23 Ιανουαρίου 2016 Στα θέρετρα της Ιαμαϊκής
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 23/1/2016
Στις τρέχουσες συμφωνίες δανειοδότησης του ΔΝΤ η Ελλάδα είναι η χώρα για την οποία είχε εγκριθεί/χορηγηθεί η μεγαλύτερη μερίδα των δανείων του. Αφορούν δε το προηγούμενο πρόγραμμα του 2ου Μνημονίου (ψηφισθέν τον Φεβρουάριο 2012) που για το ΔΝΤ λήγει τον Μάρτιο 2016. Το 3ο Μνημόνιο (ψηφισθέν τον Ιούλιο 2015 - Νόμος 4334 «Επείγουσες ρυθμίσεις για τη διαπραγμάτευση και σύναψη συμφωνίας με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (Ε.Μ.Σ.)» δεσμεύει την χώρα «να υποβάλει, όποτε είναι δυνατόν, ένα ανάλογο αίτημα στο ΔΝΤ. Αυτό αποτελεί προϋπόθεση προκειμένου να συμφωνηθεί ένα νέο πρόγραμμα. Κατά συνέπεια η Ελλάδα θα ζητήσει τη συνέχιση της υποστήριξης του Δ.Ν.Τ. (υποστήριξη και χρηματοδότηση) από τον Μάρτιο του 2016».
Το νομοθετημένο 3ο Μνημόνιο αρχίζει με την «Δήλωση της Συνόδου για το ευρώ, Βρυξέλλες, 12 Ιουλίου 2015» σε αγγλικό κείμενο και σε ελληνική μετάφραση. Οι Ευρωπαίοι εταίροι-δανειστές επέμειναν, όπως το 2010 και το 2012, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να είναι εταίρος και του 3ου ελληνικού δανείου και προγράμματος - το οποίο είχε ζητήσει με επιστολή στις 8 Ιουλίου 2015 - τρεις ημέρες μετά το Δημοψήφισμα- για λογαριασμό της ελληνικής κυβέρνησης ο υπουργός Οικονομικών.
Το έκαναν, και το 2015 για τους ίδιους, δύο, λόγους του 2010 και του 2012. Πρώτον, «τα φράγκα» (κατά την έκφραση που εισήχθη στην νεοελληνική παράδοση και γλώσσα στην προηγούμενη, αποτυχημένη, ελληνική συμμετοχή σε νομισματική ένωση). Το ΔΝΤ θα κληθεί να καλύψει μεγάλο μερίδιο της 3ης (μεγάλης) δανειακής διευκόλυνσης προς την Ελλάδα, όπως στις δύο προηγούμενες.
Δεύτερον, η διαχείριση του προγράμματος με τις «αιρεσιμότητες» (conditionalities) του ΔΝΤ στα προγράμματα που χρηματοδοτεί ώστε να επιτυγχάνει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα προσαρμογής. Αυτές, που μεταρρυθμίζονται από καιρού εις καιρόν, εκρίθησαν το 2010, το 2012, το 2015, από τους Ευρωπαίους εταίρους-δανειστές αναγκαίες για τη αποτελεσματικότητα του προγράμματος.
Αιτία η (αν)αποτελεσματικότητα της κοινοτικής διαχείρισης την περίοδο 2000-2009 αφενός των υπερβολικών δημοσιονομικών ελλειμμάτων, αφετέρου των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στην Ε.Ε. και στην Ευρωζώνη: η ελληνική χρεοκοπία «έσκασε στα χέρια» της Κομισιόν, του Ecofin, του Eurogroup, μετά από πέντε χρόνια διαδικασιών «μεταρρυθμίσεων» και «υπερβολικού ελλείμματος».
Έκτοτε η σχέση κυβερνητικής Ελλάδας και ΔΝΤ είναι «γραφική»: το καταγγέλλει αλλά το καλεί, δεν το θέλει και του δίνει ραντεβού, με την τρόικα, στο Παρίσι, μετακομίζει και την βαφτίζει Brussels Group, συμβιβάζεται με τα ραντεβού σε αθηναϊκό ξενοδοχείο, κοκ. Προς το παρόν αγνοεί άλλα ανεπανάληπτα, όταν π.χ. προ δεκαετιών η κυβέρνηση Μάνλεϊ ετοιμαζόταν να προσφύγει στο ΔΝΤ πραγματοποιώντας συναντήσεις μυστικά σε θέρετρα της Τζαμάικα, με στελέχη του ντυμένους τουρίστες ...
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 23/1/2016
Στις τρέχουσες συμφωνίες δανειοδότησης του ΔΝΤ η Ελλάδα είναι η χώρα για την οποία είχε εγκριθεί/χορηγηθεί η μεγαλύτερη μερίδα των δανείων του. Αφορούν δε το προηγούμενο πρόγραμμα του 2ου Μνημονίου (ψηφισθέν τον Φεβρουάριο 2012) που για το ΔΝΤ λήγει τον Μάρτιο 2016. Το 3ο Μνημόνιο (ψηφισθέν τον Ιούλιο 2015 - Νόμος 4334 «Επείγουσες ρυθμίσεις για τη διαπραγμάτευση και σύναψη συμφωνίας με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (Ε.Μ.Σ.)» δεσμεύει την χώρα «να υποβάλει, όποτε είναι δυνατόν, ένα ανάλογο αίτημα στο ΔΝΤ. Αυτό αποτελεί προϋπόθεση προκειμένου να συμφωνηθεί ένα νέο πρόγραμμα. Κατά συνέπεια η Ελλάδα θα ζητήσει τη συνέχιση της υποστήριξης του Δ.Ν.Τ. (υποστήριξη και χρηματοδότηση) από τον Μάρτιο του 2016».
Το νομοθετημένο 3ο Μνημόνιο αρχίζει με την «Δήλωση της Συνόδου για το ευρώ, Βρυξέλλες, 12 Ιουλίου 2015» σε αγγλικό κείμενο και σε ελληνική μετάφραση. Οι Ευρωπαίοι εταίροι-δανειστές επέμειναν, όπως το 2010 και το 2012, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να είναι εταίρος και του 3ου ελληνικού δανείου και προγράμματος - το οποίο είχε ζητήσει με επιστολή στις 8 Ιουλίου 2015 - τρεις ημέρες μετά το Δημοψήφισμα- για λογαριασμό της ελληνικής κυβέρνησης ο υπουργός Οικονομικών.
Το έκαναν, και το 2015 για τους ίδιους, δύο, λόγους του 2010 και του 2012. Πρώτον, «τα φράγκα» (κατά την έκφραση που εισήχθη στην νεοελληνική παράδοση και γλώσσα στην προηγούμενη, αποτυχημένη, ελληνική συμμετοχή σε νομισματική ένωση). Το ΔΝΤ θα κληθεί να καλύψει μεγάλο μερίδιο της 3ης (μεγάλης) δανειακής διευκόλυνσης προς την Ελλάδα, όπως στις δύο προηγούμενες.
Δεύτερον, η διαχείριση του προγράμματος με τις «αιρεσιμότητες» (conditionalities) του ΔΝΤ στα προγράμματα που χρηματοδοτεί ώστε να επιτυγχάνει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα προσαρμογής. Αυτές, που μεταρρυθμίζονται από καιρού εις καιρόν, εκρίθησαν το 2010, το 2012, το 2015, από τους Ευρωπαίους εταίρους-δανειστές αναγκαίες για τη αποτελεσματικότητα του προγράμματος.
Αιτία η (αν)αποτελεσματικότητα της κοινοτικής διαχείρισης την περίοδο 2000-2009 αφενός των υπερβολικών δημοσιονομικών ελλειμμάτων, αφετέρου των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στην Ε.Ε. και στην Ευρωζώνη: η ελληνική χρεοκοπία «έσκασε στα χέρια» της Κομισιόν, του Ecofin, του Eurogroup, μετά από πέντε χρόνια διαδικασιών «μεταρρυθμίσεων» και «υπερβολικού ελλείμματος».
Έκτοτε η σχέση κυβερνητικής Ελλάδας και ΔΝΤ είναι «γραφική»: το καταγγέλλει αλλά το καλεί, δεν το θέλει και του δίνει ραντεβού, με την τρόικα, στο Παρίσι, μετακομίζει και την βαφτίζει Brussels Group, συμβιβάζεται με τα ραντεβού σε αθηναϊκό ξενοδοχείο, κοκ. Προς το παρόν αγνοεί άλλα ανεπανάληπτα, όταν π.χ. προ δεκαετιών η κυβέρνηση Μάνλεϊ ετοιμαζόταν να προσφύγει στο ΔΝΤ πραγματοποιώντας συναντήσεις μυστικά σε θέρετρα της Τζαμάικα, με στελέχη του ντυμένους τουρίστες ...
