14 Μαΐου 2016 Το δομικό έλλειμμα της διαπραγμάτευσης
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 14/5/2016
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 14/5/2016
Καθ’ οδόν προς το Eurogroup της 24ης Μαΐου και την εκεί επιδιωκόμενη ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του 3ου Μνημονίου της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, αναπαράγονται εγχωρίως όλες οι στερεοτυπικές πολιτ(ευτ)ικές θέσεις και αντιπαραθέσεις, που λειτούργησαν και στην, συγκριτικά μακρά (αλλά και σε έκαστο διακοπείσα) διάρκεια των δύο πρώτων Μνημονίων. Οι ρόλοι είναι σχεδόν ίδιοι, τα πρόσωπα αλλάζουν, και ... ο λογαριασμός ανεβαίνει.
Η εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία φέρνει το μνημόνιό της, για το οποίο, κατ΄ αυτήν, ευθύνονται υποτίθεται, οι αμέσως προηγούμενοι διαπραγματευτές και οι εισηγητές προς ψήφιση του προηγούμενου μνημονίου. Η εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία του χρόνου χ ήταν στον χρόνο χ-1 σε ρόλο άκρως αντιμνημονιακό. Η τρόικα, οι «θεσμοί», το νυν κουαρτέτο, καίτοι κι εκεί, σχεδόν επτά χρόνια τώρα, τα πρόσωπα αλλάζουν, έχουν μια (ευέλικτη) συνέχεια στις αναλύσεις και στις θέσεις τους.
Δυστυχώς όμως, η τρόικα ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ που το 2015 μετονομάσθηκε σε «θεσμοί», και αυτό παρουσιάσθηκε εγχωρίως ως μεγάλη «κατάκτηση», κατ’ ουσίαν δεν είχαν και δεν έχουν απέναντί τους θεσμούς. Έχουν τους εκάστοτε νεόκοπους διαπραγματευτές, οι οποίοι στις προηγούμενες διαπραγματεύσεις δεν ασχολούνταν με τις «λεπτομέρειες», με τεχνικά μνημονιακά ζητήματα: τα αντιμετώπιζαν «πολιτικά»- δηλαδή καταγγελτικά. Έχουν επίσης απέναντί τους νεόκοπους διαπραγματευτές που παρά τα 3 ελληνικά μνημόνια αδυνατούν, κάθε φορά, να καταλάβουν ότι ο χρόνος, και η πολιτ(ευτ)ική ανάλωσή του, δεν λειτουργούν ούτε υπέρ του εθνικού ούτε υπέρ του δημοσίου συμφέροντος.
Η εγχώρια σημειολογία της εκχώρησης του τίτλου των «θεσμών» αρχικά στους τρείς (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ) και εν συνεχεία και στον τέταρτο (ΕΜΣ), είναι ενδεικτική της έκπτωσης και της χρεοκοπίας της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, που αφενός οδηγήθηκε πανηγυρικά στην δημοσιονομική χρεοκοπία, αφετέρου σέρνεται κυριολεκτικά από μνημόνιο σε μνημόνιο. Και οι εγχώριοι θεσμοί εν τη απουσία τους (υποανάπτυκτοι και περιθωριακοί), υποκαθίστανται από το στερεότυπο «μας φταίνε οι άλλοι» - «θα μας σώσουν οι άλλοι».
Όμως το δομικό έλλειμμα της διαπραγμάτευσης δεν εντοπίζεται μόνον στους θεσμούς που ελλείπουν. Εντοπίζεται και σε αυτά που υπάρχουν ως στοιχεία συνέχειας σε κάθε μνημόνιο και διαπραγμάτευση κάθε χρώματος (υπάρχει πλέον ικανός αριθμός παρατηρήσεων). Τρία είναι τα στοιχεία συνέχειας.
Πρώτον, η για λόγους πολιτ(ευτ)ικού υπολογισμού καθυστέρηση και αναβλητικότητα - που αφήνει την χώρα στην δίνη της χρεοκοπίας και των ταυτοχρόνως και παραλλήλως αναπτυσσομένων κρίσεων. Οι ξένοι «θεσμοί» δεν έχουν ενδιαφέρον για τις εθνικές και κοινωνικές επιπτώσεις αυτών των κρίσεων (νοιάζονται βέβαια αν πλήττονται οι ισορροπίες του προγράμματος και «τα νούμερα δεν βγαίνουν»). Οι εγχώριοι / εθνικοί θεσμοί θα έπρεπε να νοιάζονται για αυτό.
Δεύτερον, η με κάθε τρόπο υπεράσπιση των δημοσίων δαπανών του πελατειακού κράτους που εκτροχιάσθηκαν το 2006-2009, και τροφοδοτούν έκτοτε και στην διάρκεια των μνημονίων τις αλλεπάλληλες φορολογικές επιδρομές. Οι διαφορές στο μίγμα από μνημόνιο σε μνημόνιο δεν αλλάζουν την κεντρική ιδέα της εκάστοτε διαπραγμάτευσης/υπεράσπισης των δαπανών του πελατειακού κράτους. Οι εγχώριοι / εθνικοί θεσμοί θα έπρεπε να το αντιμετωπίζουν αυτό.
Τρίτον, η φιλολογία των μεταρρυθμίσεων - που δεν γίνονται.
