30 Ιουν. 2012 Ο δρόμος προς την κόλαση
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 30/6/2012
Το κοινό πρόγραμμα του κυβερνητικού συνασπισμού δηλώνει καλές προθέσεις, οι οποίες ως γνωστόν δεν αρκούν. Και οι προηγούμενοι τέτοιες δήλωναν. Η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει θεμελιακά ζητήματα, τα οποία η πολιτ(ευτ)ική τακτική, προεκλογικά και μετεκλογικά, δεν τα αναδεικνύει ως τέτοια. Καλύπτονται από άλλοθι, αυταπάτες και επαναλήψεις κλισέ ασαφούς περιεχομένου: επιμήκυνση, επαναδιαπραγμάτευση, κ.λπ.
Άλλοθι είναι η «ευρωπαϊκή λύση», η οποία δεν ταυτίζεται με την «ελληνική λύση». Η Eυρωζώνη
μπορεί να σωθεί, διακόπτοντας το φαύλο κύκλο τραπεζικής υπερχρέωσης και κρατικής υπερχρέωσης μελών της, καταπολεμώντας την ύφεση σε μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες, αλλά αυτό δεν αρκεί για να σωθεί η Ελλάδα. Έχει, χρόνια τώρα, δικά της ριζικά διαρθρωτικά ελλείμματα. Τα περισσότερα δάνεια με χαμηλότερο επιτόκιο, ή και το νέο κούρεμα, απλά αναστέλλουν την άτακτη χρεοκοπία.
Η επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής αφορά το χρόνο επίτευξης πρωτογενών πλεονασμάτων. Αυτός από το 2009 μετατίθεται συνεχώς. Το πρωτογενές πλεόνασμα για το 2012 που αρχικά φαινόταν να πλησιάζει, απομακρύνθηκε ραγδαία. Παρά την προσέγγιση δεν υπήρχε περίπτωση επίτευξης και διατήρησης καθώς η προσέγγιση του στόχου γινόταν από την λάθος όχθη. Κυρίως με αλλεπάλληλες έκτακτες φορολογίες, άμεσες και έμμεσες, στα συνήθη υποζύγια φορολογικής επιβάρυνσης. Για τροφοδότηση στα «βαρέλια δίχως πάτο» δαπανών για τους τροφίμους της κρατι(κομματι)κής «φούσκας». Και με «εύκολες» επιλογές περικοπής δαπανών. Οπότε είναι κρίσιμο ποιος θα επωφεληθεί από την «επιμήκυνση».
Υπάρχει όμως ένα σημαντικότερο έλλειμμα. Παρά την συμπλήρωση πενταετίας αρνητικής οικονομικής μεγέθυνσης, με μείωση του ΑΕΠ κατά το ένα πέμπτο η Ελλάδα εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της τάξης του 10%. Κι αυτό ενώ πρώτον, δεν γίνονται επενδύσεις και, δεύτερον, μειώνεται ραγδαία η εσωτερική ζήτηση. Αυτό είναι στους αντίποδες της επιζητούμενης «ανάπτυξης». Η ακολουθούμενη πολιτική της συνεχούς επιμήκυνσης και των κλισέ παράγει την υπανάπτυξη, υπονομεύοντας την εγχώρια παραγωγή, την διατήρηση και δημιουργία θέσεων εργασίας.
Πίσω από τα κλισέ κρύβεται η αυταπάτη ότι η ελληνική «ανάπτυξη» της περιόδου 2000-2008 είναι, έστω και μερικά, ανακτήσιμη. Αγνοείται ότι αυτή βασίσθηκε σχεδόν αποκλειστικά στην (χρεοβόρα) επέκταση του τομέα των διεθνώς μη εμπορευσίμων αγαθών και υπηρεσιών. Τομέας ο οποίος, καίτοι οι «φούσκες» του ξεφουσκώνουν, διατηρεί εν τοις πράγμασι πρωτοκαθεδρία στην ασκούμενη οικονομική πολιτική, αντί να ενισχύεται η εγχώρια παραγωγή διεθνώς εμπορευσίμων αγαθών και υπηρεσιών.
Δεδομένου, πρώτον, των κρίσιμης οικονομικής σημασίας, αρνητικών δημογραφικών εξελίξεων που ήδη διαγράφονται στην χώρα και δεύτερον, της ιδιαίτερα στενής εγχώριας παραγωγικής βάσης διεθνώς εμπορευσίμων αγαθών και υπηρεσιών, αν δεν επιχειρηθεί ταχεία και ραγδαία μεταφορά πόρων από τους προστατευμένους τομείς των διεθνώς μη εμπορευσίμων, σε τομείς διεθνώς εμπορευσίμων αγαθών και υπηρεσιών με ανταγωνιστικούς όρους, τότε οι εκλογές που προηγήθηκαν θα αποδειχθούν απλά διαγκωνισμός περί του σε τίνος τα χέρια «θα σκάσει» η άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας.
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 30/6/2012
Το κοινό πρόγραμμα του κυβερνητικού συνασπισμού δηλώνει καλές προθέσεις, οι οποίες ως γνωστόν δεν αρκούν. Και οι προηγούμενοι τέτοιες δήλωναν. Η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει θεμελιακά ζητήματα, τα οποία η πολιτ(ευτ)ική τακτική, προεκλογικά και μετεκλογικά, δεν τα αναδεικνύει ως τέτοια. Καλύπτονται από άλλοθι, αυταπάτες και επαναλήψεις κλισέ ασαφούς περιεχομένου: επιμήκυνση, επαναδιαπραγμάτευση, κ.λπ.
Άλλοθι είναι η «ευρωπαϊκή λύση», η οποία δεν ταυτίζεται με την «ελληνική λύση». Η Eυρωζώνη
μπορεί να σωθεί, διακόπτοντας το φαύλο κύκλο τραπεζικής υπερχρέωσης και κρατικής υπερχρέωσης μελών της, καταπολεμώντας την ύφεση σε μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες, αλλά αυτό δεν αρκεί για να σωθεί η Ελλάδα. Έχει, χρόνια τώρα, δικά της ριζικά διαρθρωτικά ελλείμματα. Τα περισσότερα δάνεια με χαμηλότερο επιτόκιο, ή και το νέο κούρεμα, απλά αναστέλλουν την άτακτη χρεοκοπία.
Η επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής αφορά το χρόνο επίτευξης πρωτογενών πλεονασμάτων. Αυτός από το 2009 μετατίθεται συνεχώς. Το πρωτογενές πλεόνασμα για το 2012 που αρχικά φαινόταν να πλησιάζει, απομακρύνθηκε ραγδαία. Παρά την προσέγγιση δεν υπήρχε περίπτωση επίτευξης και διατήρησης καθώς η προσέγγιση του στόχου γινόταν από την λάθος όχθη. Κυρίως με αλλεπάλληλες έκτακτες φορολογίες, άμεσες και έμμεσες, στα συνήθη υποζύγια φορολογικής επιβάρυνσης. Για τροφοδότηση στα «βαρέλια δίχως πάτο» δαπανών για τους τροφίμους της κρατι(κομματι)κής «φούσκας». Και με «εύκολες» επιλογές περικοπής δαπανών. Οπότε είναι κρίσιμο ποιος θα επωφεληθεί από την «επιμήκυνση».
Υπάρχει όμως ένα σημαντικότερο έλλειμμα. Παρά την συμπλήρωση πενταετίας αρνητικής οικονομικής μεγέθυνσης, με μείωση του ΑΕΠ κατά το ένα πέμπτο η Ελλάδα εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της τάξης του 10%. Κι αυτό ενώ πρώτον, δεν γίνονται επενδύσεις και, δεύτερον, μειώνεται ραγδαία η εσωτερική ζήτηση. Αυτό είναι στους αντίποδες της επιζητούμενης «ανάπτυξης». Η ακολουθούμενη πολιτική της συνεχούς επιμήκυνσης και των κλισέ παράγει την υπανάπτυξη, υπονομεύοντας την εγχώρια παραγωγή, την διατήρηση και δημιουργία θέσεων εργασίας.
Πίσω από τα κλισέ κρύβεται η αυταπάτη ότι η ελληνική «ανάπτυξη» της περιόδου 2000-2008 είναι, έστω και μερικά, ανακτήσιμη. Αγνοείται ότι αυτή βασίσθηκε σχεδόν αποκλειστικά στην (χρεοβόρα) επέκταση του τομέα των διεθνώς μη εμπορευσίμων αγαθών και υπηρεσιών. Τομέας ο οποίος, καίτοι οι «φούσκες» του ξεφουσκώνουν, διατηρεί εν τοις πράγμασι πρωτοκαθεδρία στην ασκούμενη οικονομική πολιτική, αντί να ενισχύεται η εγχώρια παραγωγή διεθνώς εμπορευσίμων αγαθών και υπηρεσιών.
Δεδομένου, πρώτον, των κρίσιμης οικονομικής σημασίας, αρνητικών δημογραφικών εξελίξεων που ήδη διαγράφονται στην χώρα και δεύτερον, της ιδιαίτερα στενής εγχώριας παραγωγικής βάσης διεθνώς εμπορευσίμων αγαθών και υπηρεσιών, αν δεν επιχειρηθεί ταχεία και ραγδαία μεταφορά πόρων από τους προστατευμένους τομείς των διεθνώς μη εμπορευσίμων, σε τομείς διεθνώς εμπορευσίμων αγαθών και υπηρεσιών με ανταγωνιστικούς όρους, τότε οι εκλογές που προηγήθηκαν θα αποδειχθούν απλά διαγκωνισμός περί του σε τίνος τα χέρια «θα σκάσει» η άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας.
