24 Μαρτίου 2016 Μια ημέρα του Μαρτίου σε ΗΠΑ, Κίνα, Ιαπωνία
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 24/3/2016
Αν σας έλεγαν ότι παραδοσιακά τμήματα της αμερικανικής εργατικής τάξης υποστηρίζουν τον Ντόναλτ Τραμπ ως υποψήφιο πρόεδρο των ΗΠΑ, ή ότι το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα βασίζει το πρόγραμμά του στα «οικονομικά της προσφοράς» (supply side economics), ή ότι το ΔΝΤ συστήνει στην κυβέρνηση μεγάλης χώρας μέλους του ως προτεραιότητα την μεγάλη αύξηση των μισθών, ίσως να νομίζατε ότι είναι Πρωταπριλιά.
Όμως σήμερα που δημοσιεύεται αυτό το κείμενο δεν είναι Πρωταπριλιά, και τα προαναφερθέντα είναι γεγονότα μιας ημέρας του Μαρτίου 2016, μέρος της πραγματικότητας. Η διεθνής και οι εθνικές επικαιρότητες εξελίσσονται ταχύτατα, κι αν σταθεί κανείς να δει, χωρίς επιφανειακές αναγνώσεις των ειδήσεων, τις λεπτομέρειες και την ουσία των πραγμάτων, θα βρει τροφή για σκέψη - πέρα από δόγματα, κλισέ και στερεότυπα.
Στις ΗΠΑ διεξάγονται οι προκριματικές εκλογές για την επιλογή υποψηφίων Προέδρων ενόψει της εκλογής την 8η Νοεμβρίου 2016. Στην πολιτεία του Μίτσιγκαν, και στο Ντιτρόϊτ, όπου είχαν την έδρα τους και μεγάλες παραγωγικές μονάδες οι τρείς μεγάλες αμερικανικές αυτοκινητοβιομηχανίες, αν και οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις (United Auto Workers, Teamsters, AFL-CIO) δεν συμμετείχαν ενεργά στις προεκλογικές δραστηριότητες, τα μέλη τους, όπως και σε άλλες πολιτείες, έδωσαν την πρωτιά σε όσους στρέφονται ρητά και έντονα κατά του ελεύθερου διεθνούς εμπορίου, που «αφαιρεί θέσεις εργασίας από τις ΗΠΑ», και υπέρ ισχυρών μέτρων προστατευτισμού. Στους μεν Ρεπουμπλικάνους στον Τραμπ, που υπόσχεται να «φέρει πίσω» στις ΗΠΑ και στο Ντιτρόϊτ την αυτοκινητοβιομηχανία («κάθε αυτοκίνητο, φορτηγό ή εξάρτημα που εισάγεται στις ΗΠΑ θα δασμολογείται/φορολογείται με 35%»), στους δε Δημοκρατικούς στον σοσιαλδημοκράτη Σάντερς.
Στην Κίνα συνεδρίασε το 12ο Εθνικό Λαϊκό Κογκρέσο που έχει εκλεγεί για την περίοδο 2013-2018, το οποίο συνέρχεται κάθε χρονιά το Μάρτιο, και όπου πλειοψηφούν οι εκπρόσωποι του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας. Εκεί ο πρόεδρος Ξι Γινπίγκ παρουσίασε το πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής και μεταρρυθμίσεων που έχει στόχο να κρατήσει την αύξηση του ΑΕΠ της Κίνας το 2016 στο 6,5%-7% (το 2015 «χάθηκε» κατά τι ο στόχος του 7% - και ήταν ο χαμηλότερος ρυθμός αύξησης της τελευταίας 25ετίας) μιλώντας για «πράσινη ανάπτυξη», «επενδύσεις στις Τεχνολογίες Πληροφορικής και Επικοινωνιών» και «επιχειρηματικότητα», και για «πολιτικές και μεταρρυθμίσεις στην πλευρά της προσφοράς για να αναβαθμισθεί η οικονομία». Στο εγκριθέν σχέδιο του ΚΚΚ τα «οικονομικά της προσφοράς» έχουν την τιμητική τους.
Στην Ιαπωνία η κυβέρνηση Άμπε προσπαθεί να βγάλει την οικονομία από την στασιμότητα και τον αποπληθωρισμό δύο δεκαετιών, μέσω των Abenomics, τον συνδυασμό τριών εργαλείων πολιτικής: νομισματική χαλάρωση, ευέλικτη δημοσιονομική πολιτική και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Καθώς άρχιζε η «ανοιξιάτικη επίθεση» (Shunto) των εργατικών συνδικάτων για την πολιτική μισθών στις μεγάλες ιαπωνικές επιχειρήσεις, το ΔΝΤ δημοσιοποιούσε την πρότασή του ότι ένα τέταρτο εργαλείο πρέπει να προστεθεί στα Abenomics: «οι μισθοί των εργαζομένων πρέπει να αυξηθούν αν η Ιαπωνία θέλει να πραγματοποιήσει οριστική έξοδο από τον αποπληθωρισμό».
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 24/3/2016
Αν σας έλεγαν ότι παραδοσιακά τμήματα της αμερικανικής εργατικής τάξης υποστηρίζουν τον Ντόναλτ Τραμπ ως υποψήφιο πρόεδρο των ΗΠΑ, ή ότι το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα βασίζει το πρόγραμμά του στα «οικονομικά της προσφοράς» (supply side economics), ή ότι το ΔΝΤ συστήνει στην κυβέρνηση μεγάλης χώρας μέλους του ως προτεραιότητα την μεγάλη αύξηση των μισθών, ίσως να νομίζατε ότι είναι Πρωταπριλιά.
Όμως σήμερα που δημοσιεύεται αυτό το κείμενο δεν είναι Πρωταπριλιά, και τα προαναφερθέντα είναι γεγονότα μιας ημέρας του Μαρτίου 2016, μέρος της πραγματικότητας. Η διεθνής και οι εθνικές επικαιρότητες εξελίσσονται ταχύτατα, κι αν σταθεί κανείς να δει, χωρίς επιφανειακές αναγνώσεις των ειδήσεων, τις λεπτομέρειες και την ουσία των πραγμάτων, θα βρει τροφή για σκέψη - πέρα από δόγματα, κλισέ και στερεότυπα.
Στις ΗΠΑ διεξάγονται οι προκριματικές εκλογές για την επιλογή υποψηφίων Προέδρων ενόψει της εκλογής την 8η Νοεμβρίου 2016. Στην πολιτεία του Μίτσιγκαν, και στο Ντιτρόϊτ, όπου είχαν την έδρα τους και μεγάλες παραγωγικές μονάδες οι τρείς μεγάλες αμερικανικές αυτοκινητοβιομηχανίες, αν και οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις (United Auto Workers, Teamsters, AFL-CIO) δεν συμμετείχαν ενεργά στις προεκλογικές δραστηριότητες, τα μέλη τους, όπως και σε άλλες πολιτείες, έδωσαν την πρωτιά σε όσους στρέφονται ρητά και έντονα κατά του ελεύθερου διεθνούς εμπορίου, που «αφαιρεί θέσεις εργασίας από τις ΗΠΑ», και υπέρ ισχυρών μέτρων προστατευτισμού. Στους μεν Ρεπουμπλικάνους στον Τραμπ, που υπόσχεται να «φέρει πίσω» στις ΗΠΑ και στο Ντιτρόϊτ την αυτοκινητοβιομηχανία («κάθε αυτοκίνητο, φορτηγό ή εξάρτημα που εισάγεται στις ΗΠΑ θα δασμολογείται/φορολογείται με 35%»), στους δε Δημοκρατικούς στον σοσιαλδημοκράτη Σάντερς.
Στην Κίνα συνεδρίασε το 12ο Εθνικό Λαϊκό Κογκρέσο που έχει εκλεγεί για την περίοδο 2013-2018, το οποίο συνέρχεται κάθε χρονιά το Μάρτιο, και όπου πλειοψηφούν οι εκπρόσωποι του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας. Εκεί ο πρόεδρος Ξι Γινπίγκ παρουσίασε το πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής και μεταρρυθμίσεων που έχει στόχο να κρατήσει την αύξηση του ΑΕΠ της Κίνας το 2016 στο 6,5%-7% (το 2015 «χάθηκε» κατά τι ο στόχος του 7% - και ήταν ο χαμηλότερος ρυθμός αύξησης της τελευταίας 25ετίας) μιλώντας για «πράσινη ανάπτυξη», «επενδύσεις στις Τεχνολογίες Πληροφορικής και Επικοινωνιών» και «επιχειρηματικότητα», και για «πολιτικές και μεταρρυθμίσεις στην πλευρά της προσφοράς για να αναβαθμισθεί η οικονομία». Στο εγκριθέν σχέδιο του ΚΚΚ τα «οικονομικά της προσφοράς» έχουν την τιμητική τους.
Στην Ιαπωνία η κυβέρνηση Άμπε προσπαθεί να βγάλει την οικονομία από την στασιμότητα και τον αποπληθωρισμό δύο δεκαετιών, μέσω των Abenomics, τον συνδυασμό τριών εργαλείων πολιτικής: νομισματική χαλάρωση, ευέλικτη δημοσιονομική πολιτική και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Καθώς άρχιζε η «ανοιξιάτικη επίθεση» (Shunto) των εργατικών συνδικάτων για την πολιτική μισθών στις μεγάλες ιαπωνικές επιχειρήσεις, το ΔΝΤ δημοσιοποιούσε την πρότασή του ότι ένα τέταρτο εργαλείο πρέπει να προστεθεί στα Abenomics: «οι μισθοί των εργαζομένων πρέπει να αυξηθούν αν η Ιαπωνία θέλει να πραγματοποιήσει οριστική έξοδο από τον αποπληθωρισμό».
