5 Μαρτίου 2016 Διαγενεακή δικαιοσύνη και αλληλεγγύη
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 5/3/2016
Για να αναστραφεί η κατάσταση και η δυναμική παρακμής στην οποία βρίσκεται η χώρα, πρέπει να αντιμετωπισθεί ριζικά και ραγδαία το ζήτημα της διαγενεαεκής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης, στο οποίο η γενιά της μεταπολίτευσης καταγράφει τραγικές επιδόσεις. Η γενιά της μεταπολίτευσης θεωρούσε και θεωρεί ότι «της χρωστά» όχι μόνον το ένδοξο μετεμφυλιακό παρελθόν των προγόνων της, ανεξαρτήτως πλευράς στην οποία αυτοί βρεθήκαν. Θεωρούσε και θεωρεί, κι αυτό αποδεικνύεται κάθε μέρα τα τελευταία οκτώ χρόνια, εν μέσω κατάρρευσης και χρεοκοπίας, ότι της «χρωστά» και το μέλλον.
Αν αξιολογήσουμε την διαγενεακή αλληλεγγύη με μερικά βασικά κριτήρια, προκύπτει μία αποκαρδιωτική εικόνα παρακμής, με κρίσιμες κοινωνικές και εθνικές επιπτώσεις. Πρώτον, με κριτήριο την διαγενεακή αλληλεγγύη και τις δημόσιες δαπάνες: αφενός μεν προτάσσεται έργω και λόγω η κατανάλωση έναντι των επενδύσεων, αφετέρου δε οι επενδύσεις που επιχειρήθηκαν αποδεικνύονται αδιέξοδες και ψευδεπίγραφες. Ο τριακονταετής κύκλος των ΜΟΠ, ΚΠΣ, ΕΣΠΑ κλπ παρέχει το καλύτερο παράδειγμα επενδυτικών πόρων που κατασπαταλήθηκαν. Η γενιά της μεταπολίτευσης παραδίδει μια χώρα σε ραγδαία αποεπένδυση, αποεπένδυση την οποία αντιμετωπίζει με ευχολόγια.
Δεύτερον, με κριτήριο την διαγενεακή αλληλεγγύη και τις συντάξεις. Δεν είναι μόνο ο πελατειακός μηχανισμός των προώρων συνταξιοδοτήσεων ο οποίος τελειοποιήθηκε τα τελευταία 30 χρόνια, και του οποίου την κεντρική ιδέα έχουμε περιγράψει προ δεκαετίας τιτλοφορώντας αυτήν την στήλη με το «Στα δεκάξι σύνταξη». Είναι ότι και εν μέσω κατάρρευσης και χρεοκοπίας, στην οποία συνέβαλαν και οι «κεκτημένες», υπέρτερες των καταβληθέντων εισφορών, συντάξεις, που χρηματοδοτήθηκαν με επαχθές, απεχθές, επονείδιστο κοκ δημόσιο χρέος, καταβάλλεται προσπάθεια να διατηρηθούν, επιβάλλοντας στους νυν εργαζομένους και στους νέους εργαζόμενους υψηλότατες ασφαλιστικές εισφορές και υψηλότατη φορολογία η οποία αποτελειώνει αργά αλλά σταθερά κάθε εγχώρια δυναμική νόμιμης και βιώσιμης παραγωγικής δραστηριότητας.
Τρίτον, με κριτήριο την διαγενεακή αλληλεγγύη και το περιβάλλον. Η γενιά της μεταπολίτευσης η οποία ήταν και είναι έργω και λόγω οπαδός της «ανάπτυξης» παραδίδει στις επόμενες γενεές ένα σμπαραλιασμένο περιβάλλον, που περιλαμβάνει «μνημεία» όπως η αυθαίρετη οικιστική «ανάπτυξη» στα βουνά της Αττικής (βλ. Πεντέλη, Πάρνηθα, Υμηττός) και τα δάση της - που πέρασαν στην ιστορία, και ως παραδειγμα βρίσκει μιμητές ανά την επικράτεια, η διαχείριση των απορριμμάτων της «ανάπτυξης» μέσω των ανά την επικράτεια χωματερών, η «βιώσιμη» χρήση των υδάτων του θεσσαλικού κάμπου (το διαγενεακό και το διαταξικό της καταστροφής του ελληνικού περιβάλλοντος), και πλείστα άλλα «μνημεία».
Τέταρτον, με κριτήριο την διαγενεακή αλληλεγγύη, την οικογένεια και την δημογραφία. Το πόσο αρνητικά αντιμετωπίζεται φορολογικά η οικογένεια με παιδιά στην Ελλάδα κατέγραψε πρόσφατα η συγκριτική ανάλυση του ΟΟΣΑ, και το πώς η εγχώρια κοινωνική πολιτική των οικογενειακών επιδομάτων κατατάσσεται στον πάτο των χωρών της ΕΕ και του ΟΟΣΑ ανακαλύπτουν τώρα οι ασχολούμενοι με την συγκριτική αξιολόγηση και τον ανασχεδιασμό της κοινωνικής πολιτικής και των προνοιακών επιδομάτων. Οι δε διακομματικές εκθέσεις περί του δημογραφικού, από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και τις αρχές τις δεκαετίας του 1990, έμειναν ευχολόγια επί χάρτου.
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 5/3/2016
Για να αναστραφεί η κατάσταση και η δυναμική παρακμής στην οποία βρίσκεται η χώρα, πρέπει να αντιμετωπισθεί ριζικά και ραγδαία το ζήτημα της διαγενεαεκής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης, στο οποίο η γενιά της μεταπολίτευσης καταγράφει τραγικές επιδόσεις. Η γενιά της μεταπολίτευσης θεωρούσε και θεωρεί ότι «της χρωστά» όχι μόνον το ένδοξο μετεμφυλιακό παρελθόν των προγόνων της, ανεξαρτήτως πλευράς στην οποία αυτοί βρεθήκαν. Θεωρούσε και θεωρεί, κι αυτό αποδεικνύεται κάθε μέρα τα τελευταία οκτώ χρόνια, εν μέσω κατάρρευσης και χρεοκοπίας, ότι της «χρωστά» και το μέλλον.
Αν αξιολογήσουμε την διαγενεακή αλληλεγγύη με μερικά βασικά κριτήρια, προκύπτει μία αποκαρδιωτική εικόνα παρακμής, με κρίσιμες κοινωνικές και εθνικές επιπτώσεις. Πρώτον, με κριτήριο την διαγενεακή αλληλεγγύη και τις δημόσιες δαπάνες: αφενός μεν προτάσσεται έργω και λόγω η κατανάλωση έναντι των επενδύσεων, αφετέρου δε οι επενδύσεις που επιχειρήθηκαν αποδεικνύονται αδιέξοδες και ψευδεπίγραφες. Ο τριακονταετής κύκλος των ΜΟΠ, ΚΠΣ, ΕΣΠΑ κλπ παρέχει το καλύτερο παράδειγμα επενδυτικών πόρων που κατασπαταλήθηκαν. Η γενιά της μεταπολίτευσης παραδίδει μια χώρα σε ραγδαία αποεπένδυση, αποεπένδυση την οποία αντιμετωπίζει με ευχολόγια.
Δεύτερον, με κριτήριο την διαγενεακή αλληλεγγύη και τις συντάξεις. Δεν είναι μόνο ο πελατειακός μηχανισμός των προώρων συνταξιοδοτήσεων ο οποίος τελειοποιήθηκε τα τελευταία 30 χρόνια, και του οποίου την κεντρική ιδέα έχουμε περιγράψει προ δεκαετίας τιτλοφορώντας αυτήν την στήλη με το «Στα δεκάξι σύνταξη». Είναι ότι και εν μέσω κατάρρευσης και χρεοκοπίας, στην οποία συνέβαλαν και οι «κεκτημένες», υπέρτερες των καταβληθέντων εισφορών, συντάξεις, που χρηματοδοτήθηκαν με επαχθές, απεχθές, επονείδιστο κοκ δημόσιο χρέος, καταβάλλεται προσπάθεια να διατηρηθούν, επιβάλλοντας στους νυν εργαζομένους και στους νέους εργαζόμενους υψηλότατες ασφαλιστικές εισφορές και υψηλότατη φορολογία η οποία αποτελειώνει αργά αλλά σταθερά κάθε εγχώρια δυναμική νόμιμης και βιώσιμης παραγωγικής δραστηριότητας.
Τρίτον, με κριτήριο την διαγενεακή αλληλεγγύη και το περιβάλλον. Η γενιά της μεταπολίτευσης η οποία ήταν και είναι έργω και λόγω οπαδός της «ανάπτυξης» παραδίδει στις επόμενες γενεές ένα σμπαραλιασμένο περιβάλλον, που περιλαμβάνει «μνημεία» όπως η αυθαίρετη οικιστική «ανάπτυξη» στα βουνά της Αττικής (βλ. Πεντέλη, Πάρνηθα, Υμηττός) και τα δάση της - που πέρασαν στην ιστορία, και ως παραδειγμα βρίσκει μιμητές ανά την επικράτεια, η διαχείριση των απορριμμάτων της «ανάπτυξης» μέσω των ανά την επικράτεια χωματερών, η «βιώσιμη» χρήση των υδάτων του θεσσαλικού κάμπου (το διαγενεακό και το διαταξικό της καταστροφής του ελληνικού περιβάλλοντος), και πλείστα άλλα «μνημεία».
Τέταρτον, με κριτήριο την διαγενεακή αλληλεγγύη, την οικογένεια και την δημογραφία. Το πόσο αρνητικά αντιμετωπίζεται φορολογικά η οικογένεια με παιδιά στην Ελλάδα κατέγραψε πρόσφατα η συγκριτική ανάλυση του ΟΟΣΑ, και το πώς η εγχώρια κοινωνική πολιτική των οικογενειακών επιδομάτων κατατάσσεται στον πάτο των χωρών της ΕΕ και του ΟΟΣΑ ανακαλύπτουν τώρα οι ασχολούμενοι με την συγκριτική αξιολόγηση και τον ανασχεδιασμό της κοινωνικής πολιτικής και των προνοιακών επιδομάτων. Οι δε διακομματικές εκθέσεις περί του δημογραφικού, από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και τις αρχές τις δεκαετίας του 1990, έμειναν ευχολόγια επί χάρτου.
