4 Απριλίου 2015 Προβλήματα κατανόησης και προσανατολισμού
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 4/4/2015
Aπό τι εξαρτάται εάν η Ελλάδα περάσει... σύριζα από τη χρεοκοπία; Δεν εξαρτάται από προθέσεις, δεν είναι ότι λείπουν οι καλές προθέσεις. Ούτε και οι προηγούμενοι, το 2010 και το 2012, είχαν κακές προθέσεις. Δεν εξαρτάται από το σχέδιο, που προφανώς λείπει, όπως έλλειπε το 2010 και το 2012 και από τους προηγούμενους οι οποίοι υποχρεώθηκαν, όλοι ανεξαιρέτως, να κάνουν προσαρμογές, αντίθετες με τις εξαγγελίες τους, και να αναζητήσουν καθ’ οδόν στοιχεία σχεδίου.
Δυστυχώς, όπως και με τους προηγούμενους στα πρώτα κυβερνητικά βήματά τους, ισχύει, ακόμη μετά από μία εξαετία κατάρρευσης, το «δεν είναι ότι δεν βλέπουν τη λύση, δεν μπορούν καν να δούνε το πρόβλημα». Για να κατανοήσει κανείς τα καθιερωμένα κλισέ της μνημονιο-αντιμνημονιακής φιλολογίας και, πέρα από αυτά, τις προσλαμβάνουσες βάσει των οποίων παράγονται όσα ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά για τις αναγνώσεις και αποκρίσεις έναντι της τρέχουσας κατάρρευσης και της πιθανής νέας, ελεγχόμενης ή άτακτης, χρεοκοπίας, θα πρέπει να αναχθεί στις μήτρες της νεοελληνικής μεταπολιτευτικής ιδεολογίας.
Αυτής που σε διάφορες πολιτικές και χρωματικές εκδοχές συνδέθηκε με το κοινωνικο-οικονομικό οικοδόμημα, το οποίο άρχισε να καταρρέει το 2008 και συνεχίζει να καταρρέει. Η πανούργα ιστορία το έφερε έτσι που η κατάρρευση των ιδεολογημάτων και των αυταπατών της μεταπολίτευσης, των κοινωνικών συμμαχιών που την τροφοδότησαν και τροφοδοτήθηκαν από αυτά, του πολιτικού της συστήματος και των πρωταγωνιστών της με τα βαριά ονόματα, ήρθε να σκάσει στα χέρια των παιδιών της μεταπολίτευσης με τις παραδοσιακές ιδέες που συντηρούνταν επί τέσσαρες δεκαετίες στα όρια μεταξύ κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Η εξέλιξη της ευρωπαϊκής, της γερμανικής και της ελληνικής μεταψυχροπολεμικής ιστορίας το έφερε έτσι που οι επόμενες κρίσιμες, προσωρινές, διευθετήσεις του ελληνικού ζητήματος για το επόμενο εξάμηνο στην Ευρωζώνη να εξαρτώνται από δύο πρώην κομμουνιστές -τη Γερμανίδα καγκελάριο και τον Ελληνα πρωθυπουργό. Ενώ σημαντικός αριθμός κυβερνητικών στελεχών που έχουν την ευθύνη διαχείρισης του ελληνικού ζητήματος το κρίσιμο αυτό εξάμηνο γαλουχήθηκαν ιδεολογικά και «μορφώθηκαν», ως γνήσια τέκνα της μεταπολίτευσης (που κατέρρευσε), διαβάζοντας τα «Προβλήματα ειρήνης και σοσιαλισμού» ή παραλλαγές τους.
Ενώ αυτά έχουν περάσει στο μουσείο της ιστορίας -του ιδεολογικού κλισέ- το εάν θα περάσουμε ... σύριζα από τη χρεοκοπία εξαρτάται πλέον από θεμελιώδη «προβλήματα κατανόησης και προσανατολισμού», τα οποία αναδεικνύονται καθημερινά με λόγια και με έργα, και για τα οποία, δυστυχώς, αφενός, δεν υφίσταται διεθνές κέντρο για να εκδώσει τη σχετική ιδεολογικοπολιτική επιθεώρηση, αφετέρου αφορούν κατεξοχήν ενδογενή ζητήματα, τα οποίο παρήγαγε και αναπαρήγαγε ο εγχώριος μεταπολιτευτικός κύκλος, και για τα οποία έλειψαν και λείπουν οι αναλύσεις, οι επεξεργασίες.
Το βλέπουμε αυτό στη μνημονιο-αντιμνημονιακή φιλολογία, στη συνεχιζόμενη υπεκφυγή ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση, στο επαναλαμβανόμενο κλισέ περί «υφεσιακών» μέτρων που δεν θα ληφθούν, ενώ η ελληνική οικονομία δεν έπασχε ούτε πάσχει από «ύφεση», αλλά από διαρθρωτική κατάρρευση (που συνεχίζεται), στην επίκληση «πολιτικών λύσεων» με τους εταίρους για θεμελιώδη εγχώρια και ενδογενή οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα.
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 4/4/2015
Aπό τι εξαρτάται εάν η Ελλάδα περάσει... σύριζα από τη χρεοκοπία; Δεν εξαρτάται από προθέσεις, δεν είναι ότι λείπουν οι καλές προθέσεις. Ούτε και οι προηγούμενοι, το 2010 και το 2012, είχαν κακές προθέσεις. Δεν εξαρτάται από το σχέδιο, που προφανώς λείπει, όπως έλλειπε το 2010 και το 2012 και από τους προηγούμενους οι οποίοι υποχρεώθηκαν, όλοι ανεξαιρέτως, να κάνουν προσαρμογές, αντίθετες με τις εξαγγελίες τους, και να αναζητήσουν καθ’ οδόν στοιχεία σχεδίου.
Δυστυχώς, όπως και με τους προηγούμενους στα πρώτα κυβερνητικά βήματά τους, ισχύει, ακόμη μετά από μία εξαετία κατάρρευσης, το «δεν είναι ότι δεν βλέπουν τη λύση, δεν μπορούν καν να δούνε το πρόβλημα». Για να κατανοήσει κανείς τα καθιερωμένα κλισέ της μνημονιο-αντιμνημονιακής φιλολογίας και, πέρα από αυτά, τις προσλαμβάνουσες βάσει των οποίων παράγονται όσα ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά για τις αναγνώσεις και αποκρίσεις έναντι της τρέχουσας κατάρρευσης και της πιθανής νέας, ελεγχόμενης ή άτακτης, χρεοκοπίας, θα πρέπει να αναχθεί στις μήτρες της νεοελληνικής μεταπολιτευτικής ιδεολογίας.
Αυτής που σε διάφορες πολιτικές και χρωματικές εκδοχές συνδέθηκε με το κοινωνικο-οικονομικό οικοδόμημα, το οποίο άρχισε να καταρρέει το 2008 και συνεχίζει να καταρρέει. Η πανούργα ιστορία το έφερε έτσι που η κατάρρευση των ιδεολογημάτων και των αυταπατών της μεταπολίτευσης, των κοινωνικών συμμαχιών που την τροφοδότησαν και τροφοδοτήθηκαν από αυτά, του πολιτικού της συστήματος και των πρωταγωνιστών της με τα βαριά ονόματα, ήρθε να σκάσει στα χέρια των παιδιών της μεταπολίτευσης με τις παραδοσιακές ιδέες που συντηρούνταν επί τέσσαρες δεκαετίες στα όρια μεταξύ κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Η εξέλιξη της ευρωπαϊκής, της γερμανικής και της ελληνικής μεταψυχροπολεμικής ιστορίας το έφερε έτσι που οι επόμενες κρίσιμες, προσωρινές, διευθετήσεις του ελληνικού ζητήματος για το επόμενο εξάμηνο στην Ευρωζώνη να εξαρτώνται από δύο πρώην κομμουνιστές -τη Γερμανίδα καγκελάριο και τον Ελληνα πρωθυπουργό. Ενώ σημαντικός αριθμός κυβερνητικών στελεχών που έχουν την ευθύνη διαχείρισης του ελληνικού ζητήματος το κρίσιμο αυτό εξάμηνο γαλουχήθηκαν ιδεολογικά και «μορφώθηκαν», ως γνήσια τέκνα της μεταπολίτευσης (που κατέρρευσε), διαβάζοντας τα «Προβλήματα ειρήνης και σοσιαλισμού» ή παραλλαγές τους.
Ενώ αυτά έχουν περάσει στο μουσείο της ιστορίας -του ιδεολογικού κλισέ- το εάν θα περάσουμε ... σύριζα από τη χρεοκοπία εξαρτάται πλέον από θεμελιώδη «προβλήματα κατανόησης και προσανατολισμού», τα οποία αναδεικνύονται καθημερινά με λόγια και με έργα, και για τα οποία, δυστυχώς, αφενός, δεν υφίσταται διεθνές κέντρο για να εκδώσει τη σχετική ιδεολογικοπολιτική επιθεώρηση, αφετέρου αφορούν κατεξοχήν ενδογενή ζητήματα, τα οποίο παρήγαγε και αναπαρήγαγε ο εγχώριος μεταπολιτευτικός κύκλος, και για τα οποία έλειψαν και λείπουν οι αναλύσεις, οι επεξεργασίες.
Το βλέπουμε αυτό στη μνημονιο-αντιμνημονιακή φιλολογία, στη συνεχιζόμενη υπεκφυγή ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση, στο επαναλαμβανόμενο κλισέ περί «υφεσιακών» μέτρων που δεν θα ληφθούν, ενώ η ελληνική οικονομία δεν έπασχε ούτε πάσχει από «ύφεση», αλλά από διαρθρωτική κατάρρευση (που συνεχίζεται), στην επίκληση «πολιτικών λύσεων» με τους εταίρους για θεμελιώδη εγχώρια και ενδογενή οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα.
