7 Ιουλ. 2012 «Ζητιάνα Χώρα»
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 7/7/2012
Ποιος φανταζόταν ότι έναν αιώνα μετά τη συγγραφή της μία νατουραλιστική ηθογραφία του Ανδρέα Καρκαβίτσα, ο Ζητιάνος, θα ήταν τόσο τραγικά επίκαιρη για τη χώρα του. Ακριβώς επειδή ο πρωταγωνιστής του σέρνεται, κατ' επάγγελμα, σε έναν «κουτσοκουλόστραβο» χορό, συνδυάζοντας τρία αλληλοτροφοδοτούμενα «ελλείμματα»-συνιστώσες. Ανάλογα με αυτά που η ελληνική οικονομία και κοινωνία καλούνται να αντιμετωπίσουν, ριζικά, εάν επιθυμούν να βγουν συντομότερα και αποτελεσματικά από τη χρεοκοπία.
Το «κουτσό» του χορού που χρόνια τώρα σέρνει η ελληνική οικονομία είναι το χρόνιο έλλειμμα στο
ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών: έφθασε το 2009 στο 15% του ΑΕΠ και έκτοτε παραμένει ανώτερο του 10%. Δείχνει έναν «κουτσό» ιδιωτικό τομέα που, ενώ θα έπρεπε «να τρέχει», έχανε και χάνει μερίδια στην εσωτερική και στην εξωτερική αγορά. Δείχνει ριζικό ζήτημα ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας το οποίο, λόγω ευρώ, επιχειρείται να αντιμετωπισθεί με την «εσωτερική υποτίμηση».
Το «κουλό» του χορού που χρόνια τώρα σέρνει η ελληνική οικονομία είναι το χρόνιο έλλειμμα στο δημόσιο τομέα. Ενώ η δουλειά του δημοσίου είναι να «δίνει χέρι» στην κοινωνία και στην παραγωγική οικονομία, με τα «δημόσια αγαθά» που οφείλει να παράγει, απλώνει συνεχώς το άλλο του χέρι, δείχνοντας το «κουλό» του, ζητώντας περισσότερα. Το ζήτημα είναι απλό: τι είναι δημόσιο στον πελατειακό δημόσιο τομέα; Και γιατί οι πολίτες πρέπει να τον ανέχονται να παριστάνει εσαεί τον «κουλό»;
Το «στραβό» του χορού που τόσα χρόνια σέρνει η ελληνική οικονομία είναι το χρόνιο πολιτ(ευτ)ικό έλλειμμα και το έλλειμμα ηγεσίας. Οχι ηγετών, αλλά ηγεσίας. Ηγεσίας στους χώρους της πολιτικής, των ιδεών, των πρωτοβουλιών προς την κατεύθυνση έγκαιρης διάγνωσης και σύγκρουσης με τις χρόνιες παθογένειες, τις αυταπάτες και τις πρόχειρες εφήμερες συνταγές που αναζητούν επιμηκύνσεις του «κουτσοκουλόστραβου» χορού, που οδηγεί την χώρα στην άτακτη χρεοκοπία.
Η αποκρουστική εικόνα «ζητιάνας χώρας» δεν αφορά μόνον τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας, αλλά την ίδια την οικονομία και την κοινωνία της, οι οποίες έχουν βυθισθεί σε άνευ προηγουμένου κρίση-περιδίνηση όσον αφορά την απασχόληση και το ανθρώπινο κεφάλαιό της. Η συνισταμένη του «κουτσοκουλόστραβου» χορού των τριών αλληλοτροφοδοτούμενων ελλειμμάτων συνοψίζεται στην κρίση της απασχόλησης και την καταστροφή του ανθρωπίνου κεφαλαίου της χώρας. Η μείωση της απασχόλησης είναι ραγδαία, η ανεργία απογειώνεται, οι συνθήκες εργασίας καταρρέουν.
Τα πράγματα είναι απλά. Ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας δεν περιλαμβάνει μόνον «κουτσούς» -αυτοί, δυστυχώς, δεν σώζονται. Περιλαμβάνει και ικανούς «να τρέξουν» στον εσωτερικό και στο διεθνή ανταγωνισμό, και σε αυτούς μπορεί να ελπίζει η χώρα για «να βγει το κάρο από τη λάσπη». Ο δημόσιος τομέας δεν περιλαμβάνει μόνον «κουλούς». Έχει δυναμικό ικανό να (συν)εργασθεί γι' αυτό που υποτίθεται ότι υφίσταται ο δημόσιος τομέας: τα «δημόσια αγαθά» και το δημόσιο συμφέρον. Για δε το ζήτημα ηγεσίας ισχύει αφενός το «κοίτα ποιος μιλάει», αφετέρου το «όχι λόγια, έργα».
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 7/7/2012
Ποιος φανταζόταν ότι έναν αιώνα μετά τη συγγραφή της μία νατουραλιστική ηθογραφία του Ανδρέα Καρκαβίτσα, ο Ζητιάνος, θα ήταν τόσο τραγικά επίκαιρη για τη χώρα του. Ακριβώς επειδή ο πρωταγωνιστής του σέρνεται, κατ' επάγγελμα, σε έναν «κουτσοκουλόστραβο» χορό, συνδυάζοντας τρία αλληλοτροφοδοτούμενα «ελλείμματα»-συνιστώσες. Ανάλογα με αυτά που η ελληνική οικονομία και κοινωνία καλούνται να αντιμετωπίσουν, ριζικά, εάν επιθυμούν να βγουν συντομότερα και αποτελεσματικά από τη χρεοκοπία.
Το «κουτσό» του χορού που χρόνια τώρα σέρνει η ελληνική οικονομία είναι το χρόνιο έλλειμμα στο
ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών: έφθασε το 2009 στο 15% του ΑΕΠ και έκτοτε παραμένει ανώτερο του 10%. Δείχνει έναν «κουτσό» ιδιωτικό τομέα που, ενώ θα έπρεπε «να τρέχει», έχανε και χάνει μερίδια στην εσωτερική και στην εξωτερική αγορά. Δείχνει ριζικό ζήτημα ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας το οποίο, λόγω ευρώ, επιχειρείται να αντιμετωπισθεί με την «εσωτερική υποτίμηση».
Το «κουλό» του χορού που χρόνια τώρα σέρνει η ελληνική οικονομία είναι το χρόνιο έλλειμμα στο δημόσιο τομέα. Ενώ η δουλειά του δημοσίου είναι να «δίνει χέρι» στην κοινωνία και στην παραγωγική οικονομία, με τα «δημόσια αγαθά» που οφείλει να παράγει, απλώνει συνεχώς το άλλο του χέρι, δείχνοντας το «κουλό» του, ζητώντας περισσότερα. Το ζήτημα είναι απλό: τι είναι δημόσιο στον πελατειακό δημόσιο τομέα; Και γιατί οι πολίτες πρέπει να τον ανέχονται να παριστάνει εσαεί τον «κουλό»;
Το «στραβό» του χορού που τόσα χρόνια σέρνει η ελληνική οικονομία είναι το χρόνιο πολιτ(ευτ)ικό έλλειμμα και το έλλειμμα ηγεσίας. Οχι ηγετών, αλλά ηγεσίας. Ηγεσίας στους χώρους της πολιτικής, των ιδεών, των πρωτοβουλιών προς την κατεύθυνση έγκαιρης διάγνωσης και σύγκρουσης με τις χρόνιες παθογένειες, τις αυταπάτες και τις πρόχειρες εφήμερες συνταγές που αναζητούν επιμηκύνσεις του «κουτσοκουλόστραβου» χορού, που οδηγεί την χώρα στην άτακτη χρεοκοπία.
Η αποκρουστική εικόνα «ζητιάνας χώρας» δεν αφορά μόνον τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας, αλλά την ίδια την οικονομία και την κοινωνία της, οι οποίες έχουν βυθισθεί σε άνευ προηγουμένου κρίση-περιδίνηση όσον αφορά την απασχόληση και το ανθρώπινο κεφάλαιό της. Η συνισταμένη του «κουτσοκουλόστραβου» χορού των τριών αλληλοτροφοδοτούμενων ελλειμμάτων συνοψίζεται στην κρίση της απασχόλησης και την καταστροφή του ανθρωπίνου κεφαλαίου της χώρας. Η μείωση της απασχόλησης είναι ραγδαία, η ανεργία απογειώνεται, οι συνθήκες εργασίας καταρρέουν.
Τα πράγματα είναι απλά. Ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας δεν περιλαμβάνει μόνον «κουτσούς» -αυτοί, δυστυχώς, δεν σώζονται. Περιλαμβάνει και ικανούς «να τρέξουν» στον εσωτερικό και στο διεθνή ανταγωνισμό, και σε αυτούς μπορεί να ελπίζει η χώρα για «να βγει το κάρο από τη λάσπη». Ο δημόσιος τομέας δεν περιλαμβάνει μόνον «κουλούς». Έχει δυναμικό ικανό να (συν)εργασθεί γι' αυτό που υποτίθεται ότι υφίσταται ο δημόσιος τομέας: τα «δημόσια αγαθά» και το δημόσιο συμφέρον. Για δε το ζήτημα ηγεσίας ισχύει αφενός το «κοίτα ποιος μιλάει», αφετέρου το «όχι λόγια, έργα».
