5 Ιανουαρίου 2017 Ευχές για το ’21 ή για το ’22;
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 5/1/2017
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 5/1/2017
Τέτοιες μέρες τέλη του 2007-αρχές του 2008 το άρθρο στην παρούσα στήλη τιτλοφορούνταν «Ευχές για το ... 2009» (βλ. ΗτΣ 29/12/2007). Μετά από σχεδόν τρία χρόνια εβδομαδιαίων αναλύσεων η στήλη προειδοποιούσε (παρά το -και αντίθετα στο- ευρύτερο κλίμα εθνικής και οικονομικής αφασίας) για την καταστροφική πορεία λόγω της συρρικνούμενης εθνικής παραγωγής και ανταγωνιστικότητας. Που συγκαλύπτονταν από την εθνική και οικονομική αφασία λόγω της υπερχρέωσης και της υποτιθεμένης ανάπτυξης με δανεικά προς κατανάλωση (το αυξανόμενο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος).
Το πρόβλημα έθεταν εγκαίρως αναλύσεις όπως, ενδεικτικά, «Μύθοι και Πραγματικότητα για την Σύγκλιση των Μισθών» (3/7/2004), «Τα Χαμένα Κλειδιά της Εθνικής Ανταγωνιστικότητας (7/9/2004), «Τι να (το) κάνουμε το Έτος Ανταγωνιστικότητας;» (30/12/2004) για το 2005 που είχε ανακηρυχθεί ως τέτοιο, «Πώς η Ελλάδα χάνει τη Μάχη της Ανάπτυξης και της Ανταγωνιστικότητας» (21/8/2005), «Μεγέθυνση χωρίς ανάπτυξη;» (27/1/2007). Αναλόγως και για το μείζον ζήτημα των μεταρρυθμίσεων μιλώντας για «Μεταρρυθμίσεις χωρίς μεταρρύθμιση» (25/9/2005), για «Μεταρρυθμίσεις που «ξεβάφουν»» (31/12/2005), και για κρίσιμες όψεις αυτών όπως η «Η Αφασία του Ασφαλιστικού» (15/10/2005).
Την καταστροφική κοινωνική και οικονομική πορεία που μας έφερε στην κατάρρευση του 2009 την είχαμε σημειώσει και σε επόμενες ευκαιρίες. Ενδεικτικά: «Καλή Ανάσταση το... 2009» (25/4/2008), «ΠροσΔΕΘείτε!!!» (6/9/2008), «Οι κρίσεις του 2009» (3/1/2009), «Δεν Νιώθουν Τίποτε; (6/6/2009), «Η Κρίση ως 3η Ευκαιρία» (21/11/2009). Έκτοτε έχουμε αναλύσει, ήδη μία εβδομάδα πριν την ανακοίνωση στο Καστελόριζο της ελληνικής προσφυγής σε Μνημόνια και δάνεια αποφυγής της άτακτης χρεοκοπίας («Η ελληνική Οδύσσεια αρχίζει» 17/4/2010) ότι η ελληνική κρίση είχε μακρύ δρόμο, αλλά και για τις συνέπειες της παραγωγικής κατάρρευσης που είχε προηγηθεί του μνημονίου στην απασχόληση («Κατάρρευση της απασχόλησης;» 16/10/2010).
Μιλήσαμε δε και για το περιβάλλον, τους ατελείς κανόνες ακόμη και τα πρόσωπα με τα οποία θα γινόταν η συνδιαχείριση της ενδογενούς ελληνικής κρίσης σε συνθήκες ευρωζώνης, για τα «κρυσταλλωμένα μυαλά» της Bundesbank και του Ομοσπονδιακού Υπουργείου Οικονομικών, την «σκέψη Tietmeyer» (μακαρίτη πλέον) και τον κομβικό ρόλο που έχει στην «ομάδα» ο Klaus Regling («Γερμανικά «μυαλά κρυσταλλωμένα»», 11/12/2010), όχι για να αναζητούνται εγχωρίως εύκολα άλλοθι, αλλά για να υπάρχει στοιχειώδης επαφή με τα πράγματα.
Επεράσαν οι βδομάδες και τα χρόνια, και ήδη με την συμπλήρωση του πρώτου μνημονιακού χρόνου φαινόταν η ισχυρή πιθανότητα η κρίση για την ελληνική κοινωνία και οικονομία να ήταν όχι μόνον μακρόχρονη αλλά και καταστροφική. Στις 7/5/2011 το άρθρο ήταν για την «Ελλάδα του «’21» ή Ελλάδα του «’22»;». Από εκεί προκύπτει ο τίτλος του σημερινού άρθρου. Επειδή αγνοούνται τα θεμελιώδη, στα οποία έχουμε αναφερθεί κατ’ επανάληψιν έως και μονότονα, ότι «Ανάπτυξη είναι το «τι παράγεις»!» (26/5/2012), ότι το κύριο πρόβλημα της χώρας είναι «Η παραγωγική υπανάπτυξη» (5/10/2013), «Τι είναι Παραγωγική Ανασυγκρότηση;» (18/1/2014), ή, τέτοιες ημέρες πρόπερσι, «Μόνον η παραγωγική επανάσταση μας σώζει...» (3/1/2015), δυστυχώς η χώρα κινείται προς ένα καταστροφικό ’22 και όχι προς ένα αναγεννητικό ’21. Το 2017 είναι κρίσιμο για την αλλαγή πορείας.
