23 Ιανουαρίου 2015 Οι μεγάλες εκκρεμότητες της Δευτέρας
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 23-25/1/2015
Η Δευτέρα που ξημερώνει μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 θα βρει την οικονομία και την κοινωνία μπροστά σε μεγάλες εκκρεμότητες, οι οποίες έρχονται από μακριά -και, παρά τους αλλεπάλληλους εκλογικούς κύκλους, παραμένουν χρόνιες. Στη στήλη αυτή τις υπογραμμίζαμε κάθε παραμονή των προηγούμενων τεσσάρων κοινοβουλευτικών εκλογών (οι οποίες ήταν, όλες, πρόωρες). Η συνισταμένη και η προέκταση αυτών των εκκρεμοτήτων θα υπάρχει εκθετικά το πρωί της Δευτέρας. Σταχυολογούμε:
Τη λόγω Ενωσης και ΟΝΕ εθνική υποχρέωση ισοσκελισμένου κρατικού προϋπολογισμού το 2010, δηλαδή από τον τρίτο επόμενο, ακούσαμε σχεδόν ψιθυριστά. Δεν ακούσαμε όμως ότι αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να την είχαμε «εφεύρει». Με σκοπό τη γοργή μείωση του δημοσίου χρέους της χώρας που υπερβαίνει το ΑΕΠ. Και την πρόληψη δημοσιονομικών «βομβών» που, επί τετραετία σχεδόν, κρύφτηκαν «κάτω από το χαλί». (Βλ. «Χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς πυξίδα», ΗτΣ 15/9/2007).
Οι εκλογικοί κύκλοι της δεκαετίας που κλείνει, εν μέσω κρίσης, δείχνουν ότι οι εκλογικές και δημοσκοπικές επιτυχίες δεν αρκούν. Κυρίως κρίνονται το σχέδιο και τα αποτελέσματα, όχι οι προθέσεις, ενώ τα πρόσωπα «απορρίπτονται» πλέον χωρίς «δεύτερη ευκαιρία». Τα αποτελέσματα για τις μεγάλες στρατηγικές υποθέσεις της χώρας και για την «καθημερινότητα» της οικονομίας και των πολιτών προϋποθέτουν δομικές ανορθωτικές αλλαγές με ανάλογο σχέδιο, ανάλογες ιδέες, πρόσωπα και διοίκηση με πλήρη διαφάνεια. (Βλ. «Τόσοι πολλοί, τόσο λίγοι!», ΗτΣ 3/10/2009).
Ενόψει της 6ης Μαΐου 2012 και εντεύθεν τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από όσο φαίνονται, όχι μόνο γιατί «αγνοείται» η αδήριτη ανάγκη εγχώριας επίτευξης διατηρούμενων πρωτογενών πλεονασμάτων είτε το 2013 είτε το 2014, αλλά, επιπλέον, γιατί «αγνοούνται» τα σημαντικότερα πρωτογενή προβλήματα. Κι αυτά είναι τα της εγχώριας παραγωγής, παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας σε συνθήκες ΟΝΕ και ευρώ. (Βλ. «Γιατί τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα...» ΗτΣ 4/5/2012).
Το μήνυμα των εκλογών της 6ης Μαΐου του 2012 είναι (με όλον τον σεβασμό στους πολιτικούς αρχηγούς που επιχειρούν διαχείριση της «νωπής λαϊκής εντολής») ότι, στερούμενοι επαφής με την πραγματικότητα, τη «νωπή», επεδίωξαν, καθείς για τους δικούς του ιδιοτελείς πολιτ(ευτ)ικούς λόγους, και «νωπά» εισέπραξαν. Η χρεοκοπία οικονομίας και κοινωνίας απεκάλυψε και τη δική τους πολιτ(ευτ)ική χρεοκοπία. Κι ενόψει αυτής, σχεδόν όλοι θυμήθηκαν την ... ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. (Βλ. «Ολοσούμπιτοι στα... μπακοτσέτουλα» ΗτΣ 12/5/2012).
Στην επιδεινούμενη φάση της ελληνικής χρεοκοπίας, στο νέο στάδιο της ευρωπαϊκής κρίσης, το ερώτημα είναι ένα: ύστερα από πόσες εκλογές (και του Ιουλίου;) μπορεί να καταστεί κατανοητή, αποδεκτή, βιώσιμη η επιλογή για διακομματική στροφή (ενόψει μεγαλύτερων προκλήσεων στην οικονομία, την κοινωνία, το έθνος) στην Εθνική Ελλάδας; Για τα μέλη αυτής το κριτήριο είναι γνωστό: «από τη φύση του ο αληθινός άρχοντας τω όντι δεν κοιτάζει το δικό του συμφέρον αλλά το συμφέρον του αρχομένου» (Πλάτων, Πολιτεία 347d). Στους αντίποδες της θρυμματισμένης βιτρίνας, των υπολειμμάτων, της Μεταπολίτευσης. (Βλ. «Η ανάγκη για διακομματική στροφή», ΗτΣ 9/6/2012).
Ημερησία του Σαββάτου - Οικονομία, 23-25/1/2015
Η Δευτέρα που ξημερώνει μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 θα βρει την οικονομία και την κοινωνία μπροστά σε μεγάλες εκκρεμότητες, οι οποίες έρχονται από μακριά -και, παρά τους αλλεπάλληλους εκλογικούς κύκλους, παραμένουν χρόνιες. Στη στήλη αυτή τις υπογραμμίζαμε κάθε παραμονή των προηγούμενων τεσσάρων κοινοβουλευτικών εκλογών (οι οποίες ήταν, όλες, πρόωρες). Η συνισταμένη και η προέκταση αυτών των εκκρεμοτήτων θα υπάρχει εκθετικά το πρωί της Δευτέρας. Σταχυολογούμε:
Τη λόγω Ενωσης και ΟΝΕ εθνική υποχρέωση ισοσκελισμένου κρατικού προϋπολογισμού το 2010, δηλαδή από τον τρίτο επόμενο, ακούσαμε σχεδόν ψιθυριστά. Δεν ακούσαμε όμως ότι αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να την είχαμε «εφεύρει». Με σκοπό τη γοργή μείωση του δημοσίου χρέους της χώρας που υπερβαίνει το ΑΕΠ. Και την πρόληψη δημοσιονομικών «βομβών» που, επί τετραετία σχεδόν, κρύφτηκαν «κάτω από το χαλί». (Βλ. «Χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς πυξίδα», ΗτΣ 15/9/2007).
Οι εκλογικοί κύκλοι της δεκαετίας που κλείνει, εν μέσω κρίσης, δείχνουν ότι οι εκλογικές και δημοσκοπικές επιτυχίες δεν αρκούν. Κυρίως κρίνονται το σχέδιο και τα αποτελέσματα, όχι οι προθέσεις, ενώ τα πρόσωπα «απορρίπτονται» πλέον χωρίς «δεύτερη ευκαιρία». Τα αποτελέσματα για τις μεγάλες στρατηγικές υποθέσεις της χώρας και για την «καθημερινότητα» της οικονομίας και των πολιτών προϋποθέτουν δομικές ανορθωτικές αλλαγές με ανάλογο σχέδιο, ανάλογες ιδέες, πρόσωπα και διοίκηση με πλήρη διαφάνεια. (Βλ. «Τόσοι πολλοί, τόσο λίγοι!», ΗτΣ 3/10/2009).
Ενόψει της 6ης Μαΐου 2012 και εντεύθεν τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από όσο φαίνονται, όχι μόνο γιατί «αγνοείται» η αδήριτη ανάγκη εγχώριας επίτευξης διατηρούμενων πρωτογενών πλεονασμάτων είτε το 2013 είτε το 2014, αλλά, επιπλέον, γιατί «αγνοούνται» τα σημαντικότερα πρωτογενή προβλήματα. Κι αυτά είναι τα της εγχώριας παραγωγής, παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας σε συνθήκες ΟΝΕ και ευρώ. (Βλ. «Γιατί τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα...» ΗτΣ 4/5/2012).
Το μήνυμα των εκλογών της 6ης Μαΐου του 2012 είναι (με όλον τον σεβασμό στους πολιτικούς αρχηγούς που επιχειρούν διαχείριση της «νωπής λαϊκής εντολής») ότι, στερούμενοι επαφής με την πραγματικότητα, τη «νωπή», επεδίωξαν, καθείς για τους δικούς του ιδιοτελείς πολιτ(ευτ)ικούς λόγους, και «νωπά» εισέπραξαν. Η χρεοκοπία οικονομίας και κοινωνίας απεκάλυψε και τη δική τους πολιτ(ευτ)ική χρεοκοπία. Κι ενόψει αυτής, σχεδόν όλοι θυμήθηκαν την ... ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. (Βλ. «Ολοσούμπιτοι στα... μπακοτσέτουλα» ΗτΣ 12/5/2012).
Στην επιδεινούμενη φάση της ελληνικής χρεοκοπίας, στο νέο στάδιο της ευρωπαϊκής κρίσης, το ερώτημα είναι ένα: ύστερα από πόσες εκλογές (και του Ιουλίου;) μπορεί να καταστεί κατανοητή, αποδεκτή, βιώσιμη η επιλογή για διακομματική στροφή (ενόψει μεγαλύτερων προκλήσεων στην οικονομία, την κοινωνία, το έθνος) στην Εθνική Ελλάδας; Για τα μέλη αυτής το κριτήριο είναι γνωστό: «από τη φύση του ο αληθινός άρχοντας τω όντι δεν κοιτάζει το δικό του συμφέρον αλλά το συμφέρον του αρχομένου» (Πλάτων, Πολιτεία 347d). Στους αντίποδες της θρυμματισμένης βιτρίνας, των υπολειμμάτων, της Μεταπολίτευσης. (Βλ. «Η ανάγκη για διακομματική στροφή», ΗτΣ 9/6/2012).
