9 Ιανουαρίου 2016 «Ένα ταμείο για όλους»: Μία αναγκαία μεταρρύθμιση
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 9/1/2016
Σε μια οικονομία, όπως η ελληνική, που έχει ανάγκη να σταθεροποιηθεί το συντομότερο, και να στραφεί, επίπονα επί σειρά ετών, στην παραγωγή και στην ανάπτυξη, η δημιουργία ενός ενιαίου ταμείου κοινωνικής ασφάλισης για τις συντάξεις, με ενιαίους όρους και προϋποθέσεις, για όλους τους οικονομικά ενεργούς πολίτες, είναι μια από τις δεκάδες αναγκαίες και κρίσιμες μεταρρυθμίσεις που θα έπρεπε να γίνουν από ετών -σε προηγούμενες δεκαετίες. Αν αυτό είχε συμβεί, η ασφαλιστική συνιστώσα της τρέχουσας χρεοκοπίας του ελληνικού δημοσίου θα ήταν μικρότερη.
Το τι και το γιατί της εξέλιξης του κατακερματισμένου ελληνικού κοινωνικοασφαλιστικού «συστήματος», είναι μεγάλη και μακρά ιστορία. Όμως πίσω από αυτό, και την νομοθετική και θεσμική «κουρελού» στην οποία αυτό μορφοποιείται, κρύβεται πράγματι ένα σύστημα: το πελατειακό. Ο πελατειακός κατακερματισμός κρύβει και συνεπάγεται μία ασφαλιστική αρχαιολογία που ακυρώνει και την λογική και την βιωσιμότητα της κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα.
Μέχρι τώρα, και μέσα στις συνθήκες τις χρεοκοπίας, το κατακερματισμένο (πελατειακό) ασφαλιστικό «σύστημα» δεν διευκολύνει ούτε την επίσημη/δηλωμένη οικονομική ενεργοποίηση και δραστηριότητα των πολιτών που επιθυμούν να δημιουργούν στον τόπο τους, ούτε συμβάλλει στην διαχρονική κοινωνική συνοχή. Προκαλεί δε πρωτοφανές διοικητικό βάρος στην οικονομική δραστηριότητα των πολιτών αλλά και στις ίδιες τις υπηρεσίες του κατακερματισμένου ασφαλιστικού.
Η ψήφιση και, κυρίως, η εφαρμογή/λειτουργία ενιαίου ασφαλιστικού ταμείου για την ασφάλιση κάθε οικονομικά ενεργού πολίτη ανεξαρτήτως κλάδου, τομέα, τύπου απασχόλησης, αριθμού και εύρους οικονομικών δραστηριοτήτων, κλπ. είναι λοιπόν ένα βήμα ρήξης με το υφιστάμενο πελατειακό σύστημα στην Ελλάδα. Η ηθική και η ισονομία είναι από μόνοι τους σοβαροί λόγοι για να υποστηριχθεί η επιλογή «ένα ταμείο για όλους».
Όμως η οικονομική κατάσταση παραγωγικής κατάρρευσης και χρεοκοπίας στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία, είναι ένας πολύ σημαντικός λόγος που το καθιστά κρίσιμη προϋπόθεση για την παραγωγική και οικονομική ανόρθωση της χώρας. Το ασφαλιστικό σύστημα - του οποίου η ισορροπία και η βιωσιμότητα εξαρτάται, εντέλει, από την παραγωγική ανόρθωση της οικονομίας- πρέπει να διευκολύνει τους οικονομικά ενεργούς πολίτες να ασφαλίζονται ευέλικτα, απλά και ανταποδοτικά.
Για να ανορθωθεί η ελληνική οικονομία χρειάζεται ευρεία αναδιάρθρωση των οικονομικών δραστηριοτήτων με έμφαση στις παραγωγικές και εμπορεύσιμες. Και γι αυτό να γίνονται επί σειρά ετών πολλές νέες μικρές, μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις και επενδύσεις, και να ενεργοποιηθούν όσοι θέλουν και δύνανται να δημιουργήσουν: αναπτύσσοντας οικονομικές δραστηριότητες όντας είτε μισθωτοί, είτε αυτοαπασχολούμενοι με ή χωρίς προσωπικό, ή και τα δύο, αλλάζοντας ρόλους και προτεραιότητες στον οικονομικό στίβο, ή μέλη εταιρικών σχημάτων, αλλάζοντας εύκολα και ευέλικτα αντικείμενο και κλάδο εργασίας. Ανεξαρτήτως του εάν το παλαιό-υφιστάμενο ασφαλιστικό-«κουρελού» τους θεωρεί νέους ασφαλισμένους (μετά το 1992) ή παλαιούς (πριν το 1992), ή παλαιούς-παλαιούς (πριν το 1982) και τους υποχρεώνει αναλόγως ή όχι να ασφαλίζονται, παραλλήλως ή εν σειρά, σε δύο ή και τρία ασφαλιστικά ταμεία χωρίς ασφαλιστική ανταπόδοση.
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 9/1/2016
Σε μια οικονομία, όπως η ελληνική, που έχει ανάγκη να σταθεροποιηθεί το συντομότερο, και να στραφεί, επίπονα επί σειρά ετών, στην παραγωγή και στην ανάπτυξη, η δημιουργία ενός ενιαίου ταμείου κοινωνικής ασφάλισης για τις συντάξεις, με ενιαίους όρους και προϋποθέσεις, για όλους τους οικονομικά ενεργούς πολίτες, είναι μια από τις δεκάδες αναγκαίες και κρίσιμες μεταρρυθμίσεις που θα έπρεπε να γίνουν από ετών -σε προηγούμενες δεκαετίες. Αν αυτό είχε συμβεί, η ασφαλιστική συνιστώσα της τρέχουσας χρεοκοπίας του ελληνικού δημοσίου θα ήταν μικρότερη.
Το τι και το γιατί της εξέλιξης του κατακερματισμένου ελληνικού κοινωνικοασφαλιστικού «συστήματος», είναι μεγάλη και μακρά ιστορία. Όμως πίσω από αυτό, και την νομοθετική και θεσμική «κουρελού» στην οποία αυτό μορφοποιείται, κρύβεται πράγματι ένα σύστημα: το πελατειακό. Ο πελατειακός κατακερματισμός κρύβει και συνεπάγεται μία ασφαλιστική αρχαιολογία που ακυρώνει και την λογική και την βιωσιμότητα της κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα.
Μέχρι τώρα, και μέσα στις συνθήκες τις χρεοκοπίας, το κατακερματισμένο (πελατειακό) ασφαλιστικό «σύστημα» δεν διευκολύνει ούτε την επίσημη/δηλωμένη οικονομική ενεργοποίηση και δραστηριότητα των πολιτών που επιθυμούν να δημιουργούν στον τόπο τους, ούτε συμβάλλει στην διαχρονική κοινωνική συνοχή. Προκαλεί δε πρωτοφανές διοικητικό βάρος στην οικονομική δραστηριότητα των πολιτών αλλά και στις ίδιες τις υπηρεσίες του κατακερματισμένου ασφαλιστικού.
Η ψήφιση και, κυρίως, η εφαρμογή/λειτουργία ενιαίου ασφαλιστικού ταμείου για την ασφάλιση κάθε οικονομικά ενεργού πολίτη ανεξαρτήτως κλάδου, τομέα, τύπου απασχόλησης, αριθμού και εύρους οικονομικών δραστηριοτήτων, κλπ. είναι λοιπόν ένα βήμα ρήξης με το υφιστάμενο πελατειακό σύστημα στην Ελλάδα. Η ηθική και η ισονομία είναι από μόνοι τους σοβαροί λόγοι για να υποστηριχθεί η επιλογή «ένα ταμείο για όλους».
Όμως η οικονομική κατάσταση παραγωγικής κατάρρευσης και χρεοκοπίας στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία, είναι ένας πολύ σημαντικός λόγος που το καθιστά κρίσιμη προϋπόθεση για την παραγωγική και οικονομική ανόρθωση της χώρας. Το ασφαλιστικό σύστημα - του οποίου η ισορροπία και η βιωσιμότητα εξαρτάται, εντέλει, από την παραγωγική ανόρθωση της οικονομίας- πρέπει να διευκολύνει τους οικονομικά ενεργούς πολίτες να ασφαλίζονται ευέλικτα, απλά και ανταποδοτικά.
Για να ανορθωθεί η ελληνική οικονομία χρειάζεται ευρεία αναδιάρθρωση των οικονομικών δραστηριοτήτων με έμφαση στις παραγωγικές και εμπορεύσιμες. Και γι αυτό να γίνονται επί σειρά ετών πολλές νέες μικρές, μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις και επενδύσεις, και να ενεργοποιηθούν όσοι θέλουν και δύνανται να δημιουργήσουν: αναπτύσσοντας οικονομικές δραστηριότητες όντας είτε μισθωτοί, είτε αυτοαπασχολούμενοι με ή χωρίς προσωπικό, ή και τα δύο, αλλάζοντας ρόλους και προτεραιότητες στον οικονομικό στίβο, ή μέλη εταιρικών σχημάτων, αλλάζοντας εύκολα και ευέλικτα αντικείμενο και κλάδο εργασίας. Ανεξαρτήτως του εάν το παλαιό-υφιστάμενο ασφαλιστικό-«κουρελού» τους θεωρεί νέους ασφαλισμένους (μετά το 1992) ή παλαιούς (πριν το 1992), ή παλαιούς-παλαιούς (πριν το 1982) και τους υποχρεώνει αναλόγως ή όχι να ασφαλίζονται, παραλλήλως ή εν σειρά, σε δύο ή και τρία ασφαλιστικά ταμεία χωρίς ασφαλιστική ανταπόδοση.
