18 Σεπτεμβρίου 2015 Ο καταγέλαστος τύπος της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας
Ημερησία του Σαββάτου- Οικονομία, 18/9/2015
Συχνά ακούμε ότι «στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Όμως
παρά τα πολιτ(ευτ)ικά κλισέ η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία πορεύεται από δεκαετίας
και πλέον και βρίσκεται σε οικονομικό αδιέξοδο. Μορφοποιούμενο στα αλλεπάλληλα
τρία διαδοχικά μνημόνια, τα οποία φέρνουν και ψηφίζουν στην ελληνική βουλή, και
εν συνεχεία εφαρμόζουν ως κυβερνητικοί πλειοψηφία, δεδηλωμένοι
«αντιμνημονιακοί». Αυτό το οικονομικό αδιέξοδο έχει κρίσιμες πολιτικές όψεις.
Δεν είναι μόνον ο χαμηλός βαθμός
εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς της κυβέρνησης και του Κοινοβουλίου,
όπως καταγράφεται επί σειρά ετών π.χ. στο Standard Eurobarometer της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής. Είναι η άνευ προηγουμένου ένταση της παραδοσιακής αντίφασης όπου τα
κόμματα άλλα λένε και άλλα κάνουν. Είναι, κυρίως, η συνολική διαχείριση των
αλλεπάλληλων μνημονιακών δεσμεύσεων, τις οποίες η χώρα, δια των κυβερνήσεων και
του Κοινοβουλίου της, αναλαμβάνει πάντοτε με τη διαδικασία του κατεπείγοντος
και του έξωθεν επιβεβλημένου.
Η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία σύρεται
σε συντομευμένους εκλογικούς κύκλους από τους οποίους, με αυξανόμενο ρυθμό,
καθίσταται όλο και περισσότερο σαφές ότι η χώρα συνεχίζει να στρουθοκαμηλίζει.
Ήδη από το φθινόπωρο του 2007 η χώρα πήγε σε πρόωρες εκλογές για κρίσιμο εθνικό
θέμα το οποίο ήταν τα αυξανόμενα δημοσιονομικά της ελλείμματα (και, συνεπώς, το
αυξανόμενο δημόσιο χρέος), τα οποία ωστόσο συνέχιζαν και συνέχισαν να
αυξάνονται έως ότου επήλθε η χρεοκοπία του 2009-2010.
Μέχρι τώρα το εκλογικό σώμα της
χώρας μετέθετε διαδοχικά την προτίμησή του σε κάθε μία πολιτική παράταξη που
δημαγωγικά υποσχόταν ότι θα οδηγήσει τη χώρα έξω από την κρίση χωρίς οδυνηρές
μεταρρυθμίσεις, καταδικάζοντας παράλληλα την προηγούμενη κυβερνητική παράταξη
σε πολιτική ανυπαρξία, εξαιτίας της αποτυχίας της να υλοποιήσει τις παρεμφερείς
υποσχέσεις που είχε δώσει. Τώρα το ερώτημα είναι εάν η δυνατότητα για παρόμοιες
πολιτικές εναλλαγές και περιπλανήσεις έχει πλέον εξαντληθεί.
Η τύχη των εκάστοτε κυβερνητικών
παρατάξεων, οι οποίες μέχρι τώρα τροφοδότησαν στην κοινωνία, και
ανατροφοδοτήθηκαν από αυτήν, υιοθετώντας την επικίνδυνη δημαγωγία και τον
λαϊκισμό στον οποίο είχε και έχει ως σήμερα η κοινωνία υποκύψει και
προσχωρήσει, θα ήταν περιορισμένου ενδιαφέροντος εάν δεν προκαλούσαν τη
συντήρηση και την επιδείνωση του παρατεταμένου και θεμελιώδους οικονομικού
αδιεξόδου της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας.
Με τη χώρα και πάλι στο χείλος του
γκρεμού, το υφιστάμενο πολιτ(ευτ)ικό σύστημα, όπως έδειξε και η πρόσφατη
προεκλογική περίοδος, αρνείται ή αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ότι η μόνη ελπίδα
σωτηρίας είναι ο δραστικός μετασχηματισμός της χώρας με μεταρρυθμίσεις
κοινωνικής δικαιοσύνης και οικονομικής αποτελεσματικότητας που δεν θα μας
επιβάλει κανένας «ξένος», αλλά θα σχεδιάσουμε και θα εφαρμόσουμε μόνοι μας,
εμείς οι ίδιοι. Άλλως το πολιτικό μας σύστημα θα καταντήσει «καταγέλαστος
τύπος», κατ’ αναλογίαν εκείνου που χαρακτήριζε αναλόγως ο Ιωάννης Καποδίστριας
εν έτει 1831 όταν του ζητούσαν «Σύνταγμα» πριν από, και χωρίς, τη λύση του οικονομικού
προβλήματος της εποχής. Στην περίπτωσή μας δεν απουσιάζει μόνον η επιλογή της
μεταρρυθμιστικής λύσης του οικονομικού αδιεξόδου, αλλά και η κατανόησή του
παραμένει εξαιρετικά ισχνή.
