4 Μαίου 2012 Γιατί τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα...
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 4/5/2012
Ενόψει της 6ης Μαΐου 2012 και εντεύθεν τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από όσο φαίνονται όχι μόνο γιατί «αγνοείται», όπως γράφαμε την προηγούμενη εβδομάδα, η αδήριτη ανάγκη εγχώριας επίτευξης διατηρούμενων πρωτογενών πλεονασμάτων είτε το 2013 είτε το 2014, αλλά, επιπλέον, γιατί «αγνοούνται» τα σημαντικότερα πρωτογενή προβλήματα. Κι αυτά είναι τα της εγχώριας παραγωγής, παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας σε συνθήκες ΟΝΕ και ευρώ.
Η αυταπάτη περί «σύγκλισης» σε Ε.Ε. και ΟΝΕ ... είναι εδραία στους πολιτ(ευτ)ικούς κύκλους - «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς». Δεν έχει γίνει ακόμη κατανοητό ότι η μόνη «σύγκλιση»
που έλαβε χώρα με την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ ήταν αυτή των χαμηλών επιτοκίων δανεισμού. Τα οποία όμως τροφοδότησαν την αντιπαραγωγική υπερχρέωση της χώρας και την ιδιωτικοδήμοσια κρατι(κομματι)κή «φούσκα», συρρικνώνοντας ό,τι παραγωγικό της είχε απομείνει στον τομέα των διεθνώς εμπορευσίμων αγαθών και υπηρεσιών.
Η ροή δανεικών κεφαλαίων του ευρωπαϊκού βορρά στον ευρωπαϊκό νότο εξελήφθη ως μηχανισμός «σύγκλισης». Στην Ελλάδα ο εξωτερικός υπερδανεισμός του Δημοσίου και η διόγκωσή του διατήρησαν την αυταπάτη «σύγκλισης», παράγοντας «απόκλιση», έως ότου η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 άρχισε να αποκαλύπτει την οικονομική αλήθεια ότι, ακόμη κι αν είσαι μέλος νομισματικής ένωσης, η πιστοληπτική ικανότητά σου δεν εξαρτάται από το νόμισμα με το οποίο συναλλάσσεσαι. Εξαρτάται από τι παράγεις και πόσο ανταγωνιστικά το παράγεις για την δική σου και τη διεθνή οικονομία.
Παρά την εξελισσόμενη ελεγχόμενη χρεοκοπία (του) το εγχώριο πολιτ(ευτ)ικό προσωπικό, στη συντριπτική πλειονότητά του, εξακολουθεί να «αγνοεί» τα θεμελιώδη αίτιά της. Παραμένει δε συστηματικά «αδιάβαστο» για αυτά που έχει ψηφίσει (ή καταψηφίσει). «Αγνοεί» ότι η χώρα είναι, έναντι διακρατικών δανείων, σε «Πρόγραμμα» που σκοπεί σε δημοσιονομική προσαρμογή και πρωτογενή πλεονάσματα λίγο πριν, λίγο μετά το 2014, και σε ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας κόστους και τιμών. «Πρόγραμμα» που υπερβαίνει τους τρέχοντες, μικρούς και ασταθείς, εκλογικούς κύκλους.
Στο καλύτερο («αισιόδοξο») σενάριο των Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ για την Ελλάδα η εσωτερική υποτίμηση προς ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας κόστους (κριτήριο το μοναδιαίο κόστος εργασίας) μπορεί να ολοκληρωθεί το 2015, η δε ανάκτηση ανταγωνιστικότητας τιμών (κριτήριο ο αποπληθωριστής ΑΕΠ) μπορεί να επιτευχθεί το 2020. Αυτό δείχνουν τα κείμενα και οι αριθμοί των Μνημονίων και των συνοδευτικών Τεχνικών Εκθέσεων για την Ελλάδα (... αλλά ποιος διαβάζει!). Αυτό έγινε προφανές και στο σεμινάριο που διεξήχθη την 20/4/2012 στο περιθώριο της Εαρινής Συνόδου του ΔΝΤ με θέμα τα «Προγράμματα» Ελλάδας, Πορτογαλίας, Ιρλανδίας.
Τα πράγματα λοιπόν είναι... χειρότερα από όσο φαίνονται. Τα θεμελιώδη και χρόνια προβλήματα της εγχώριας οικονομίας ελάχιστα απασχόλησαν την προεκλογική «συζήτηση». Το εγχώριο βάθος και η ενδογενής προέλευση της ελληνικής κρίσης «αγνοείται». Την κρίση επιδεινώνουν οι ισχνές, με τα σημερινά δεδομένα, δυνατότητες του πολιτ(ευτ)ικού συστήματος να μη λειτουργεί ως μέρος αυτής, και συνδημιουργός της.
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 4/5/2012
Ενόψει της 6ης Μαΐου 2012 και εντεύθεν τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από όσο φαίνονται όχι μόνο γιατί «αγνοείται», όπως γράφαμε την προηγούμενη εβδομάδα, η αδήριτη ανάγκη εγχώριας επίτευξης διατηρούμενων πρωτογενών πλεονασμάτων είτε το 2013 είτε το 2014, αλλά, επιπλέον, γιατί «αγνοούνται» τα σημαντικότερα πρωτογενή προβλήματα. Κι αυτά είναι τα της εγχώριας παραγωγής, παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας σε συνθήκες ΟΝΕ και ευρώ.
Η αυταπάτη περί «σύγκλισης» σε Ε.Ε. και ΟΝΕ ... είναι εδραία στους πολιτ(ευτ)ικούς κύκλους - «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς». Δεν έχει γίνει ακόμη κατανοητό ότι η μόνη «σύγκλιση»
που έλαβε χώρα με την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ ήταν αυτή των χαμηλών επιτοκίων δανεισμού. Τα οποία όμως τροφοδότησαν την αντιπαραγωγική υπερχρέωση της χώρας και την ιδιωτικοδήμοσια κρατι(κομματι)κή «φούσκα», συρρικνώνοντας ό,τι παραγωγικό της είχε απομείνει στον τομέα των διεθνώς εμπορευσίμων αγαθών και υπηρεσιών.
Η ροή δανεικών κεφαλαίων του ευρωπαϊκού βορρά στον ευρωπαϊκό νότο εξελήφθη ως μηχανισμός «σύγκλισης». Στην Ελλάδα ο εξωτερικός υπερδανεισμός του Δημοσίου και η διόγκωσή του διατήρησαν την αυταπάτη «σύγκλισης», παράγοντας «απόκλιση», έως ότου η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 άρχισε να αποκαλύπτει την οικονομική αλήθεια ότι, ακόμη κι αν είσαι μέλος νομισματικής ένωσης, η πιστοληπτική ικανότητά σου δεν εξαρτάται από το νόμισμα με το οποίο συναλλάσσεσαι. Εξαρτάται από τι παράγεις και πόσο ανταγωνιστικά το παράγεις για την δική σου και τη διεθνή οικονομία.
Παρά την εξελισσόμενη ελεγχόμενη χρεοκοπία (του) το εγχώριο πολιτ(ευτ)ικό προσωπικό, στη συντριπτική πλειονότητά του, εξακολουθεί να «αγνοεί» τα θεμελιώδη αίτιά της. Παραμένει δε συστηματικά «αδιάβαστο» για αυτά που έχει ψηφίσει (ή καταψηφίσει). «Αγνοεί» ότι η χώρα είναι, έναντι διακρατικών δανείων, σε «Πρόγραμμα» που σκοπεί σε δημοσιονομική προσαρμογή και πρωτογενή πλεονάσματα λίγο πριν, λίγο μετά το 2014, και σε ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας κόστους και τιμών. «Πρόγραμμα» που υπερβαίνει τους τρέχοντες, μικρούς και ασταθείς, εκλογικούς κύκλους.
Στο καλύτερο («αισιόδοξο») σενάριο των Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ για την Ελλάδα η εσωτερική υποτίμηση προς ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας κόστους (κριτήριο το μοναδιαίο κόστος εργασίας) μπορεί να ολοκληρωθεί το 2015, η δε ανάκτηση ανταγωνιστικότητας τιμών (κριτήριο ο αποπληθωριστής ΑΕΠ) μπορεί να επιτευχθεί το 2020. Αυτό δείχνουν τα κείμενα και οι αριθμοί των Μνημονίων και των συνοδευτικών Τεχνικών Εκθέσεων για την Ελλάδα (... αλλά ποιος διαβάζει!). Αυτό έγινε προφανές και στο σεμινάριο που διεξήχθη την 20/4/2012 στο περιθώριο της Εαρινής Συνόδου του ΔΝΤ με θέμα τα «Προγράμματα» Ελλάδας, Πορτογαλίας, Ιρλανδίας.
Τα πράγματα λοιπόν είναι... χειρότερα από όσο φαίνονται. Τα θεμελιώδη και χρόνια προβλήματα της εγχώριας οικονομίας ελάχιστα απασχόλησαν την προεκλογική «συζήτηση». Το εγχώριο βάθος και η ενδογενής προέλευση της ελληνικής κρίσης «αγνοείται». Την κρίση επιδεινώνουν οι ισχνές, με τα σημερινά δεδομένα, δυνατότητες του πολιτ(ευτ)ικού συστήματος να μη λειτουργεί ως μέρος αυτής, και συνδημιουργός της.
