14 Ιανουαρίου 2017 Κολλημένοι στην παρηγορητική διαχείριση
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 14/1/2017
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 14/1/2017
Τα ίδια και απαράλλακτα, χρόνια τώρα: Θα «επανέλθουν» οι «Θεσμοί», θα «κλείσει» η αξιολόγηση; Δεν υπάρχει χώρα, όπως η Ελλάδα, που όντας σε κατάσταση τεχνικής χρεοκοπίας, σέρνεται επί χρόνια συμμορφούμενη με τις «μνημονιακές» υποχρεώσεις της μόνον κατ’ ανάγκην («Ανάγκη εστί το μη δύνασθαι πράττειν άλλως», κατά τον Αριστοτέλη). Όπως σύρεται (και) η τρέχουσα διαχείριση στο κλείσιμο της εκκρεμούσας αξιολόγησης. Ως μέρος ενός τελετουργικού αφασίας ως προς την κατανόηση των θεμελιωδών αιτίων που δημιουργούν αυτήν την (διαρκή, επί επταετία πλέον) ανάγκη.
Οι περήφανες διαπραγματεύσεις ετών, όχι μόνον για να συμφωνηθούν κάθε φορά αυτά που θα εφαρμοσθούν, αλλά και για να εφαρμοσθούν αυτά που έχουν συμφωνηθεί να εφαρμοσθούν, είναι μέρος μιας παρηγορητικής διαχείρισης και όχι μιας θεραπευτικής διαχείρισης, σε μία αναπαραγόμενη κατάσταση μη αντιροπούμενης χρεοκοπίας. Με θεσμούς και πρόσωπα αρκούμενα να ανακαλύπτουν την ανάγκη να ανακαλύψουν τον τροχό, και αυτό με χρονοκαθυστέρηση ετών, πολλών ετών.
Δεκάδες τα πεδία - παραδείγματα: π.χ. το κυριότερο σύμπτωμα της ελληνικής χρεοκοπίας τα τελευταία τέσσερα χρόνια και ιδιαίτερα αυτήν την εποχή, το ιδιωτικό χρέος στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, η παύση της επιταχυνόμενης διεύρυνσής του και η σταδιακή αλλά ραγδαία ρύθμισή του. «Το πρόβλημα της οικονομίας είναι το ιδιωτικό και όχι το δημόσιο χρέος» γράφαμε με τον Δημ. Ιωάννου στις 26 Ιανουαρίου 2015 (δείτε το άρθρο στο διαδίκτυο), την επομένη των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015, καθώς η αναδυόμενη νέα ηγεσία της χώρας -όπως και η απερχόμενη- (βλ. «Οι ωραίοι έχουν χρέη για... διαρκές «κούρεμα», ΗτΣ, 17/1/2015) ξιφουλκούσε κατά του δημοσίου χρέους.
«Η ελληνική οικονομία, μετά το PSI και όλες τις «διευκολύνσεις» που το ακολούθησαν, στην παρούσα φάση υποφέρει κυρίως από μία «κρίση ισολογισμού» (balance sheet recession) του ιδιωτικού τομέα, και για τον λόγο αυτό κεντρικό πρόβλημά της είναι το μέγεθος του ιδιωτικού, και όχι του δημοσίου, χρέους. Και σήμερα από αυτό εξαρτάται πρωταρχικώς η σταθεροποίησή της και η επανεκκίνησή της» αναλύαμε τότε. Και παρήλθαν δύο ακόμη χρόνια υπερσυσσώρευσης νέου ιδιωτικού χρέους, που μετέθεσαν τη σταθεροποίηση σε χαμηλότερο σημείο και την επανεκκίνηση σε μεταγενέστερο(α) μνημόνιο(α)...
Άλλο παράδειγμα, το εξίσου μείζον ζήτημα (καθότι η Ελλάδα εξακολουθεί στα πλαίσια της παρηγορητικής διαχείρισης να παράγει νέο δημόσιο χρέος) ο έλεγχος και η ποιότητα των δημοσίων δαπανών. Πριν δέκα χρόνια γράφαμε σε αυτήν την στήλη ότι στην (προεκλογική) ΔΕΘ του 2007 αναπαράχθηκε κυβέρνηση «Χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς πυξίδα» (βλ. ΗτΣ, 15/9/2007). Γράφαμε τότε ότι «όταν η χώρα χρειαζόταν «προσανατολισμένο σε αποτελέσματα προϋπολογισμό» και «προσανατολισμένη σε αποτελέσματα διακυβέρνηση» (με Spending Reviews και Public Service Αgreements), ακούγαμε προεκλογικές υποσχέσεις επιδομάτων, τίποτα για τη δομή των σχεδιαζόμενων κυβερνητικών δαπανών, ποιότητα δημοσίων οικονομικών, δημόσιες δαπάνες που σκοπούν στην παροχή αποδοτικών και ανταγωνιστικών δημοσίων υπηρεσιών».
Εν έτει 2017 το ελληνικόν δημόσιον αρχίζει, λόγω μνημονιακής ανάγκης, Spending Reviews, δειγματοληπτικά και περιορισμένα, διότι εξακολουθούν να κυριαρχούν τα «Κρατικο-κομματικά Οικονομικά» (βλ. ΗτΣ 15/12/2012), για τα οποία πρέπει να επανέλθουμε.
