12 Μαΐου 2012 Ολοσούμπιτοι στα... μπακοτσέτουλα
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 12/5/2012
Το μήνυμα των εκλογών της 6ης Μαΐου 2012 είναι (με όλον το σεβασμό στους πολιτικούς αρχηγούς που επιχειρούν διαχείριση της «νωπής λαϊκής εντολής») ότι, στερούμενοι επαφής με την πραγματικότητα, τη «νωπή» επεδίωξαν, καθείς για τους δικούς του ιδιοτελείς πολιτ(ευτ)ικούς λόγους, και ... «νωπά» εισέπραξαν. Η χρεοκοπία οικονομίας και κοινωνίας απεκάλυψε και την δική τους πολιτ(ευτ)ική χρεοκοπία. Κι ενόψει αυτής, σχεδόν όλοι θυμήθηκαν την ... ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.
Όμως η συνεχής επίκληση της ευρωπαϊκής προοπτικής και της προσφοράς «εγγυήσεων» για παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ κάθε άλλο παρά αρκεί. Η ελλαδική παραμονή στο ευρώ δεν είναι
κατασκευή απλής δηλώσεως επιθυμίας συμμετοχής. Δεν αρκεί καν η ειλικρινής επιθυμία του ανήκειν στο ευρώ. Αναγκαία προϋπόθεση, εκτός από να το επιθυμούν οικονομία και κοινωνία, είναι και ηγεσίες που να το μπορούν.
Ποιο ευρώ και ποια δραχμή; Η υπερδεκαετής πολιτ(ευτ)ική διαχείριση της οικονομίας πριν από τη χρεοκοπία και, κυρίως, η πρόσφατη εν μέσω χρεοκοπίας, ωθούν την ελληνική οικονομία, υπό την επήρεια των χειρότερων εκδοχών του μεταπολιτευτικού κύκλου, ακάθεκτη στο νόμισμα του Καραγκιόζη: τα μπακοτσέτουλα. Αντί ρεαλισμού, έστω τώρα, για το πώς η Ελλάδα δεν θα εξέλθει ατάκτως της Ευρωζώνης, σχεδόν όλα γίνονται με γνώμονα την ανακατανομή εφήμερων εκλογικών επιρροών. Εμφανίζονται δε ως «εγγυητές» οι ως μη ενεχόμενοι στην πολύπλευρη χρεοκοπία.
Αυτό δεν είναι πρωτότυπο. Είναι κακέκτυπο της μεταπολιτευτικής ειδωλολατρείας περί «ευρωπαϊκών επιλογών». Όπου οι «ηγεσίες» προσφέρουν στους Έλληνες τη «στρατηγική επιλογή», πάντα με την αίσθηση του κατ' επείγοντος (ένταξη σε ΕΟΚ, είσοδος στην ΟΝΕ, κ.λπ.), χωρίς εν συνεχεία να την καθιστούν βιώσιμη. Ο ευρωπαϊστής πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης «έριξε τους Έλληνες στην θάλασσα» της ΕΟΚ «για να μάθουν να κολυμπούν». Δυόμισι δεκαετίες μετά, υπό συνεπώνυμη πρωθυπουργία, οι Έλληνες «άρχισαν να πνίγονται» τιθέμενοι υπό διαρκή «επιτήρηση».
Ο πρωθυπουργός της Αλλαγής, επανελθών «δικαιωμένος» αλλά άνευ νέου μύθου, προσεχώρησε ύστερα από δωδεκαετία σε αυτόν της ευρωπαϊκής σύγκλισης μέσω απορρόφησης Κοινοτικών Πόρων, και της τεχνικότερα διατυπωμένης εκδοχής του «να μάθουν να κολυμπούν». Αρχικά υπό τον περιορισμό της σκληρής δραχμής και των μακροοικονομικών στόχων του Μάαστριχτ. Κι ακολούθησαν οι συνθήκες του ευρωνομίσματος. Αλλά αντί σύγκλισης, ως γνωστόν, οι Έλληνες, υπό συνεπώνυμη πρωθυπουργία, «επνίγηκαν» στο χρέος.
Το σημερινό οικονομικά τραγικό και κοινωνικά επικίνδυνο αδιέξοδο είναι πολιτικό δημιούργημα όχι τόσο των Ε.Ε.-ΔΝΤ-ΕΚΤ όσο εγχώριων πολιτ(ευτ)ικών «ηγεσιών» και πολιτών-πελατών. Κυρίως των «ηγεσιών» που χρονίως, αλλά πρωταρχικώς εν μέσω χρεοκοπίας, συμπεριφέρθηκαν και συμπεριφέρονται ως σύγχρονοι Φαναριώτες: «δεν φταίνε για ό,τι κάνουν στους άλλους, γιατί από πάνω τους έχουν τον εξαναγκασμό του αυθέντη». Τώρα, κωμικοτραγικά, ελπίζουν σε στήριξη διάσωσης από πάλαι ποτέ «ευρωκομμουνιστή» της Μεταπολίτευσης, αρκεί να φερθεί ως ... «κομμουνιστής του ευρώ». Οι δε πολίτες, λόγω πολιτ(ευτ)ικής ανεπάρκειας προσώπων στα υποτιθέμενα κόμματα της υποτιθέμενης ευρωπαϊκής προοπτικής, αναζητούν άλλες διεξόδους, από την... Αυγή έως τη... Χρυσή Αυγή.
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 12/5/2012
Το μήνυμα των εκλογών της 6ης Μαΐου 2012 είναι (με όλον το σεβασμό στους πολιτικούς αρχηγούς που επιχειρούν διαχείριση της «νωπής λαϊκής εντολής») ότι, στερούμενοι επαφής με την πραγματικότητα, τη «νωπή» επεδίωξαν, καθείς για τους δικούς του ιδιοτελείς πολιτ(ευτ)ικούς λόγους, και ... «νωπά» εισέπραξαν. Η χρεοκοπία οικονομίας και κοινωνίας απεκάλυψε και την δική τους πολιτ(ευτ)ική χρεοκοπία. Κι ενόψει αυτής, σχεδόν όλοι θυμήθηκαν την ... ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.
Όμως η συνεχής επίκληση της ευρωπαϊκής προοπτικής και της προσφοράς «εγγυήσεων» για παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ κάθε άλλο παρά αρκεί. Η ελλαδική παραμονή στο ευρώ δεν είναι
κατασκευή απλής δηλώσεως επιθυμίας συμμετοχής. Δεν αρκεί καν η ειλικρινής επιθυμία του ανήκειν στο ευρώ. Αναγκαία προϋπόθεση, εκτός από να το επιθυμούν οικονομία και κοινωνία, είναι και ηγεσίες που να το μπορούν.
Ποιο ευρώ και ποια δραχμή; Η υπερδεκαετής πολιτ(ευτ)ική διαχείριση της οικονομίας πριν από τη χρεοκοπία και, κυρίως, η πρόσφατη εν μέσω χρεοκοπίας, ωθούν την ελληνική οικονομία, υπό την επήρεια των χειρότερων εκδοχών του μεταπολιτευτικού κύκλου, ακάθεκτη στο νόμισμα του Καραγκιόζη: τα μπακοτσέτουλα. Αντί ρεαλισμού, έστω τώρα, για το πώς η Ελλάδα δεν θα εξέλθει ατάκτως της Ευρωζώνης, σχεδόν όλα γίνονται με γνώμονα την ανακατανομή εφήμερων εκλογικών επιρροών. Εμφανίζονται δε ως «εγγυητές» οι ως μη ενεχόμενοι στην πολύπλευρη χρεοκοπία.
Αυτό δεν είναι πρωτότυπο. Είναι κακέκτυπο της μεταπολιτευτικής ειδωλολατρείας περί «ευρωπαϊκών επιλογών». Όπου οι «ηγεσίες» προσφέρουν στους Έλληνες τη «στρατηγική επιλογή», πάντα με την αίσθηση του κατ' επείγοντος (ένταξη σε ΕΟΚ, είσοδος στην ΟΝΕ, κ.λπ.), χωρίς εν συνεχεία να την καθιστούν βιώσιμη. Ο ευρωπαϊστής πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης «έριξε τους Έλληνες στην θάλασσα» της ΕΟΚ «για να μάθουν να κολυμπούν». Δυόμισι δεκαετίες μετά, υπό συνεπώνυμη πρωθυπουργία, οι Έλληνες «άρχισαν να πνίγονται» τιθέμενοι υπό διαρκή «επιτήρηση».
Ο πρωθυπουργός της Αλλαγής, επανελθών «δικαιωμένος» αλλά άνευ νέου μύθου, προσεχώρησε ύστερα από δωδεκαετία σε αυτόν της ευρωπαϊκής σύγκλισης μέσω απορρόφησης Κοινοτικών Πόρων, και της τεχνικότερα διατυπωμένης εκδοχής του «να μάθουν να κολυμπούν». Αρχικά υπό τον περιορισμό της σκληρής δραχμής και των μακροοικονομικών στόχων του Μάαστριχτ. Κι ακολούθησαν οι συνθήκες του ευρωνομίσματος. Αλλά αντί σύγκλισης, ως γνωστόν, οι Έλληνες, υπό συνεπώνυμη πρωθυπουργία, «επνίγηκαν» στο χρέος.
Το σημερινό οικονομικά τραγικό και κοινωνικά επικίνδυνο αδιέξοδο είναι πολιτικό δημιούργημα όχι τόσο των Ε.Ε.-ΔΝΤ-ΕΚΤ όσο εγχώριων πολιτ(ευτ)ικών «ηγεσιών» και πολιτών-πελατών. Κυρίως των «ηγεσιών» που χρονίως, αλλά πρωταρχικώς εν μέσω χρεοκοπίας, συμπεριφέρθηκαν και συμπεριφέρονται ως σύγχρονοι Φαναριώτες: «δεν φταίνε για ό,τι κάνουν στους άλλους, γιατί από πάνω τους έχουν τον εξαναγκασμό του αυθέντη». Τώρα, κωμικοτραγικά, ελπίζουν σε στήριξη διάσωσης από πάλαι ποτέ «ευρωκομμουνιστή» της Μεταπολίτευσης, αρκεί να φερθεί ως ... «κομμουνιστής του ευρώ». Οι δε πολίτες, λόγω πολιτ(ευτ)ικής ανεπάρκειας προσώπων στα υποτιθέμενα κόμματα της υποτιθέμενης ευρωπαϊκής προοπτικής, αναζητούν άλλες διεξόδους, από την... Αυγή έως τη... Χρυσή Αυγή.
