31/5/2014 Μνήμη Γιώργου Γλυνού
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, Σάββατο, 31 Μαΐου 2014
Ο Γιώργος Γλυνός (1949-2013) ένα χρόνο τώρα, από τις 29 Μαΐου του 2013, πήγε να βρει αγαπητούς του ποιητές της μουσικής και του λόγου. Μάλλον κολυμπάει, κάνει βουτιές, σερφάρει, και κάποια μπουάτ θα 'χει σκαρώσει με τα όργανα του Μάνου Χατζιδάκι και του Άκη Πάνου. Πιθανότατα, κι εκεί, θα υποχρεωθεί να κάνει κάποια διαλείμματα. Ίσως απευθυνθούν σε αυτόν, οι κάπου εκεί κατοικοεδρεύοντες πρώην πρωθυπουργοί της χώρας, εάν θέλουν να κατανοήσουν τη μεταπολιτευτική ευρωπαϊκή περιπέτεια της Ελλάδας.
Πέρασε από μπροστά του, στις θέσεις ευθύνης που κατείχε, η μεταπολιτευτική ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας. Από τότε που ο πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης «μας έριχνε στη θάλασσα να μάθουμε να κολυμπάμε», και ο πρωθυπουργός της αλλαγής «έβαζε ευρωπαϊκούς αστερίσκους», έως τη διαχείριση της πρόσφατης ελληνικής χρεοκοπίας, που έσκασε στα χέρια των στην πρωθυπουργία φυσικών και πολιτικών απογόνων τους. Κι ενδιαμέσως οι πρώτες ελληνικές προεδρίες στην ΕΟΚ, η (μικρή) ελληνική χρεοκοπία στις αρχές της δεκαετίας του 1990, το Μάαστριχτ, το ευρώ, η ελληνική είσοδος στην ΟΝΕ, η ένταξη της Κύπρου.
Σε αυτήν την πορεία απέκτησε τίτλους και γνώσεις για την εφαρμοσμένη οικονομική πολιτική και την ευρωπαϊκή ενοποίηση, βαρύτερες των ακαδημαϊκών. Βομβιστής και Sherpa μαζί, μπορούσε να εξηγεί, απλά, κατανοητά, και από πρώτο χέρι, πώς και γιατί ο εγχώριος, ρηχός και ανεπεξέργαστος, ευρωπαϊσμός/αντιευρωπαϊσμός καθήλωνε τη χώρα. Μίλησε και ενήργησε εγκαίρως για το ελληνικό δημόσιο χρέος.
Το είχε πράξει υπεύθυνα για τη χώρα στην παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τον Μάρτιο 1991, στην υπό χρεοκοπία Ελλάδα, αποφεύγοντας την εγχώρια πολιτ(ευτ)ική αντιπαράθεση. Το έθετε συνεχώς πριν και μετά την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ, και τον Δεκέμβριο του 2002 επιχείρησε να το αναδείξει σε κεντρικό ζήτημα με σχετική ανακοίνωση/δήλωση της τότε Ελληνίδας επιτρόπου (βλ. Όχι άλλη δημαγωγία για το χρέος, 9/12/2002). Εις ώτα μη ακουόντων.
Ο Γιώργος Γλυνός δεν ήρθε ούτε από τον Μάη του '68 (ο δικός του άρχισε λίγο νωρίτερα, το 1967, στις φυλακές Αβέρωφ και της Αίγινας), ούτε από τη μεταπολίτευση, αν και τότε τον γνώρισα. Ήρθε από πριν, από τη «χαμένη άνοιξη» που προηγήθηκε των συνταγματαρχών, την άνοιξη που ξαναχάθηκε στη μεταπολίτευση. Δεν ήταν δέσμιος -ισμών, δεν είδε την Ευρώπη και την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση ως νέο υποκατάστατο των εγχωρίως καθηλωτικών -ισμών της μεταπολεμικής και της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Ήταν πρόσωπο της «χαμένης άνοιξης» που άντεξε εξήντα τόσα χρόνια, με εφόδιο την παιδεία, τη μουσική και την ποίηση αυτής της άνοιξης της δεκαετίας του 1960 -που, τουλάχιστον αυτή, δεν χάθηκε.
Η παρούσα στήλη οφείλει σε μεγάλο βαθμό την ύπαρξή της σε δικές του παροτρύνσεις «να γράψω κάτι» για «Το Μάαστριχτ σώζει τους συμβασιούχους», κόντρα στον τότε ρηχό και παραμορφωτικό ευρωπαϊσμό/αντιευρωπαϊσμό. Ετσι ξεκίνησε, ως ολόκληρη σελίδα τότε, πριν δέκα ακριβώς χρόνια (βλ. «ΗτΣ» 13/6/2004).
