Αναλύσεις: Δημόσιο χρέος που... «δεν υπάρχει»!

24 Αυγ. 2013 Δημόσιο χρέος που... «δεν υπάρχει»!

Ημερησία  του Σαββάτου - Οικονομία, 24/8/2013

«Υπάρχει κάτι που κάνει την Ελλάδα να είναι πιο ευάλωτη στην οικονομική κρίση σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης και του δυτικού κόσμου;

Το γεγονός και μόνο ότι η Ελλάδα για 10 ολόκληρα χρόνια, από το 1999 έως το 2009, έζησε με τον τρόπο που έζησε χωρίς να εγείρονται μείζονες αντιρρήσεις… είναι βασικό σύμπτωμα μίας ιδεολογικής και πνευματικής πτώχευσης η οποία προηγήθηκε κατά πολύ της οικονομικής. Παρόμοια συλλογική ιδεολογική αναπηρία, εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον, δεν παρατηρείται σε άλλες χώρες.

Στη διάρκεια της συγκεκριμένης δεκαετίας ο μέσος όρος της τελικής κατανάλωσης των νοικοκυριών της Ευρωζώνης (αν αφαιρέσει κανείς την Ελλάδα), ως ποσοστό του ΑΕΠ, ήταν περίπου 56%. Στη χώρα μας το ίδιο ποσοστό πλησίαζε στο 75%. Δηλαδή οι Έλληνες κατηύθυναν προς τον τομέα της κατανάλωσης ένα μέρος του εισοδήματος τους 20% υψηλότερο από εκείνο που θα πρέπει, κατά τεκμήριο, να θεωρείται, ως ποσοστό που διασφαλίζει την ισορροπία και τη σταθερή αναπαραγωγή των όρων της οικονομίας.

Μελέτες: Θύμα Λιτότητας η Ελλάδα ή "Ολλανδικής ασθένειας;"

Μελέτες:

Δημήτρης Α. Ιωάννου και Χρήστος Α. Ιωάννου -

 Θύμα Λιτότητας η Ελλάδα ή "Ολλανδικής Ασθένειας;"

Foreign Affairs, The Hellenic Edition,

Αύγουστος- Σεπτέμβριος  2013,

Τεύχος 18,  σελ. 40-54.

Αναλύσεις: Η «ανάπτυξη» του δημόσιου χρέους

17 Αυγ. 2013 Η «ανάπτυξη» του δημόσιου χρέους

Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 17/8/2013

«Πώς είναι δυνατόν να εξανεμίσθηκαν έτσι τα οφέλη της ανάπτυξης της περιόδου 1999-2009;

Το κύριο σημείο που δεν γίνεται αντιληπτό είναι ότι στη διάρκεια της παρανοϊκής δεκαετίας διαμορφώθηκε στη χώρα μία οικονομική δομή που δεν ήταν μακροπρόθεσμα βιώσιμη. Για τον λόγο αυτό η παροδική μεγέθυνση κάποιων οικονομικών δεικτών που παρατηρήθηκε δεν είναι σωστό να χαρακτηρίζεται ως «ανάπτυξη».  ...

Για να κρίνει κανείς, πάντως, εάν είχαμε «ανάπτυξη» ή κάτι άλλο στη διάρκεια της παρανοϊκής δεκαετίας, αρκεί να κάνει αυτό που οι Αγγλοσάξονες ονομάζουν back of the envelope calculation, συγκρίνοντας την αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ με την αύξηση του δημοσίου χρέους. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία της Eurostat, το 2003 το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ελλάδα, σε τρέχουσες τιμές, ήταν περίπου 15.600 ευρώ (και το συνολικό ΑΕΠ 172 δισεκατομμύρια ευρώ). Το 2010 το ίδιο μέγεθος είχε φθάσει στα 20.400, παρουσιάζοντας μία αύξηση, στη διάρκεια της περιόδου, κατά 30% (και το συνολικό ΑΕΠ στα 230 δισεκατομμύρια). Αντίστοιχα, το δημόσιο χρέος το 2003 ήταν 168 δισεκατομμύρια ευρώ (97% του ΑΕΠ). Το 2010 είχε φθάσει τα 326 δισεκατομμύρια (143% του ΑΕΠ), είχε δηλαδή σχεδόν διπλασιασθεί σε απόλυτους αριθμούς.

Άρθρα: Φταίει η "ακραία λιτότητα" ή η δριμεία "Ολλανδική ασθένεια";

13 Αυγ. 2013,  Φταίει η "ακραία λιτότητα" ή η δριμεία "Ολλανδική ασθένεια"; Capital. gr

Αναλύσεις: Η λιτότητα ως άλλοθι και αυταπάτη

10 Αυγ.  2013  Η λιτότητα ως άλλοθι και αυταπάτη

Ημερησία  του Σαββάτου - Οικονομία,  10/8/2013

Σύμφωνα με την επικρατούσα «αφήγηση» για την κατάσταση της οικονομίας, η καταβύθιση του επιπέδου του ΑΕΠ κατά το 1/4 και η τάση ανεργίας άνω του 1/4 του εργατικού δυναμικού, ενώ η σοβαρότατη διαρθρωτική κατάρρευσή της ήδη διανύει το έκτο έτος, οφείλεται στο ότι η Ελλάδα είναι θύμα ακραίας λιτότητας και αποτελεί, απλώς, προϊόν άστοχων χειρισμών εκ μέρους της τριμερούς (βλ. «τρόικα»: ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΕΚΤ), η οποία εφάρμοσε μία λανθασμένης συλλήψεως συσταλτική δημοσιονομική πολιτική σε υφεσιακές συνθήκες.

Αναλύσεις: Της Βαϊμάρης ή... της Βάρης;

3 Αυγ. 2013  Της Βαϊμάρης ή... της Βάρης;

Ημερησία  του Σαββάτου - Οικονομία

Πόσο ακόμη να παραβλεφθούν ή να συγκαλυφθούν οι πολιτικές, μορφωτικές και ηθικές προϋποθέσεις της ελληνικής οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης, που υπερέβη την πενταετία, κινούμενη πλέον προς τη δεκαετία; Συμπτώματα όπως π.χ. η ανταλλαγή απειλών και ύβρεων σε κοινοβουλευτικές διαδικασίες, ανατροφοδοτώντας τα τηλεπαράθυρα, είναι μία όψη της παρακμής. Η άλλη είναι η αναζήτηση μέλλοντος με προβολές στο παρελθόν, πέρα και από το εγχώριο.