτουργιών, και για την αφέλειά του. Ο εκπρόσωπος της κατεστημένης οικονομικής σκέψης θα ήταν αδύνατον να υποψιασθεί ότι το 2019 οι ανεπτυγμένες οικονομίες,  μεγεθυνόμενες, για δέκατο σχεδόν χρόνο μετά την κρίση, (έστω και αν πλέον, για το 2019, ο ρυθμός της μεγέθυνσης έχει περιοριστεί σε κάτι λιγότερο από 2%), και έχοντας ποσοστό ανεργίας μικρότερο από 5%, θα είχαν, ταυτοχρόνως, και αρνητικά επιτόκια με μηδενικό πληθωρισμό, τη στιγμή μάλιστα -και αυτό θα ήταν το πιο ανήκουστο απ’ όλα- που οι κεντρικές τράπεζες θα είχαν αυξήσει τους ισολογισμούς τους 4 με 5 φορές περισσότερο από το συνηθισμένο. 

Άρθρα: Οι πηγές των νέων θέσεων εργασίας

Οι πηγές των νέων θέσεων εργασίας, Ναυτεμπορική, Άρθρα, σελ. 10  & naftemporiki.gr, Απόψεις, Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2019.

Με 242 εκατομμύρια απασχολουμένους η Ε.Ε. και με 160 εκατομμύρια η Ευρωζώνη, αμφότερες βρίσκονται στα ιστορικά υψηλά τους, όλων των εποχών, η δε ανεργία αντιστοίχως (Ε.Ε. 6,3%, Ευρωζώνη 7,5%) είναι στα χαμηλότερα ποσοστά της από το 2000, που αυτά καταγράφονται μηνιαίως και σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ε.Ε., ενώ η απασχόληση είναι αρκετά υψηλότερη του 2008, δηλαδή πριν από την κρίση. Εκτός από την Ελλάδα, που έχει ακόμη την υψηλότερη ανεργία, συγκεντρώνοντας το χαμηλότερο ποσοστό απασχόλησης (60,6% έναντι 73,8% μέσου όρου στην Ε.Ε. και 83% στην πρώτη Σουηδία).

Άρθρα: Η "Επανάσταση του Outsourcing"

Η "Επανάσταση του Outsourcing",  Το ΒΗΜΑ της Κυριακής, Ανάπτυξη,  σελ. 34, Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019.

Αν είχαμε κατά νου, ως κοινωνία και ως οικονομία, την παραγωγή εμπορεύσιμων και τις παραγωγικές  θέσεις  εργασίας, θα είχαμε αξιοποιήσει την «επανάσταση του outsourcing» που ξεκίνησε τρεις δεκαετίες πριν, και δεν θα είχαμε οδηγηθεί στην βαθιά χρεοκοπία και την δεκαετή κρίση.  Από τότε ήταν, ήδη, γνωστό ότι η μέση βιομηχανία διεθνώς αναθέτει εργασίες έως και το 70-80% του τελικού προϊόντος.