7 Φεβρουαρίου 2015 Ταξιδεύοντας με λάθος αεροπλάνο...
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 7/2/2015
Πόσο ελπιδοφόρο είναι ότι κυβερνήσεις (και αντιπολιτεύσεις) σε οριακές στιγμές της χώρας (όπως οι τρέχουσες, όταν επανέρχεται το «ελληνικό ζήτημα») ομνύουν στην «ευρωπαϊκή προοπτική»; Τι «πληρώνει» από το 2009, και τι ενδέχεται να «πληρώσει» τα επόμενα χρόνια, η ελληνική κοινωνία και οικονομία; Επίκαιρες απαντήσεις υπάρχουν στην ανάλυση υπό τον τίτλο «Από τους Ψευτοεκσυγχρονιστές στους Ψευτοπατριώτες» (συνταχθείσα το 2011, διαθέσιμη και στο διαδίκτυο) αποσπάσματα της οποίας ακολουθούν.
«Η απόφαση για τη συμμετοχή της ελληνικής οικονομίας στην Ευρωζώνη υπήρξε λανθασμένη και, δυστυχώς, καταστροφική. Ελήφθη άκριτα μέσα στο γενικότερο κλίμα ευρωπαιοπληξίας που επικρατούσε την προηγούμενη τριακονταετία. ...
Μόνο που η επιστροφή στη δραχμή, σήμερα, υπό τις παρούσες συνθήκες, θα ισοδυναμούσε με το να ανοίξει κάποιος την πόρτα και να πηδήσει στο κενό, εν πτήσει, επειδή θυμήθηκε πως μπήκε σε λάθος αεροπλάνο.
Κοινό στοιχείο στις δοξασίες που έθαλλαν εντός αυτού ήταν η βαθέως εμπεδωμένη, και μηδέποτε επαληθευθείσα, πεποίθηση πως όποιο και αν ήταν το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα θα μπορούσε να επιλυθεί, (και μάλιστα ακόπως), αρκεί να ετίθετο εντός των καταλλήλων «ευρωπαϊκών πλαισίων» ώστε να αναλάβουν την ευθύνη του η σοφία της Εσπερίας, η μεγάθυμη γενναιοδωρία των εταίρων μας και η ενδιάθετη ροπή του ευρωπαϊκού πνεύματος προς τη δικαιοσύνη και την ισονομία.
Κατά καιρούς, με αυτόν τον παραισθησιακό τρόπο, επιχειρήσαμε να λύσουμε όχι μόνο όλα τα μείζονα προβλήματα που μας απασχολούν, (ενίοτε μάλιστα πανηγυρίζοντας και προκαταβολικά), όπως η τουρκική επιθετικότητα, το ονοματολογικό των Σκοπίων, η παράνομη μετανάστευση, αλλά και οτιδήποτε άλλο μας συνέβαινε, και μας στενοχωρούσε, σε εθνικό συλλογικό επίπεδο. Γενναίοι ευρωπαϊστές και ατρόμητοι εκσυγχρονιστές δοξάστηκαν και καταγράφηκαν με χρυσά γράμματα στις δέλτους της Ιστορίας, μόνο και μόνο για το ακατάλυτο θάρρος και την απαράμιλλη ευφυΐα που επέδειξαν αρνούμενοι να ασχοληθούν οι ίδιοι με την επίλυση των χαινόντων προβλημάτων της χώρας και παραπέμποντάς τα στην 'ευρωπαϊκή διάστασή' τους για να επιλυθούν εκεί, αρμοδίως και ως έδει.
Η συλλογική αυτή εθνική 'καθήλωση', ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, οδήγησε την Ελλάδα στο να εγκαταλείψει ουσιαστικά κάθε προσπάθεια να εξελιχθεί αυτόνομα και αυτοδύναμα ως κοινωνία (ούτως ώστε, πλην όλων των άλλων, να είναι και ένας σωστός Ευρωπαίος εταίρος). Κατέστησε πλειοψηφούσα και κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία μία πυρέσσουσα και διάπυρη ειδωλολατρική εξιδανίκευση των Βρυξελλών (νοουμένων ως ιερού τόπου του εκσυγχρονιστικού ιδεώδους), δίνοντας βεβαίως, εκ παραλλήλου, πλούσιο πεδίο έμπνευσης στους κωμωδιογράφους - του παρόντος αλλά και του μέλλοντος. Έτσι όμως επιβράδυνε, εάν δεν ακινητοποίησε πλήρως, τη φυσιολογική πορεία συλλογικής αυτογνωσίας, καθώς και την οργανική εξέλιξη μετασχηματισμού και προόδου που χαρακτηρίζει κάθε κοινωνία που, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, έχει εμπλακεί στη δυναμική της νεωτερικότητας.
Σημαίνει αυτό, μήπως, ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε κάποια στιγμή να είχε γίνει μέλος της Ε.Ε., ή ότι θα πρέπει να αποχωρήσει από αυτήν; Φυσικά και όχι. Σημαίνει όμως πως το κλειδί για την πρόοδο βρισκόταν πάντοτε στο εσωτερικό της και πουθενά αλλού».
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 7/2/2015
Πόσο ελπιδοφόρο είναι ότι κυβερνήσεις (και αντιπολιτεύσεις) σε οριακές στιγμές της χώρας (όπως οι τρέχουσες, όταν επανέρχεται το «ελληνικό ζήτημα») ομνύουν στην «ευρωπαϊκή προοπτική»; Τι «πληρώνει» από το 2009, και τι ενδέχεται να «πληρώσει» τα επόμενα χρόνια, η ελληνική κοινωνία και οικονομία; Επίκαιρες απαντήσεις υπάρχουν στην ανάλυση υπό τον τίτλο «Από τους Ψευτοεκσυγχρονιστές στους Ψευτοπατριώτες» (συνταχθείσα το 2011, διαθέσιμη και στο διαδίκτυο) αποσπάσματα της οποίας ακολουθούν.
«Η απόφαση για τη συμμετοχή της ελληνικής οικονομίας στην Ευρωζώνη υπήρξε λανθασμένη και, δυστυχώς, καταστροφική. Ελήφθη άκριτα μέσα στο γενικότερο κλίμα ευρωπαιοπληξίας που επικρατούσε την προηγούμενη τριακονταετία. ...
Μόνο που η επιστροφή στη δραχμή, σήμερα, υπό τις παρούσες συνθήκες, θα ισοδυναμούσε με το να ανοίξει κάποιος την πόρτα και να πηδήσει στο κενό, εν πτήσει, επειδή θυμήθηκε πως μπήκε σε λάθος αεροπλάνο.
Κοινό στοιχείο στις δοξασίες που έθαλλαν εντός αυτού ήταν η βαθέως εμπεδωμένη, και μηδέποτε επαληθευθείσα, πεποίθηση πως όποιο και αν ήταν το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα θα μπορούσε να επιλυθεί, (και μάλιστα ακόπως), αρκεί να ετίθετο εντός των καταλλήλων «ευρωπαϊκών πλαισίων» ώστε να αναλάβουν την ευθύνη του η σοφία της Εσπερίας, η μεγάθυμη γενναιοδωρία των εταίρων μας και η ενδιάθετη ροπή του ευρωπαϊκού πνεύματος προς τη δικαιοσύνη και την ισονομία.
Κατά καιρούς, με αυτόν τον παραισθησιακό τρόπο, επιχειρήσαμε να λύσουμε όχι μόνο όλα τα μείζονα προβλήματα που μας απασχολούν, (ενίοτε μάλιστα πανηγυρίζοντας και προκαταβολικά), όπως η τουρκική επιθετικότητα, το ονοματολογικό των Σκοπίων, η παράνομη μετανάστευση, αλλά και οτιδήποτε άλλο μας συνέβαινε, και μας στενοχωρούσε, σε εθνικό συλλογικό επίπεδο. Γενναίοι ευρωπαϊστές και ατρόμητοι εκσυγχρονιστές δοξάστηκαν και καταγράφηκαν με χρυσά γράμματα στις δέλτους της Ιστορίας, μόνο και μόνο για το ακατάλυτο θάρρος και την απαράμιλλη ευφυΐα που επέδειξαν αρνούμενοι να ασχοληθούν οι ίδιοι με την επίλυση των χαινόντων προβλημάτων της χώρας και παραπέμποντάς τα στην 'ευρωπαϊκή διάστασή' τους για να επιλυθούν εκεί, αρμοδίως και ως έδει.
Η συλλογική αυτή εθνική 'καθήλωση', ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, οδήγησε την Ελλάδα στο να εγκαταλείψει ουσιαστικά κάθε προσπάθεια να εξελιχθεί αυτόνομα και αυτοδύναμα ως κοινωνία (ούτως ώστε, πλην όλων των άλλων, να είναι και ένας σωστός Ευρωπαίος εταίρος). Κατέστησε πλειοψηφούσα και κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία μία πυρέσσουσα και διάπυρη ειδωλολατρική εξιδανίκευση των Βρυξελλών (νοουμένων ως ιερού τόπου του εκσυγχρονιστικού ιδεώδους), δίνοντας βεβαίως, εκ παραλλήλου, πλούσιο πεδίο έμπνευσης στους κωμωδιογράφους - του παρόντος αλλά και του μέλλοντος. Έτσι όμως επιβράδυνε, εάν δεν ακινητοποίησε πλήρως, τη φυσιολογική πορεία συλλογικής αυτογνωσίας, καθώς και την οργανική εξέλιξη μετασχηματισμού και προόδου που χαρακτηρίζει κάθε κοινωνία που, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, έχει εμπλακεί στη δυναμική της νεωτερικότητας.
Σημαίνει αυτό, μήπως, ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε κάποια στιγμή να είχε γίνει μέλος της Ε.Ε., ή ότι θα πρέπει να αποχωρήσει από αυτήν; Φυσικά και όχι. Σημαίνει όμως πως το κλειδί για την πρόοδο βρισκόταν πάντοτε στο εσωτερικό της και πουθενά αλλού».
