15 Φεβρ. 2014 Κάτι σαν «εξάμηνο» ΕΜΠ και Καποδιστριακού;
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 15/2/2014
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 15/2/2014
Καθώς το πολιτ(ευτ)ικό «σύστημα» αρχίζει να λικνίζεται για τέσσερις μήνες (και βλέπουμε ...) σε προεκλογικούς ρυθμούς, δεν είναι αβάσιμα τα ερωτήματα και οι ανησυχίες πού θα καταλήξει αυτή η ιστορία για την οικονομία, την κοινωνία και τη χώρα. Θεωρητικά η προεκλογική περίοδος θα βοηθούσε να ενισχυθεί η επαφή του πολιτ(ευτ)ικού «συστήματος» και των συμπαρομαρτούντων του, με την πραγματικότητα... αλλά, εγχωρίως, το αντίθετο συμβαίνει και αυτό μάλλον θα επιταθεί.
Θεωρείται ακόμη, καίτοι αυτή η «λογική» οδήγησε τη χώρα στην (ευτυχώς «ελεγχόμενη») χρεοκοπία, ότι ο ορίζοντας των πολιτ(ευτ)ικών υπολογισμών είναι οι μερικές εβδομάδες έως τις εκλογές, όποιες εκλογές, δημοτικές, περιφερειακές, ευρωπαϊκές, κοινοβουλευτικές... εκλογές να 'ναι και ό,τι να 'ναι. Σε αυτήν την πολιτ(ευτ)ική «λογική» προσαρμόζονται τα πάντα, ακόμη και εν μέσω της (ακόμη «ελεγχόμενης») χρεοκοπίας. Αλλά έχοντας ως ορίζοντα τον Μάιο του 2014, η χώρα δεν μπορεί να πάει μακριά.
Η χώρα, η οικονομία, η κοινωνία έχει, είτε το θέλει είτε όχι, ακριβώς λόγω της πολυετούς χρεοκοπίας, έναν μακρύτερο ορίζοντα. Το θυμίζουν αυτό τα «Μνημόνια», οι «Δανειακές Συμβάσεις», τα «πολυετή προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής» που έχουν υπογραφεί και έχουν ψηφισθεί, και είναι αντικείμενα «κατάργησης», «καταγγελίας», «επαναδιαπραγμάτευσης», «τέλους» - διαλέγετε και παίρνετε. Αλλά και η ίδια η υπόθεση του περιώνυμου πρωτογενούς δημοσιονομικού πλεονάσματος επί του οποίου δομήθηκε η βραχυπρόθεσμη προεκλογική τακτική.
Όμως όπως έχει αποδειχθεί κατά την σχεδόν δεκαετή πορεία προς την χρεοκοπία του 2010, οι επιλεκτικές και ελλειπτικές «αναγνώσεις» για προεκλογική χρήση, και κατανάλωση, ουδέποτε ωφέλησαν την χώρα. Γι αυτό θα πρέπει κανείς να διαβάσει την σχετική παράγραφο από το Eurogroup statement on Greece της 27ης Νοεμβρίου 2012, όπου αναφέρεται η δυνατότητα μέτρων για πρόσθετη απομείωση του ελληνικού χρέους ώστε αυτό να οδηγηθεί σε «μονοπάτι βιωσιμότητας» αυτήν και την επόμενη δεκαετία.
Όπως αναφέρεται εκεί, αυτό δύναται να συμβεί (άλλωστε υπό την πίεση του ΔΝΤ η σχετική προετοιμασία και συζήτηση έχει ήδη εξελιχθεί) όταν η Ελλάδα φθάσει σε πρωτογενές πλεόνασμα, as envisaged in the current MoU, και υπό την προϋπόθεση πλήρους εφαρμογής του συνόλου των όρων που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα (βλ. MoU), ώστε να εξασφαλισθεί ότι έως την ολοκλήρωση του προγράμματος του ΔΝΤ το 2016 η Ελλάδα να προσεγγίσει σχέση χρέους προς ΑΕΠ στο 175%, στο 124% του ΑΕΠ το 2020, και ουσιαστικά κατώτερο του 110% το 2022.
Παρ' όλα αυτά, τα μάλλον στοιχειώδη, το πολιτ(ευτ)ικό «σύστημα» αφενός κινείται και λογίζεται με ορίζοντα τον Μάιο του 2014, αφετέρου έχει σχεδόν παρασυρθεί να πιστεύει ότι βρίσκεται, από άποψη προόδου μεταρρυθμίσεων (και εκταμιεύσεων) στον Φεβρουάριο του 2014, ενώ κατ' ουσίαν βρίσκεται ακόμη -ως άλλο ΕΜΠ και ως άλλο Καποδιστριακό με τα «εξάμηνά» τους - στον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο του 2013: ακόμη «διαπραγματεύεται» για εκείνες τις «μνημονιακές υποχρεώσεις» και για εκείνα τα «μνημονιακά δανεικά».
